niecierpliwa :(

Hej. Nie będę wnikać w szczegóły, bo padniecie z nudów - dluga historia - a poza tym nie chodzi o to, z czego nam kłótnie wynikły, a z tego, jak mam poradzić sobie z tym, co dzieje się po nich, czyli teraz. Otóż nagromadziło się nam żalów, ja od jakiegoś czasu przestałam mówić na bieżąco co mnie boli, bo o każde zwrócenie uwagi była kłótnia, i oczywiście wiadomo co z tego wynikło - coś przelało czarę goryczy i wczoraj po tym, jak zawiódł po raz kolejny w tej samej sprawie, wylałam na niego wszystko, co mi leżało na sercu i wywiązala się awantura, którą jednak po kilku godzinach udało się jakoś załagodzic i spać poszliśmy pogodzeni, i to z jego obietnicą, że rozumie i poprawi to, co mnie bolalo. Dziś rano pierwszą rzeczą, którą zrobił, była powtórka z rozrywki - znów zrobił to samo. Ja nie wytrzymałam i wybuchłam płaczem, a on... zdurniał. Nie zrozumiał, widziałam wtedy, że zrobił to nieumyślnie, po prostu się nie zastanowił i cóż, klops. Do sedna - powiedział mi, że nie wie co mi teraz powiedzieć, że ma w głowie pustkę i nie będzie teraz rozmawiał. Wyszedł. Niby wiem, że w takim razie niewiele bym z niego wyciągnęła, ale ja jako baba potrzebuję wyjaśnić rzeczy natychmiast, teraz siedzę i zagryzam pięści, a on sobie myśli gdzieś i nie wiem co z tego wyjdzie. I tu pytanie - powinnam dać mu ten czas i nie wyrzucać że nie siedzi przy mnie i nie pociesza, prawda? Dać czas i nie wyrzucać tego, jak wróci?... To tak trudne :( Czy źle myślę?

jestem w szoku! normalny temat, normalnie napisany, idealnie pasujacy do tego forum jestes z cala pewnoscia fantastyczna dziewczyna a twoje problemy niestety sa bardzo powszechne, my faceci mamy jakby to powiedziec troche inne spojrzenie na pewne, wazne dla was kobiet sprawy no i dodatkowo jak tylko mozemy to staramy sie nie dac "sie zmienic"

I tu pytanie - powinnam dać mu ten czas i nie wyrzucać że nie siedzi przy mnie i nie pociesza, prawda? Dać czas i nie wyrzucać tego, jak wróci?... To tak trudne Czy źle myślę? x powinnas dac czas, ale okreslona ilosc czasu, bo jesli odpuscisz cos co jest dla ciebie tak wazne, to za jakis czas zderzysz sie z "tyle czasu tak bylo i jakos nic nie mowilas" zdecydowanie NIE WYRZUCAC tylko mowic systemem zdartej plyty jakie to jest dla ciebie wazne i jak docenisz to, ze on to zrozumie i zmieni

zawsze szczery - szukałam sakrazmu w tym, co napisałeś, ale chyba jednak po prostu podziękuję za miłe słowa :) No dobrze, macie inne spojrzenie, rozumiem, możecie nie chcieć dać się zmienić - też rozumiem, bo sama też nie lubię jak ktoś mi mówi co mam robić. ALE - pytałam o to, czy dawać Wam ten cholerny czas na przemyślenia, zawsze mi się wydawało że jak komuś zależy, to nie pozwoli mi nawet przez chwilę zwątpić, posiedzi, przytuli, wytłumaczy, a nie po prostu wyjdzie bo musi pomyśleć, mam teraz w głowie kongo i z każdą chwilą boję się bardziej. Chciałabym wiedzieć po prostu, czy to normalne, czy to nie znaczy, że on ma gdzieś moje uczucia. Że tak po prostu jest i takie przemyślenie sprawy może wyjść tylko na dobre, bo serio powie wtedy to co myśli, a nie tylko przyklepie temat :(

oj, nie zauważyłam odpowiedzi, już czytam

że nie wie co mi teraz powiedzieć, że ma w głowie pustkę i nie będzie teraz rozmawiał x to taka ucieczka przed wstydem i przyznaniem sie, ze cholera znow zawalilem

czy to nie znaczy, że on ma gdzieś moje uczucia. x nawet tak nie mysl, to nie ma nic wspolnego z uczuciami :-) nam jest po prostu wygodnie bagatelizowac pewne sprawy tlumaczac sobie i wam - no ale o co tyle krzyku:-)

No dobrze, dziękuję bardzo. To ja siedzę, czekam i staram się nie gromadzić w sobie żalu, no ja potrzebuję się wyryczeć, a on pomyśleć. Problem będzie, jak on wróci i będzie się zachowywał jakby nigdy nic, albo jeszcze będzie zły nie daj Boże... No ale to oczywiście już są moje wkręty, których nie wolno do siebie dopuszczać :) Jeśli nie będzie z tego rozsądnej rozmowy, która mnie uspokoi, to zapowiadam, że tu wrócę i wtedy będę się żalic :D Pozdrawiam serdecznie i dziękuję

bo serio powie wtedy to co myśli x przeczytaj jesli tego wczesniej nie czytalas: Powiedzmy, że facetowi imieniem Stefan podoba się kobieta... nazwijmy ją Jolka. Zaprasza ją do kina. Ona się zgadza, spędzają razem miły wieczór. Kilka dni później proponuje jej obiad w restauracji i znów oboje są zadowoleni. Zaczynają się spotykać regularnie i żadne z nich nie widuje się z nikim innym. Aż któregoś wieczoru w samochodzie, Jolka zauważa: "A wiesz, że dziś mija dokładnie sześć miesięcy odkąd się spotykamy ?" W samochodzie zapada cisza. Dla Jolki wydaje się ona strasznie głośna. Dziewczyna myśli: "Kurcze, może nie powinnam była tego mówić. Może on nie czuje się dobrze w naszym związku. Może sądzi, że próbuję na nim wymusić jakieś zobowiązania, których on nie chce, albo na które nie jest jeszcze gotowy". A Stefan myśli: "O rany. Sześć miesięcy". Jolka myśli: "A tak w sumie to i ja sama nie jestem pewna, czy chcę takiego związku. Czasami chciałabym mieć więcej przestrzeni, więcej czasu, żebym mogła przemyśleć, co chcę dalej zrobić z tym związkiem. Czy ja naprawdę chcę, żebyśmy posuwali się dalej...? W zasadzie... do czego my dążymy? Czy tylko będziemy się nadal spotykać na tym poziomie intymności? Czy może zmierzamy ku małżeństwu ? Ku dzieciom ? Ku spędzeniu ze sobą całego życia ? Czy ja jestem już na to gotowa ? Czy ja go właściwie w ogóle znam ?" A Stefan myśli: "... czyli... to był... zobaczmy... czerwiec, kiedy zaczęliśmy się umawiać, zaraz po tym, jak odebrałem ten samochód, a to znaczy... spójrzmy na licznik... Cholera, już dawno powinienem zmienić olej!" A Jolka myśli: "Jest zmartwiony. Widzę to po jego minie. Może to jest zupełnie inaczej ? Może on oczekuje czegoś więcej - większej intymności, większego zaangażowania... Może on wyczuł - jeszcze zanim sama to sobie uświadomiłam - moją rezerwę. Tak, to musi być to. To dlatego on tak niechętnie mówi o swoich uczuciach. Boi się odrzucenia." A Stefan myśli: "I muszą jeszcze raz sprawdzić pasek klinowy. Cokolwiek te barany z warsztatu mówią, on nadal nie działa dobrze. Zwalają winę na mrozy. Jakie mrozy? Jest 8 stopni, a ten silnik pracuje jak stara śmieciara! A ja głupi jeszcze zapłaciłem tym niekompetentnym złodziejom 6 stówek." A Jolka myśli: "Jest zły. Nie winię go. Też bym była na jego miejscu zła. No - to moja wina, kazać mu przez to przechodzić, ale nic nie poradzę na to, co czuję. Po prostu nie jestem pewna..." A Stefan myśli: "Pewnie powiedzą, że gwarancja tego nie obejmuje. To właśnie powiedzą.... Chamy." A Jolka myśli: "Może jestem po prostu idealistką, czekającą na rycerza na białym koniu, kiedy siedzę obok wspaniałego mężczyzny, z którym lubię być, na którym naprawdę mi zależy, któremu chyba także zależy na mnie. Mężczyzny, który cierpi z powodu mojej egoistycznej, dziecinnej, romantycznej fantazji." A Stefan myśli: "Gwarancja! Ja im dam gwarancję! Powiem, żeby ją sobie wsadzili w d...... Ja chcę mieć sprawny wóz" Stefan - odzywa się Jolka. - Co? - pyta Stefan, wyrwany niespodziewanie z zamyślenia. - Nie dręcz się już tak - kontynuuje Jolka, a jej oczy zaczynają napełniać się łzami. Może nigdy nie powinnam... Czuję się tak... (załamuje się i zaczyna szlochać) - Ale co? - dopytuje się Stefan - Jestem taka głupia... Wiem, że nie ma rycerza. Naprawdę wiem. To głupie. Nie ma rycerza i nie ma konia.... - Nie ma konia? - pyta zdziwiony Stefan - Myślisz, ze jestem głupia, prawda ? - pyta Jolka. - Nie! - odpowiada Stefan, szczęśliwy, że wreszcie zna prawidłową (chyba) odpowiedź na jej pytanie. - Ja tylko... Ja tylko po prostu... Potrzebuję trochę czasu... (następuje 15-sekundowa cisza, podczas której Stefan, myśląc najszybciej jak potrafi, próbuje znaleźć bezpieczną odpowiedź. W końcu trafia na jedną, która wydaje mu się niezła) - Tak. - mówi. - Jolka, głęboko wzruszona, dotyka jego dłoni. - Och, Stefan, naprawdę tak czujesz? - pyta. - Jak? - odpowiada pytaniem Stefan. - No, o tym czasie... - wyjaśnia Jolka. - Nnnoo... Tak. (Jolka odwraca się ku niemu i patrzy mu głęboko w oczy, sprawiając, że Stefan zaczyna się czuć bardzo nieswojo i obawiać, co też ona może teraz powiedzieć, zwłaszcza, jeśli dotyczy to konia.... W końcu Jolka przemawia) -Dziękuje ci, Stefan. - To ja dziękuję - odpowiada z ulgą mężczyzna. Potem odwozi ją do domu, gdzie rozdarta, umęczona dusza chlipie w poduszkę aż do świtu, podczas gdy Stefan wraca do siebie, otwiera paczkę chipsów, włącza telewizor i natychmiast pochłania go powtórka meczu tenisowego między dwoma Szwedami, o których nigdy wcześniej nie słyszał. Cichy głos w jego głowie podpowiada mu, że w samochodzie wydarzyło się dziś coś ważnego, ale Stefan jest pewny, że nigdy nie zrozumie co, więc stwierdza, że lepiej wcale o tym nie myśleć (tę samą taktykę stosuje w stosunku do wielu tematów - np. głodu na świecie). Następnego dnia Jolka zadzwoni do swej najbliższej przyjaciółki, może do dwóch i przez sześć godzin będą omawiać tę sytuację. Drobiazgowo zanalizują wszystko, co ona powiedziała i wszystko, co on powiedział, po raz pierwszy, drugi i n-ty, interpretując każde słowo, każdą minę i każdy gest, szukając niuansów znaczeń, rozważając każdą możliwość... Będą o tym dyskutować, przez tygodnie, może przez miesiące, nie osiągając żadnej konkluzji, ale także wcale się tym nie nudząc. W tym samym czasie, Stefan, pijąc piwo ze wspólnym przyjacielem jego i Jolki, zastanowi sie i zapyta: - Janusz, nie wiesz, czy Jolka miała kiedyś konia?

jak on wróci i będzie się zachowywał jakby nigdy nic x najprawdopodobniej tak wlasnie bedzie w mysl zasady "a nuz sie znowu uda" :-)

skoro Ty go prosiłaś setki razy, wczoraj znów, a rano znów to samo, to albo on nie rozumie problemu, albo ma to gdzieś, jak może rano robić znów to, co tak Ciebie boli; czas na przemyślenia? mało go miał? jesli tyle razy mu mówiłaś i prosiłaś?

No, historyjka trochę o mnie, umiem sobie nieźle nawkręcać ;) No dobrze, a jak wróci i tak będzie, że "a może znów się uda"... to co wtedy? Naturalną reakcją będzie dla mnie żal, złość, płacz, ale z tego wyjdzie kolejna kłótnia i tylko spotęguję swój żal do niego, a ja chcę problem rozwiązać i jemu nie zawracać głowy kłótniami, a siebie uspokoić i nie musieć do sprawy wracać.

ale nie chodzi o podnoszenie deski przy siusianiu....?

No dobrze, a jak wróci i tak będzie, że "a może znów się uda"... to co wtedy? Naturalną reakcją będzie dla mnie żal, złość, płacz, ale z tego wyjdzie kolejna kłótnia i tylko spotęguję swój żal do niego, a ja chcę problem rozwiązać i jemu nie zawracać głowy kłótniami, a siebie uspokoić i nie musieć do sprawy wracać. x napisalem troche wyzej co nalezy zrobic w zadnym wypadku nie krzyczec, nie wyrzucac, nie atakowac, od razu spieprzamy do skorupy lub walimy kontrofensywe w stylu "a ty to.." zapytaj go kiedy moglibysmcie porozmawiac, czy za godzine czy moze za dwie ale bardzo potrzebujesz tej rozmowy

:D Nie, to nie ten kaliber :D Chodzi o to, że często na ostatnią chwilę zmienia ustalone przez nas dawno plany, najczęściej niestety kosztem czasu spędzonego razem. Ostatnia sprawa to targi, na które koniecznie chciał pójść, umówiliśmy się na pójście tam w weekend, a rano okazało się, że wybiera się tam dziś rano - kiedy ja musiałam być w pracy, tak więc jednak beze mnie. Nie mieszkamy razem. Nie chciałabym wnikać w szczegóły, jednak dla mnie jest to spory problem.

zawsze szczery, nawet nie wiesz, jak pomagają porady udzielane przez innego faceta - nie dość, że łatwiej mi go zrozumieć, to jeszcze tłumaczysz co Wy wszyscy macie w głowie, przez co trudniej mieć pretensje do konkretnego egzemplarza ;)

porozmawiaj z nim naprawdę, naprawdę poważnie, jeszcze raz, aż do skutku

Nie no, dobra, boli mnie to, że milczy, smsa by chociaż napisał że myśli, ale mu zależy i nie powinnam się bać :(

my tak mamy, że wydaje nam się, iz wiemy co on myśli, a może być na odwrót, podobnie miała moja siostra ostatnio, panikowała, że on nie pisze po sprzeczce (sprzeczka z jego winy), teraz, po 3 dniach juz jest znów ok, gruchają jak gołąbki, ale problem tez był inny. w każdym bądź razie, poczekaj, odezwie się. ale porozmawiać z nim i tak musisz, bo może on nie rozumie problemu. wiesz jacy są faceci, widzą niektóre sprawy inaczej niż my i trza im dosadnie tłumaczyć

autorko - daj mu ten moment,a potem mu powiedz to,co tu napisalas, pogadajcie,poopowiadajcie sobie,bez wyrzutow, x zawsze szczry - ta historyjka.. tak sie moze zdarzac ludziom niektorym, ale nie takim,ktorzy maja rozwinieta inteligencje emocjonalna, a w bonusie - umieja rozmawiac ,czyli juz po pierwszych slowach byloby wsio jasne i wtedy mozna budowac,a nie krecic sie w kolko, x owszem,zabawne,ale to bajeczka,nie zachecajaca do rozwoju,niestety

dam znać jak wyjdzie... na razie muszę się czymś zająć, żeby sobie nie wbić głupot do głowy, takie dawanie czasu na przemyślenia jest niezgodne z moją babską naturą

Też miałam taką sytuację,po kłótni chłopak stwierdził, że potrzebuje czasu na przemyślenia i myślał tak jakieś dwa tygodnie po czym stwierdził, że to nie ma sensu i odszedł...

powtarzam, jestes naprawde fajna dziewczyna, masz poukladane w glowie, a taka jest wlasnie roznica miedzy nami-glownie rozsadek a wami- glownie emocje x zastosuj to co napisalem i powinno pomoc, my zawsze inaczej zareagujemy na : 1)naprawde bardzo mi zalezy na tym bysmy wspolnie ustalali nasze plany i rozmawiali, gdy ktores z nas musi te plany zmienic 2) ile razy mam ci powtarzac, zebys mi mowil jak chcesz cos zmienic?! jak mam do ciebie trafic??! dlaczego nie liczysz sie z moimi uczuciami?!!!

zagraj sobie w literaki na kurniku, polecam bo sama lubię :)

Też miałam taką sytuację,po kłótni chłopak stwierdził, że potrzebuje czasu na przemyślenia i myślał tak jakieś dwa tygodnie po czym stwierdził, że to nie ma sensu i odszedł... x hahahahah, doskonale :-)

bywa:)

o co chodzi z tą Jolką i koniem :)

:D

No więc... Było przepraszam, i za wczoraj, i za dziś, i za ostatnie niewyjaśnione sytuacje, przeprosił za poprzednią taką sytuację, którą wyrzuciłam mu wczoraj, przeprosił za to że tyle czasu była taka niejasna... I powiedział też że zależy mu na tym, żebyśmy się dogadywali, że nie chciał, żeby było mi przykro i że czasem coś mu nie wyjdzie po prostu... I dodał, że na tych targach nie było nic ciekawego, że ze mną na pewno byłoby lepiej. No i się poryczałam no, głupi kretyn, dlaczego takie rzeczy rozumie jak mi już spieprzy humor, dlaczego nie może się zastanowić wcześniej :( Teraz to ja powiedziałam że potrzebuję czasu, bo miałabym ochotę powyrzucać mu wszystko jeszcze raz, kazać mu przepraszać w kółko, mówić że to się już nie powtórzy - chociaż wcale w to nie wierzę! - i w ogóle nosić mnie na rękach, a to się nie stanie bo wiem jak dużo kosztuje go słowo przepraszam, które padło jednak kilka razy dziś :( Widzę, że mu przykro, ale przecież co, mam go pocieszać, kiedy mi samej jest tak źle? Teraz ja korzystam z czasu na przemyślenia, ale zamiast go wykorzystać to siedzę i ryczę jak kretynka, a on tam znów siedzi zdezorientowany. Boże, czy faceci i kobiety nie mogliby być do siebie chociaż trochę bardziej podobni? :(

Na szczescie nie jestesmy podobni, byloby okropnie nudno:-)