Mam żal do rodziców że nie namawiali mnie na studia dzienne

Moi rodzice nigdy nie mieli co do mnie dużych ambicji. Oboje po szkole zawodowej, mimo, że zawsze się dobrze uczyłam miałam wrażenie, że w ogóle we mnie nie wierzą. Najpierw nie wierzyli, że dostanę się do liceum mimo, że miałam dość wysoką średnią (4,2) i bardzo dobre wyniki egzaminu gimnazjalnego. Gdy już dostałam się do liceum nie wierzyli, że zdam maturę. Ale zdałam bez żadnego problemu, co więcej najlepiej w klasie. I jako jedyna z klasy nie poszłam na studia. Podjęłam decyzje, że pójdę do pracy a studia może kiedyś. Zrobiłam to ze względu na nich, chciałam mieć swoje pieniądze żeby nie musieli mnie utrzymywać. Tym bardziej, że nigdy kasy nie było w domu dużo, ale biedy też nie było. A oni to po prostu zaakceptowali, nie powiedzieli nigdy, żebym poszła na studia jak chce, że pomogą mi finansowo. Mimo, że często poruszałam temat studiów w liceum i wiedzieli, że chce iść. Teraz uczę się w szkole policealnej zaocznie (zaczęłam dwa lata po skończeniu liceum) bo na studia zaoczne mnie nie stać. Widzę życie moich rówieśników, którzy po liceum poszli na studia dzienne i zazdroszcze im tej beztroski, chodzą na imprezy, uczą się a nie użerają się z głupim szefostwem i nie mają tak dorosłych problemów...