Tęsknota za rodziną na studiach

Witam. Jestem studentem pierwszego roku (wymarzony kierunek, więc nie w tym jest problem, chociaż nie powiem, łatwo nie jest i wiele nieprzespanych nocy mam za sobą), do rodzinnego domu nie mam daleko, więc jak tylko jest okazja, to jadę do rodzinki, lecz od paru tygodni zauważyłem u siebie bezpodstawne wybuchy płaczu. Przez pierwsze pół roku nic się nie działo, dopiero teraz łzy same dopływają mi do oczu jak tylko pomyślę o rodzicach, młodszym rodzeństwie, ogólnie o domu rodzinnym i atmosferze w nim panującej, że oni sobie tam wszyscy razem siedzą i żyją, a ja jestem tutaj sam. To nie jest tak, że rodzice mnie nie wspierają, ponieważ bardzo mnie wspierają: codziennie do siebie dzwonimy i rozmawiamy, mamy bardzo dobre relacje między sobą i spędzamy ze sobą dużo czasu, gdy wracam do domu na weekendy. Gdy tylko weekend się kończy i muszę wyjechać do miasta, gdzie studiuję, nie mija nawet pół dnia, a mi już się tęskni za domem i czekam tylko na najbliższy weekend. Nie potrafię opanować tych emocji, często muszę się wypłakać w samotności, gdzie zawsze byłem uważany za twardziela. Sam już nie wiem, co mam o tym myśleć, nigdy tak bardzo nie tęskniłem za domem. Najgorsze są wieczory, gdy wszystkie emocje się we mnie kumulują i wystarczy jedna myśl o domu i następuje wybuch płaczu. Gdy rozmawiam z rodzicami przez telefon i czuję, że płacz dochodzi mi do oczu, kończę rozmowę, ponieważ nie chcę, by słyszeli, że płaczę. Co może być tego przyczyną, tylko tęsknota, czy coś jeszcze? Jak sobie można z nią poradzić? Z góry dziękuję za odpowiedzi.

pora dorosnąć. Kiedys założysz swoją rodzinę i co? Też będziesz płakał? Masz szczescie ze masz okazje się wyprowadzić, poznać nowych ludzi, nowe miasto itd. a Ty narzekasz jakbyś miał 5 lat. Litości...

Nędzne provo.

Nie w tym rzecz, uwierz mi, że jak na swój wiek, jestem dojrzały. I nie jest tak, że od początku studiowania to się dzieje. Po prostu tak nagle, bez przyczyny, od paru tygodni. Dlatego wiem, że jest to stan przejściowy i staram się z nim jakoś poradzić.

ale jesli nie to odpowiem. mozliwe, ze to ci nigdy juz nie przejdzie. ja na studia wyjezdzalam z radoscia, szalem radosci po prostu. przez pierwsze poltora roku bylo raz lepiej, raz gorzej. jezdzilam do domu, lubilam byc w domu, lubilam tez wracac bo na stancji bylo fajnie, a i na studiach tez sympatycznie. cos we mnie peklo kiedy na drugim roku pojechalam na Boze Narodzenie do domu. bylo tak milo, cieplo, rodzinnie.. i oni wszyscy sobie tam siedzieli (rodzice, siostra i babcia) a ja musialam wyjechac. potem juz za kazdym razem bylo smutno.. czasami po powrocie na uczelnie ryczalam przez caly dzien, ze juz nie jestem w domu. do dzis mi smutno, jak musze wyjechac od rodzicow, chociaz studia skonczylam pare lat temu. chyba to taka tesknota za dziecinstwem, za tym co bylo i nie wroci. pociesza mnie, ze oni sobie daja rade (w sensie finansowym i "zyciowym" - imieninki, spacerki, takie tam), a nie rozpaczaja.