Bezuczuciowa

Mój problem trudno zrozumieć, samej mi jest trudno, ale sobie już przestaje z tym radzić, nie spotkałam się jeszcze z tym, żeby ktoś mnie zrozumiał, lub przeżywał to samo. Ja nie potrafię czuć. Czuję się jak jakiś odmieniec. Chodzi tu konkretnie o miłość. Mam chłopaka, miałam ich już w sumie wielu, a żadnego nie kochałam. Teraz jestem w z chłopakiem piąty miesiąc, a nie powiedziałam, mu 'kocham', ani razu. On na to bardzo czeka. A ja nie potrafię. Dlaczego więc go nie zostawię? Szkoda mi go, bo on to traktuje poważnie i mnie bardzo kocha, poza tym gdy go próbowałam delikatnie zostawić jakiś miesiąc temu, to się załamał i wpadł w różne tarapaty, więc wróciłam do niego. Bardzo mnie to boli, bo jest mi go strasznie żal, czasem gdy ze sobą rozmawiamy, ja jestem myślami gdzie indziej, nie zależy mi na jego uwadze, na tym czy pisze, dzwoni czy nie. Tylko on się stara, a stara się za nas oboje. Musiałam się wygadać, nawet nie liczę na jakieś rozwiązanie, bo szczerze wątpię, że coś z tym dam radę zrobić... Dla mnie to jest po prostu nienormalne... Smutno mi i źle z tym, musiałam się więc wygadać, nawet tu.

Zeskanowałaś mi mózg? Virus: kocham.

Ja bym z nim szczerze pogadała i zostawiła go.

Bo chyba szastasz tym słowem. Dla mnie nie jest normalne kochać kogoś po kilku miesiącach. Można się zauroczyć, zafascynować, może nam zależeć na kimś. Można się powoli zakochiwać...ale miłość (nie, nie samo zakochanie, a coś więcej)? Uczucie które ma przetrwać lata nie urodzi się w ciągu kilku miesięcy. ­ Ale przez wycieranie sobie gęby miłościami i frazą "kocham Cię" co druga 15latka ma za sobą związki pełne miłości ­ Znam ludzi co i po roku tego nie powiedzą. Bo dla nich to coś znaczy, jest istotne, nie jest rzucane na wiatr każdemu po 2 miesiącach. A Tobie po prostu na nim nie zależy, nawet jako na przyjacielu. Więc nie pisz o miłości, bo nie trzeba kogoś kochać by chcieć go poznawać, by nam na kimś zależało.