długie milczenie.......

......miałam długą i ciężką sprawę rozwodową.Wmiędzyczasie poznałam kogoś,ale,że nie chciałam wchodzić w nowy związek zanim stary nie upadł,to spotykałam się niezobowiązująco.Niestety,lub stety wymkneło sie to spod kontroli i zakochałam się,on we mnie też,ale nie moglismy sie ujawniać do końca rozwodu.Ten długi czas,to były dołki ,ale i szczyty radości,dzieki mojemu facetowi .Niestety więcej było dołów-te z mojej winy,bo miała na to wpływ ciągła walka w sądzie i w rzeczywistości z eksem (dzieci itd). Dla jasności-nie po mojej stronie była wina rozpadu pożycia itd.To spowodowało,że mało odzywałam się do partnera,czasem przychodziła wielka niechęć do czegokolwiek i tak przez np 2 miesiące.On był wyrozumiały,lecz teraz po chwili lepszych "czasów" dla nas,znów nastąpił dołek i to trwa na razie ok 3 miesiące.Zamknęłam się w sobie,nie chce się widzieć z partnerem,cieszą mnie tylko moje dzieciaki.Wiem,że to za jakiś czas ustapi,ale boje się,że ..juz nikt nie będzie czekał na mnie,że jego cierpliwość i wyrozumiałość się skończy,byc może ja tak stwardnieję,że już sama nic nie będę chciała??Boje się sama siebie :( .Wiem,że on szuka dojścia do mnie,ale nie robi nic na siłę-jest taktowny,zna moja sytuację.Czasem chciałabym złapać za telefon i zadzwonić,ale mam pustkę w głowie

Nie możesz trzymać partnera ciągle na odległość,z czasem myślę że odpuści i przestanie w ogóle starać się z tobą kontaktować. Postaw się w jego sytuacji i spójrz z jego punktu widzenia. Moim zdaniem nie powinnaś tak zwlekać,najlepiej zadzwoń do niego,na pewno zobaczy że się nim interesujesz i nie jest dla Ciebie obojętny. Spotkajcie się we dwoje porozmawiajcie na poważnie i dojdźcie do jakiegoś porozumienia,wyjaśnij swoją sytuacje jasno,nie ma z czym zwlekać. Powodzenia;)

dziękuję za odpowiedź,łapię się na tym,że po prostu.....chcę mieć święty spokój,on nie jest temu winien,to robi przedłużający sie rozwód,ciągłe "jazdy" eksa o byle co,wie,że zawinił,ale bawi go to,że może się jeszcze odegrać -ot ,taka złośliwość.

Myślę że teraz ten 'święty spokój' na pewno jest Ci potrzebny, a potem po rozwodzie kiedy już będziesz miała ten długo oczekiwany spokój zatęsknisz za partnerem i wtedy będziesz żałować,że sobie odpuściłaś.

boję się,że zrobiłam taką tamę wokół siebie,totalnie nie wiem o czym miałabym z nim rozmawiać,pustka w głowie.Najprościej byłoby ,aby nic nie pytał,tylko przytulił,lecz nawet na to nie mam ochoty :( ,ciągle ranię go sobą,a on to wytrzymuje,ale to ma też swój kres.

Zastanów się czego naprawdę chcesz,czy nadal jesteś w nim zakochana. Najtrudniej jest zacząć rozmowę,ale potem jest już lepiej,na pewno się dogadacie jeżeli oboje tego chcecie

na tą chwilę jakby uczucie zakochania jest mi obce,niby na zewnatrz jest ok,ale w środku rozpadam się z powodu zachowania się eks-a,nie potrafi pogodzić się,że mnie już nie ma-na jego własne życzenie i gnoi mnie i bliskich,to strasznie mnie ciśnie,że ktoś ma jakby z mojego powodu pod górkę.Co do partnera-zamilkł,nie ma go,wiem ,że kocha ,tylko zrobił to co zawsze-taką cebulkę,zamknął się w sobie ,już kiedyś tak zrobił-cięzko było tam wejść,ale sam chciał mnie wpuścić wtedy,więc dało radę,teraz będzie trudniej,bardzo go zdołowałam.Może musi przejść etap złości na mnie i wejść w jakiś inny.Wiem,że gdyby coś,to ja będę musiał mu udowodnić,że jestem jego warta,jakby wynagrodzić ból.

*musiała (pisze z fona i czasem litery zjadam)

Ale ze co masz dzieci i co z obecnym partnerem nie mpzesz sie dogadac

mam dzieci i partner (o ile to nie koniec) lubi je,one znają go jako kolegę,na razie nic więcej nie musza wiedzieć.Resztę przeczytaj w poście

chyba to spieprzyłam :((((( ,napisałam mu dobrej nocy itd ,a on grzecznie odpowiedział tym samym ,ale dodał,abym przestała go traktować jak jakiegoś kolegę,bo on nie chce nim być,był moim facetem i chce nim być.Jeśli nie,to woli być nikim dla mnie ,niż kolegą ;( .Nic mu nie odpisałam

zaprosiłam go na obiad,przyszedł :),zjedliśmy ,taka rozmowa i niczym,jak zawsze pochwalił moją kuchnię,nie wytrzymał i naprawił drzwiczki od szafki.Usiadł i patrzył na mnie,usiadłam mu na kolanach,powiedziałam tylko "przepraszam" .Mocno się przytuliłam,on do mnie też i...wstał i pożegnał się :( ,powiedział,że musi sobie pewne rzeczy przemyśleć,wg niego moje milczenie było oznaką,że ja go nie chcę.Uważa ,że jak komuś zależy i kocha,to w trudnych chwilach właśnie się zwierza kochanemu,a nie odsuwa go bez słowa,jak jakiegoś natręta itd.Ze wystarczył 1 sms w tygodniu ,słowo i byłoby ok,a ja milczałam ,zero oznak życia. Chciał o mnie zapomnieć,bo kojarzę mu się z cierpieniem,bo jego uczucia do mnie były tak wielkie,tyle chciał dać i ...spalił się. Zastanowi się co dalej.Chyba zepsułam coś wielkiego ;(