Moja narzeczona boi się ślubu, wyprowadziła się aby przemyśleć

Witam wszystkich forumowiczów. Na początek podstawowe dane: staż związku - 5 lat, ja miałem 22 ona 18. To była wielka miłość i długo wyczekiwana, wprowadziła się po miesiącu, po 3 miesiącach się zaręczyliśmy. Marzyła o ślubie i o dzieciach, wybrała sama obrączki, szukała sukni ślubnej. W końcu dochodzimy do punktu wyjścia. Miesiąc temu mieliśmy kłótnię w której powiedziałem jej, że ma się wyprowadzić - bolało mnie, że przez 2 tygodnie praktycznie nie okazywała mi uczuć i grała w grę. Powiedziała, że to dobrze bo musi kilka spraw przemyśleć i, że zaniedbałem siebie - miała na myśli, że prowadziliśmy razem firmę i doszła do wniosku, że ona da radę sama i powinienem iść do pracy i pójść do fryzjera.

W ciągu 2 dni załatwiłem te sprawy, zdobyłem pracę za 3000 zł/mc. W trakcie tego krótkiego rozstania - nasze pierwsze w ogóle (przez 5 lat związku byliśmy ze sobą 24/7) randkowałem z nią - raz z mojej inicjatywy, potem drugi dzień - zostawiłem kwiaty kiedy jej nie było, odezwała się sama, trzecie spotkanie ona zainicjowała i wróciła do domu. Przez miesiąc było jak w bajce - razem gotowaliśmy, pojechaliśmy na wczasy, spędzaliśmy czas. Zapragnąłem ślubu i jej o tym powiedziałem. Odpowiedziała, że teraz jak myśli o tym wszystkim to jest tym bardzo zmęczona i najchętniej przteleportowałaby się od razu pod ołtarz. Trochę zabolało. Z początkiem tego tygodnia zauważyłem diametralną zmianę - nie zajęła się niczym w domu kiedy byłem w pracy, nie uczyła się do szkoły - studiuje zaocznie, nie interesowała się szczególnie firmą. Grała w grę i kiedy wracałem do domu zaczynała pracować. Pokłóciliśmy się o to, powiedziałem jej, że skoro mamy zacząć dorosłe życie ona nie może tak robić. Przez 2 dni była posucha w końcu doszło do rozmowy. Zaproponowałem jej, że może znów wróci do siebie żeby ogarnąć sprawy jak należy raz, a dobrze. Odparła, że bardzo mnie przeprasza i, że wie, że to nienormalne ale wtedy nie miała czasu się zastanowić nad tym wszystkim i potrzebuje jeszcze. Przed rozstaniem uprawialiśmy namiętny seks, raz się cieszyła, raz smuciła, dzień przeminął, zadzwoniła po taksówkę i pojechała. Powiedziała bym nie zamykał na nią swojego serca i, że jestem jedynym mężczyzną z którym chciałaby się ożenić i być do końca życia. Poprosiłem by zadzwoniła lub się odezwała kiedy zatęskni, powiedziała, że jak zatęskni to przyjedzie. Co o tym myślicie, łamie mi się serce, staram się zrozumieć co ona czuje, zdaje mi się, że niby coś wiem ale co mężczyzna może wiedzieć o umyśle kobiety. Proszę o pomoc.

Myślę, że na horyzoncie pojawił się inny facet.

A może za bardzo się spinacie. Po prostu, żeby były zdrowe relacje w związku musicie robić też coś swojego, spędzić trochę czasu sami z własnymi myślami a nie jak piszesz 24/7. Normalnie każdego by to "stłamsiło", a Twoja narzeczona prawdopodobnie gubi się w myślach, zastanawia się co czuje, czego chce i stąd ten "marazm", brak energii i zmęczenie. Ruta jakaś. Zróbcie sobie czasem osobny weekend, niech się spotka z koleżanką, z rodziną. Ty zrób coś co lubisz - pozwólcie sobie za sobą zatęsknić. Polecam książkę "mężczyźni są z marsa a kobiety z wenus" - bardzo ułatwia zrozumienie drugiej płci. To jak najbardziej naturalne, że jednego dnia okazuje Ci gorące uczucie, a za tydzień łapie doły i wydajesz jej się taki zwykły, przeciętny. Tak jak Ty jednego dnia jesteś dla niej super czuły, chcesz być blisko a za tydzień, dwa chcesz by była daleko i by się wyprowadziła. Wyluzujcie i podejdźcie do tego spokojnie - rozmawiajcie i spróbujcie zrozumieć, że nie jesteście takiej samej płci. Jesteście INNI - i w tym cały urok. Pozdrawiam :)