Ja 18 on 26.

Witam, chciałabym opowiedzieć wam mają historię i poprosić o radę. Zatem ja mam 18 lat, on 26, znamy się od roku. Mieszkamy w innych miejscowościach, oddalonych o 180 km, ale widujemy się co jakiś czas na weekendy. Od razu mówię, że nie rozmawialiśmy nigdy o uczuciach, związkach. Zawsze to była zabawa, takie odcięcie się. Jak przyjeżdżam do niego, nie zawsze uprawiamy seks, spędzamy razem całe dnie, zajmujemy się codziennymi rzeczami albo robili wspólnie jakieś głupoty. Sęk w tym, że zachowujemy się zawsze jak jakieś młode małżeństwo, nie chodzi o cielesność, ale rozmawiamy o wszystkim, nie ma między nami krępacji, zupełnie jakbyśmy znali się wieki. Jak wyjeżdżam rozmawiamy ze sobą, nie często (to raczej z mojej winy), ale utrzymujemy kontakt. Staram się od niego zdystansować, bo wiem, że jest to facet, z którym mogłabym chcieć spędzisz resztę życia, ktoś kogo mogłabym pokochać. Wiem, że on do mnie też ma słabość, tyle że żadne z nas nie potrafi się przyznać. I tak dryfujemy gdzieś pomiędzy nicością, w chwilach w których przypadkowo powie do mnie kochanie, ten jego strach w oczach, że mogę się przestraszyć i mój głupi uśmiech, by wiedział, że tego nie zrobię. Wydaję mi się, że problem tkwi w różnicy wieku i odległości między nami. A naprawdę dla niego mogłabym nawet studiować w mieście w którym akutalnie jest. Ja się boję podejmować tego tematu, bo nie chce go wystraszyć, naciskać. Po prostu nie wiem czy warto. Dlatego proszę was o radę. Konkretnie czy uważacie, że to ma sens? Mówić mu o tych wszystkich rzeczach, że jest dla mnie wyjątkowy, czy po prostu powinnam się odciąć od niego i wszystkiego z nim związanym...

taka mloda a juz doopsko daje 8 lat starszemu pierdzielowi... co za dziwa.

internet, pytasz o coś, a jedyne co zyskujesz to niekulturalną odpowiedź.

autorko nie przejmuj sie wpisem wyzej. Jesli chcesz rady to moze idz na specjalne forum dla kobiet, sa takie i sa tam kobiety ktore potrafia obiektywnie doradzic a nie przez pryzmat zazdrosci. Wprost kocham te stare pasztety, ktorych sensem zycia jest komputer, marna praca i złapanie byle kogo, bo na nic wiecej ich nie stac. Odreagowuja tu swoje frustracje, na kafe takich nieudacznikow jest sporo, jakies 95% . To skupisko oferm i tak juz zostanie. Jestem w twoim wieku wiec nie powiem wiele bo się nie znam:)

i ja się wtrące , małam 17 lat kiedy poznałam mojego męża on miał wtedy 26 lat . w wieku 18 lat wzieliśmy slub (od razu uprzedzam nie wpadliśmy bo dzieci po dziś dzień nie mamy )teraz mam 25 lat i różnica wieku wcale nam nie przeszkadza a wręcz przeciwnie , na początku oczywiście były takie myśli że gówniarajestem , że chce tylko jednego i mnie zostawi , a jednak jest inaczej , kochamy się szanujemy