kogo wybrac? pomozcie, prosze

anarchistka Witam. Mam pewien problem z ktorym żyje juz trzeci rok. W pracy poznałam chłopaka, ma na imie Artur, wspanialy czlowiek. na poczatku kompletnie nie interesowalam sie nim ale z biegiem czasu coraz bardziej rozmawialismy. Po kilku dlugich rozmowach i przebywaniu ze soba zawiazało sie w nas cos wiecej niz znajomosc. zaczal mnie inspirowac swoja wiedza, inteligencją, jest taki naturalny, wrazliwy, idealny facet dla mnie. Mam męża Pawła, jestesmy 5 lat po ślubie. na poczatku bylo ok, fajnie, cudownie. nie widzialam swiata poza nim. Poźniej powstawaly pierwsze zgrzyty, nieporozumienia, ale pomyślałam sobie, tak jest w kazdym malzenstwie. Wszystko zmienilo sie gdy głębiej poznałam Artura. Facet inspiruje mnie na kazdym kroku, jest taki naturalny, taki jakiego potrzebuje. nie moge zyc bez niego. Spotykamy sie potajemnie. nikt o nas nie wie. Średnio ok. czterech razy w tygodniu. Trwa to juz trzeci rok i caly czas jest wspaniale. czuje ze to artur jest mezczyzna mjego zycia. Mam jednak problem. Mieszkam z Pawłem, on mnie strasznie kocha, a ja go juz nie. Mecze sie przebywajac z nim. Ślub to była wielka pomyłka. Był moim pierwszym facetem. nigdy nie daruje sobie tego błędu. Jestem w kropce. Chcialabym byc z arturem, jednak nie moge, boje sie reakcji rodziny, pawła i znajomych na moje odejscie. Boje sie tego kroku. Od okolo dwóch lat nie układa sie mi z pawłem w domu. Nie uprawiamy seksu, nie chce. On wie ze cos jest nie tak, ze juz go nie kocham ale to jest temat tabu. Mozna powiedziec ze tylko z nim mieszkam. Okropnie sie męcze. Artur, tez cierpi przezemnie, gdyz nie zawsze mozemy sie spotkac. nieraz mamy ustalone spotkanie, lub jakis wypad za miasto jednak musze odmowic, z powodów "domowych". Chłopak strasznie cierpi, wszyscy pytaja go kiedy znajdzie dziewczyne, kiedy bedzie sie z kims spotykał. on ciagle zaprzecza i klamie wszystkich, nawet swoja rodzine i przyjaciół. Ciagle czeka na mnie, juz trzeci rok. A ja nie wiem co mam zrobic. Kocham Artura, chce byc z nim ale nie chce skrzywdzic pawła, odchodzac od niego. Nigdy nie byłam tak pewna tego co robie, jak teraz tego ze chce byc z arfturem i wiem ze bede z nim szczesliwa. Pojawiaja sie miedzy nami smutne dni, gdy musze zostac w domu. wtedy cierpimy oboje. Dłuzej tak nie wytrzymam. Chcialam rozstac sie z Arturem, zeby ulozyl sobie zycie bezemnie. Wpadł chłopak w depresje. kilka tygodni był nie do życia, nieobecny. aktualnie jestesmy w trakcie próby, czy przetrwamy bez siebie czy nie. spotykamy sie raz na 10-14 dni. cierpimy obydwoje. Ja nie dam rady bez niego. on nie da rady bezemnie. Powiedzcie kochani co ja mam zrobic? Zniszczyłam sobie życie, podejmujac najgorsza decyzje, jaka mogłam, biarac slub z Pawłem. Niedlugo zwariuje. Nie jestem zwolenniczka takich internetowych porad, ale w tym wypadku musze poprosic was o pomoc. nie moge z nikim o tym moim problemie porozmawiac. Doradzcie mi, wyraźcie swoją opinie. Dcyzja i tak bedzie należec do mnie. Czy trwac tak dalej jak jest? Rozstac sie z Pawłem mimo wszystko? Czy rozstac sie z Arturem i życ do konca zycia z mężem. Prosze o pomoc. Pozdrawiam, Marta

ta ciekawość, te dni gdy jesteście osobno, ta tęsknota, ta tajemniczość co przyniesie kolejny dzień, ta magia ehhh - minie bezpowrotnie - gdy się z kimś już jest, poznaje się go na wylot, i ... i się nudzi taki wylot...

ten wątek wyżej to ja... życie z partnerem jest jak domki z piasku w piaskownicy moja droga, gdy ci się już znudzi, zmieniasz (niszczysz) bądź dalej się bawisz... piękno waszego romansu polega na jednym - macie dystans i czas by odpocząć, by wzbudzić i czuć ciekawość. powiem tak - wyobraź sobie swoje życie za 20 lat (tu znajdziesz odpowiedź)

Tego, który lepiej r***a.

DMS - jako gość - te dwa wątki nad tym debilem co jest wyżej :)

Cię zrobił baranie.

jest takie powiedzenie, nie buduj szczęścia swojego na ruinach szczęścia czyjegoś. prawda jest taka, że gdy zamieszkasz już z Arturem do Waszego życia wkradnie się poczucie winy, że skrzywdziłaś męża, po za tym codzienność zabije prędzej czy później achy, ochy, może nie zabije uczucia ale nie będzie ono takie jak na początku a zwłaszcza takie gdy mieszkaliście oddzielnie. taka jest prawda, proza życia.

ogarnij sie i zacznij pracowac nad swoim malzenstwem.