Która z was by urodziła dziecko z downem

bo o ile chore dziecko jest na pewno źródłem radości- bo dlaczego nie?? To ludziska są wstrętni, odrażający i bezlitośni.

W moim bloku mieszka kobieta, która wychowuje syna z zespołem Downa, chłopak jest juz po 30stce, ona ma ok 55lat, córka studiuje i nie mieszka z nią a mąz? Nie zyje od 10 lat. Wtedy jakos sobie radzili a teraz wygląda strasznie i niestety pije. Tzn nie zatacza się jak meliniara ale ukradkiem kupuje w róznych sklepach 2-3 piwa, codziennie(mysli, ze tego nie widać :/)...twarz czarna od papierosow, nie ma polowy zębow. Kiedys tego chłopaka zabierali na rehabilitacje codzienne , miala spokoj od rana do popoludnia ale od dawna nikt go nie zabiera, nie wiem mzoe juz przekroczył jakis wiek. Strasznie jej wspolczuje bo nie ma kobieta zycia, tylko spacery dookola bloków, sklep i siedzenie w domu. Dobrze, ze chociaz córka jakos sobie radzi w zyciu

nie wiem czy radosć rodziców jest taka szalona kiedy patrzą na cierpienie swoejgo dziecka... ja codziennei rozmawiam z rodzicami takich dzieci i są to wspaniali, ale bardzo bardzo zmęczeni i znużeni życiem ludzie, podłamani troską o zdrowie i przyszłosć swojego dziecka

dlatego ja bym zrobiła to co bym zrobiła.

albo keidy patrzą na powykręcane ciało swoich dzieci, których każdy ruch sprawia ból, że łezki płyną po policzkach, ale wiesz że musisz założyć gorset pomimo wrzasku i ogromnego cierpienia swojego dziecka, albo mają tak wielkie przykurcze że nie dadzą się dotknąc bo wyją z bólu... o jakiej radosci piszesz

m

Nie, bo w ogóle nie chcę mieć dzieci, a gdyby jeszcze okazało się, że ma Downa to na pewno bym usunęła.

oczywiście, że bym usunęła, takie życie to koszmar