Wielki strach przed życiem

Cześć Wam oczko.gif . Będę zapewne entą osobą, która Wam ponarzeka.. ale najzwyczajniej w świecie nie daję rady, choć próbuję robić coś, żeby było lepiej. Mój problem? -moje lęki boję się ludzi od... dawna. Jak cholera. Częściowo jest to zapewne przyczyna mojej rodziny, z którą niestety do dzisiaj mieszkam (choć próbowałam się wyprowadzić) ale nie zamierzam tego używać jako wykrętki. Mam ataki paniki, w rozmowach z wieloma osobami jestem po prostu z tego powodu dziwna. Jak nietrudno się domyślić, nie mam zbyt wielu znajomych, miałam kilkoro, przy których byłam choć trochę sobą, i naprawdę mnie lubili, do dziś się dobijają do mnie, ale ograniczyłam z nimi kontakty, bo mnie zaczęli nudzić (tak, wiem, co powiecie, ale ja nie chcę zadawać się z pierwszymi lepszymi ludźmi, którzy mnie lubią, jeżeli ja ich lubię mniej..). Czasami nawet wyjście do głupiego sklepu sprawia mi problemy. Potrafię panicznie bać się (przypadowego) spotkania znajomych ("o czym będę z nimi gadać, a jak się zestresuję w rozmowie, a jak będą mnie wyśmiewać - w podstawówce i częściowo w gimnazjum niektórzy ludzie wyśmiewali się ze mnie, bo byłam po części tzn. sierotką marysią, później się wyrobiłam i zostałam tylko dziwaczkąoczko.gif . Do tego dochodzi IBS. I do tego dochodzi mój wygląd usmiech.gif . Znaczy - nie uważam się za brzydką, ale mam pewne makamenty, których się po prostu wstydzę, będąc wśród ludzi - mam duużą twarz, szczękę, nie widać mi w ogóle kości policzkowych, wyglądam troszeczkę jakbym miała 10 lat i nie była jeszcze rozwinięta - bardzo mi się to nie podoba, wyglądam też przy tym "ciężko" i na tęższą niż w rzeczywistości (a ważę tylko 53/168!) do tego nie mam zbyt dużych oczu, które jak jestem bez makijażu trochę "giną" w tej twarzy. W dodatku powieki mi jakiś czas temu opadły, więc... Nawet odkładam na wstrzyknięcie kwasu hialuronowego w te powieki. Do reszty nie mam zastrzeżeń, bardzo o siebie dbam, używam naturalnych kosmetyków, ćwiczę regularnie, dietę też staram się utrzymywać zdrową, a nie śmieciową, ładnie się ubieram (taki styl elegancki, lubię klasyczne sukienki, z nutą nowoczesności, obcasy) etc etc. Tylko szkoda, że takie rzeczy jak lęki społeczne i jako mały dodatek te makamenty w wyglądzie muszą przesłaniać mi wszystko. Byłam kilkakrotnie u psychiatry, ale to nic ni nie pomogło, wypróbowałam NLP, "pójście na żywioł", ale to dalej we mnie głęboko siedzi. Nie jestem osobą nieśmiałą, potrafię czasem nawet sama zagadać do obcej osoby na ulicy (choć nie jestem przy tym sobą), tylko po prostu siedzi we mnie mocno ten lęk. Jak ktoś się do mnie odzywa, to zaczynam zachowywać się jak upośledzona. Za ponad miesiąc będę szła na studia, dostałam się na bardzo fajny kierunek, widziałam na facebooku już kilka osób z mojej grupy i... oczywiście, myślę sobie: wyglądają na pewniejszych siebie, mają znajomych, a ja siedzę w domu w kółko, dziewczyny wszystkie wyglądają normalniej ode mnie, i milion innych myśli. Moja wizja studiowania: ja, świetnie się ucząca, prowadząca inteligentne konwersacje z wykładowcami, swobodna (a nie koszmarnie spięta, jak nawet w LO przez 45 minut), mająca wartościowych znajomych. Ale jak mam to zrobić, skoro tracę już przy samym poznawaniu się? Nie potrafię się zachować, ani nawet udawać (rzadko robię coś, co jest ze mną sprzeczne, nie cierpię tego)... Lubię siebie pod wieloma względami, widzę że naprawdę mam potencjał (+mówiło mi to kiedyś wielu ludzi też), ale nie potrafię tego zupełnie wykorzystać. W przeciwieństwie do osób, które tego potencjału czasami mogą mieć mniej, ale potrafią się świetnie zaprezentować. Macie jakieś rady dla mnie?