Ksiąze się obudzil

Tak więc życzeniom jeża, by zadość się stało, Zawył książe boleśnie - bo tak wypadało. I chlipie i zawodzi i włosy rwie z głowy, aż go przyszły pocieszyć ze dwie białogłowy.

Książę wielki smutek udając, na białogłowy przy tym zerkając, na prawdę szuka sposobu, jakby tu pozbyć się obu.

ups - naprawdę :)

Bo oto telegram przyszedł, że jego ojciec z zamku wyszedł, w poszukiwaniu syna podłego. Więc książę konia szuka, w czoło przy tym się puka, a kukułka na drzewie sobie kuka.

I wpadł na pomysł takowy, - wykręcił się bólem głowy. Choć pierwsza była myśl taka, by pod stół dać drapaka.

i gdy zegar północ wystukał, książę na Jędrzeja zapukał, Jędrzej chwycił dwie dziewice i odstawił je za drzwice.

Książe chwycił sie za krocze "No - Sam obu nie obskocze" Do Jędrzeja wracaj tedy i do jego leśnej schedy.

Książę jako istota pokojowo nastawiona do świata stwierdza, że za dużo w jego historii istot, które znikają w dziwaczny sposób, więc musi chwilę podabatować nad dalszym rozwojem sytuacji, a tymczasem wsłuc***e się w śpiew skowronków, krzyk jastrzębia kołującego mu nad głową (chyba szuka pokarmu, biedny książe nieświadom jest czyhającego nań zagrożenia!!) i kumkania żab w stawie. Nad wszystkim czuwa złote oko słońca, które właśnie chyli się ku zachodowi. "Jutro będzie padać" pomyślał książe zadowolony z celności ostatecznej konstatacji.

Kwiecista twa mowa i trafne wywody co tylko się pojawia, wnet trafia do wody i jest zatopione, tudzież usieczone ktoś nam tuż rzuca, pod nogi kłody.

Książę się obudził, po herbatę sięga, a tu mu na głowę spada wielka księga.

A w pałacu czyszczenia nadchodzi pora i nie jest ważne, że ksiąciunia głowa chora. Książę za szczotę chwyta, szczur spod ławy precz umyka, szyby myje, postękuje, z lewa czyści, z prawa pucuje. bo porządek być musi, choć lenistwo księcia kusi.

Książe swoje już zrobił lecz nie idzie dziś lulać i nie będzie dziś pisać bo idzie zahulać.

Książe jako że wychowany dobrze, życzy wszystkim miłego odpoczynku, sam wlazł na pryczę i mówi: dzisiaj się byczę!

ku pamięcie: księżę uderzył się potężnie w głowę, winna jest framuga okna, tak więc obecnie liczy gwiazy przelatujące mu nad głową.

Książę jeszcze śpi?

obudź się wieczorem księciu, poczekam u szczytu łoża by nikt snu twego nie śmiał przerwać inaczej gotowam go rozerwać

Książę się obudził, przetarł oczodoły, w głowę się podrapał, już do harców skory. . Lecz rzednie mu mina /tam gdzie dziób pingwina/ bo u szczytu łoża, gdzie stały sandały Blada postać niewieścia wlepia w niego gały, dzierżąc coś oburącz, co wygląd kosy miało albo tak się naszemu księciu wydawało. - Coś do niego gada, lecz księciu nie słucha miast słuchać poduchę naciska na ucha. A postać doń powiada: "Coś taki zdziwiony? Przyszłam do Cię boś popił i byłeś wstawiony". /01/

Książę kłam zadając temu, czego nie ma, trzyma się wyrka rękoma obiema. A blada dama na niego pohukuje i ostatni pochód mu już rychtuje.

Książę patrzy i nie wierzy, krasnoludek po podłodze doń bieży.

/Lecz nim księcia kosą przez świat pogonimy wpierw trochę na tym łożu księcia dopieścimy/: "Herbatkę Ci przyniosłam i coś na wzmocnienie, przegryź, popij - a będziesz jak wiosenne tchnienie".

A za nim myszek białych zastęp cały.

didaskalia: Książę najwyraźniej dzisiaj cierpi na rozdwojenie jaźni, stąd ta niezborność działania.

Książę jeść nie chce, nie ufa kostusze , więc pod nosem bąka: czy ja to wszystko zjeść muszę?

Nie musisz, drogi książę - biała dama powiada lecz widzisz białe myszki, oj biada ci biada jeśli nie zjesz, to chory długo pozostaniesz na myszkową chorobę i na nogi nie wstaniesz.

Dla księcia sprytu nie brak, więc pomyślał przez chwile, podrapał się po łysinie (bo już mu pięć krzyżyków było) i tak do kostuchy rzecze: wole sie byczyć na wyrku cały czas niż z toba, o czcigodna Pani, iść w gęsty las.

No to siedź chwilę na tym wyrku, tyle ci zostało, uciech żadnych nie będzie, bo czasu mam mało. Jeśli las chcesz ominąć - pójdziemy przez pola i tak oto spełniona będzie twa ostatnia wola.

Moja wola to nie jest kawał pola, a jeżyk spotkać raz jeszcze i w kraba wpaść kleszcze.

Książę w ten sposób jej odpowiada i do snu słodkiego na powrót się układa.

Lecz nim w pościel chłodną złożył swoje wdzięki doszły do uszu jego jakieś dziwne jęki.

To jeżyk, którego ciepło poscieli kusi, pod cielskiem księcia się dusi.