Drogie kafetarianki mój problem polega na tym że nie wierzę w miłość

nie wierzę, że ktoś mógłby mnie pokochać, że ktoś mnie aktualnie kocha.. nawet wtedy gdy się stara, gdy okazuje swoje pozytywne zamiary nie mogę wierzyc, że coś czuje właśnie do mnie.. mam problem, chyba ze soba, to tylko moja wina.. nie wierze ludziom, nie wierze, że mogą mnie lubić, tolerować, akceptować, bezinteresownie przebywać ze mną,... nie jestem jakąś łajzą, pasztetem, śmierdziele.. ale jestem chynba cyniczna także wszystkie uczucia dla mnie są udawane... jednocześnie bardzo przejmuje się zdaniem innych tym co o mnie myślą i chociaż udaję, że tak nie jest. Jaki prosty jest ten świat tylko czarne, białe.

nie wierzę, ze moge byc dla kogoś wyjatkowym czlowiekiem, idelaem z marzen, kims na kogo czekal..pomóżcie

up

Jesteś zakompleksiony. Nie wierzysz w siebie, to Twój problerm.

a czym dla ciebie jest milosc? spelnianiem zachcianek?

jestem ona miłość to uczucie, stan umysłu, wierność ale też wolność

nie ma wolnosci bez zaufania nie ma zaufania jesli ktos cie oklamuje

chyba.. w sumie... może.. właściwie to nie wiem czy istnieje coś takiego

wiem że nie ma zaufania gdy cię ktoś okłamuje, ale ja nie ufam nawet wtedy gdy nie wiem czy ktoś mnie okłamuje, gdy nie mam podstaw by tak twierdzić

Skąd to się wzięło u Ciebie? Zawsze tak miałaś?

tak, odkąd pamiętam.. może dlatego że jestem DDA

Aaa, więc stąd się wzięło. Więc psycholog, nie kafeteria, Ci pomoże.

chodziłam do psychologa w ieku 14-16 lat.. nic nie pomoglo

Skoro psycholog Ci nie pomógł to tu tym bardziej Ci nie pomogą... A złotego środka nie ma na to.

może po paru latach wybiorę sie znowu do psychologa, moze tym razem do innego.. wtedy traktowano mnie jak dziecko, moze teraz popatrzy na mnie ineczej i ineczej podejdzie do mojego problemu

up

uups

up

jak jesteś prawiczkiem to nie masz prawa do bycia kochanym