jest tu ktoś kto

przez ileś lat jego życie polegało na: szkoła-dom-szkoła bądz praca-dom-praca czyli marnowaniu życia w domu z różnych powodów?

Taki rytm był i jest w moim życiu

czyli to normalne nie wychodzić nigdzie albo ze znajomymi tylko stale w domu?

tez tak mam i czasem popadam z tego powodu we frustracje i depresje :D ale zaraz potem przypominam sobie, ze mam fajną rodzine, nieliczne ale wspaniale grono przyjaciol i zdrowie. i nie mam prawa narzekac bo jesli chce cos zmienic w swoim zyciu to zalezy tylko ode mnie a że d**y nie ruszam bo sie boje tego lub owego to juz moja wina i trudno :) są tez rzeczy ktore bym zmienila ale nie zależa ode mnie, no ale tu schemat podobny - wkurze sie czasem, czy zasmuce, a potem wszystko wraca do normy ;) Proza życia...

No ja czasem wychodze na spacery, ogólnie bywam przemęczony. Czasem z kolegą na piwo wyjde. Prócz tego, praca > dom, praca > dom. Szukanie lepszej pracy, modelowanie 3d i marzenia o realzacji ich. Jakiś film w łóżku lub na krześle z laptopa. Taki jakiś rytm mam od lat.

Nie uważam, żeby taki tryb życia był jego marnowaniem. Ale każdy od czasu do czasu powinien gdzieś wyjść. Mi na przykład bardzo tego brakuje. Mam taki tryb życia o jakim piszesz i marzy mi sie wyjście z fajną paczką do klubu, potańczyć, wypić kilka drinków. W moim przypadku jest to chyba nie możliwe. Ale powinno się tak czasem wyjść dla "higieny" swojego ducha. Byle by za bardzo nie narozrabiać :) Mika.