Historia jakich wiele zdrada i co dalej

Mojego męża poznałam kilka lat temu. Przystojny, zaradny, ułożony, inteligentny, poważny - idealny materiał na partnera. Nie była to wiekla miłość ani z mojej ani z jego strony ale było uczucie, już na samym początku wyszły ogromne różnice charakterów i poglądów, często się kłóciliśmy i prawie nigdy zgadzaliśmy w jakiejkolwiek kwestii. Można powiedzieć, że układało nam się średnio i wiele razy padał temat rozstania, ale mimo wszystko chcieliśmy być razem i w zeszłym roku postanowiliśmy związać się na dobre i złe świętym węzłem małżeńskim. Pech chciał, że miesiąc po ślubie poznałam innego przystojnego mężczyznę - mój ideał z wyglądu i głupia zamiast trzymać się od niego zapobiegawczo z daleka postanowiłam poznać go bliżej. To miało być tylko koleżeństwo, taki był plan, zresztą on też już miał poukładane życie i nie wyglądał mi na takiego, co się wdaje w romanse i inne przygody na boku. Był tylko jeden mały problem: kręcił mnie niesamowicie! Jak nikt nigdy dotąd, do tego stopnia, że na palcach jednej ręki mogłam policzyć minuty w ciągu doby, kiedy nie fantazjowałam na jego temat, nie muszę chyba wspominać, co się działo z moim ciałem w jego obecności i jak trudno było mi się skupić na zwykłej rozmowie z nim. Polubiliśmy się, na szczęście on trzymał cały czas spory dystans i nie podrywał mnie lecz traktował mnie bardziej jak dobrego kolegę niż kobietę, więc czując się bezpiecznie zaczęłam sobie pozwalać na coraz więcej tak dla zabawy tylko i przyjemności, trochę też ze zwykłej babskiej próżności, a on twardo nic. Niestety moje zaangażowanie w tą znajomość nie pozostało bez wpływu na moją sytuację z mężem. Nie czułam, że robię coś złego, choć w domu byłam tylko ciałem a moje niskie jak myślałam z natury libido całkowicie obumarło, mąż musiał widzieć, że coś jest nie tak, ale nic nie mówił. Tego lata trafiła się okazja, żeby spędzić trochę czasu sam z kolegą, do tej pory spotykaliśmy się tylko w miejscach publicznych, jemu tak pasowało, no i najczęściej w większym gronie. Jechał służbowo do pewnego miasta a ja chciałam tam odwiedzić koleżankę, więc postanowiłam się z nim zabrać żeby było taniej, oczywiście za zgodą męża. Od początku podróży on był jakiś spięty, nie kleiła nam się gadka wyjątkowo, człułam się jak niechciany pasażer, więc zapytałam o co chodzi, czy jest zły na mnie, że się z nim zabrałam, a on na to, że jeśli naprawdę chcę, żeby się wyluzował będę musiała dać mu się przelecieć. Myślałam, że żartuje i podchwyciłam temat, zaczęłam go dla jaj prowokować podciągając spódniczkę, głaszcząc go po nodze i proponując krótki postój w lesie w celu umilenia sobie podróży... i ku mojemu ogromnemu zdziwieniu skręcił w pierwszą dróżkę leśną i udowodnił mi, że to wcale nie były żarty. Był baaaardzo przekonujący a ja pierwszy raz w życiu nie potrafiłam nad sobą panować. Chwilę później żebym już nie miała żadnych wątpliwości udowodnił mi to jeszcze raz, a potem znowu i znowu. Byłam zaskoczona, że aż tak jest na mnie napalony, okazało się, że od samego początku bardzo go kręcę i tylko fakt, że widywaliśmy się w miejscach publicznych powstrzymywał go. Odstwił mnie do koleżanki i pojechał załatwiać swoje sprawy, następnego dnia rano mnie odebrał i wyruszyliśmy w podróż powrotną. Przez całą drogę zamieniliśmy ze sobą tylko parę zdań, dało się wyczuć, że nie ma najlepszego humoru, a ja czułam się niezręcznie i tak jechaliśmy każdy pogrążony w swoich myślach. Na koniec podziekowałam mu za podwózkę i przeprosiłam, że go uwiodłam, on na to, że spoko, nic się nie stało. Parę dni później wysłałam mu smsa z zapytaniem, czy wszystko OK, odpisał, że tak i odwzajemnił pytanie, a ja odwzajemniłam odpowiedź. Ale nie, nie było OK, było bardzo nie-OK. Po kilku dniach euforii i wspomnień przyjemnych chwil, na których samą myśl przechodził mnie dreszcz dopadły mnie wyrzuty sumienia i uświadomiłam sobie, co tak naprawdę zrobiłam. Nie wytrzymałam nawet roku od ślubu i praktycznie sama wskoczyłam facetowi na c***a podczas gdy mężowi ostatni raz dałam...w zeszłym roku. Co gorsze wiem, że gdyby taka sytuacja się powtórzyła to skończyłoby się tak samo, zakochałam się po uszy w tym człowieku, za to po uczuciu do męża został już tylko maleńki ślad. Od wspomnianej podróży mija właśnie trzeci miesiąc a ja jestem cieniem samej siebie. Unikam męża, unikam kolegi, nie potrafię spojrzec im w oczy, nawet sobie mam problem. CO ROBIĆ? Czy da się w ogóle coś sensownego zrobić w mojej sytuacji?

o dziewczyno! przygotuj się bo zaraz tak oberwiesz obelgami że tylko wysoka samoocena Cię poratuje jak chciałaś wsparcia to lepiej stąd zwiewaj albo idź do kącika zradzaczy - oni Cię wesprą poważnie piszę, tutaj zaraz polecą bluzgi

napisz streszczenie