Moja dziewczyna umarła 2 lata temu

A ja do tej pory nie potrafię się zakochać w kimś innym, choć mam duże powodzenie. Co można z tym zrobić? Mam 22 lata.

Może pozostać Jej wiernym do śmierci :) Pewnie by się bardzo ucieszyła :) PS Nie mam już po niej żałoby, pogodził się z tym, ale w moich oczach żadna nie dorasta jej do pięt...

Trzeba było ją zabalsamować i trzymać przy sobie a nie zakopywać.

A co się stało w jakich okolicznościach zmarła ?

Nowotwór, odeszła w 3 tygodnie od diagnozy... ale żebyście widzieli, jak umierała... bez strachu, spokojna, może nie wesoła, ale pogodna. Po prostu piękna. Nigdy nie zapomnę tych jej czarnych rozpuszczonych włosów w dniu, w którym odeszła... do dziś mnie ciarki przechodzą...

Przykre to co piszesz mnie tez ciarki przeszły jak to czytałem . Byłeś przy niej w chwili kiedy odeszła ?

żeby tak o niej i o jej smierci mówić, jeśli to w ogóle prawda

jestem twardym facetem zycie mnie nie rozpieszczalo od malego kapie sie w rdzawej wodzie ale takie historie rozszczulaja mnie do cna lzy mi leca jak cholera powstrzymac ich nie moge jakbym kroil cebule

Nie, niestety nie byłem, ale pożegnaliśmy się dzień wcześniej, bo wiedzieliśmy, że już jest blisko. Najgorsze jest to, że nie przyśniła mi się od tej pory ani razu, choć tak bardzo chciałem poczuć chociaż we śnie namiastkę jej obecności. Ale może właśnie nie mam żyć złudzeniami?

ile miała lat?

20, tyle co ja wtedy...

Ludzie którzy umierają pogodnie nie chcą żyć i pragną śmierci.

Dlaczego tak twierdzisz? Była pełna życia. W zasadzie do końca...

bez strachu, spokojna, może nie wesoła, ale pogodna. x pogodziła się z odejściem ale czy nie uroniła chociaż jednej łzy ?

Owszem uroniła, ale się nie rozpłakała, jeśli rozumiesz tę różnicę. Gdy dostała diagnozę i wiedziała, że nie ma nadziei uroniła łzy. Z żalu, że już się kończy jej przygoda, którą tak bardzo chciała przeżyć. I że nie doczeka dorosłego życia, a tak bardzo była ciekawa, jak się potoczy życie jej, naszych znajomych, nasze własne. Sama mówiła, że żałuje, że nie pozna naszych dzieci, nie dowie się, jak wygląda dorosłość i starość. Ale to był żal, a nie rozpacz, czy strach przed śmiercią. A im bliżej ona była, tym bardziej była z nią pogodzona.

Bardzo to smutne co piszesz serce mi wymięka i bardzo ci współczuję

Nie wiesz w jakie dziedziny chcesz się zagłębiać, jest jak piszę czy będziesz to rozumiał czy nie.

Wiedziała ze to już koniec

Przykre to w taki sposób i tak szybko stracić ukochaną osobę

Sad :(

co masz robić, jak umiesz czytać, to przeczytaj Pan Wołodyjowski i zamknąć się w klasztorze u kamedułów