jednego dnia mam potwornego dola a drugiego kocham zycie

czemu?

bo jesteś artystką !

a poczytaj se o chorobie afektywnej dwubigunowej,albo pogadaj ze swoim psychioatrą ,moze ci da skirowanie na oddział leczenia zaburzen nastroju?

umówiłbym się z Tobą w dni euforii ! to musi być coś !

czasem to tez kwestia skokow hormonalnych podczas cyklu. nastroj kobiety to w ogromnej mierze hormony. za malo sie na to zwraca uwageniestety i nadrabia czesto nieodpowiednimi lekami.

Pewnie zależy to od wydarzeń i okoliczności. Jednego dnia coś cię zdołuje, innego uskrzydli. Normalka.

ja tam lubię być nieobliczalna. Przynajmniej dam się we znaki moim wrogom :) :p

dokladnie,zalezy co ci sie w danym dniu przytrafi, ja tez mam podobnie :)

12.09.13 [zgłoś do usunięcia] gość ja tam lubię być nieobliczalna. Przynajmniej dam się we znaki moim wrogom usmiech.gif jezyk.gif v I tak trzymać!!!

to może być CHAD trudna do zdiagnozowania choroba, początki są fajne, mówi się na taką osobą " szalona" ale z czasem zaczyna przybierać katastrofalne oblicze, i dla chorującej i dla jej bliskich radzę pójść do psychologa albo do psychiatry

znam paru chadowców, weseli jajcarze. Nie ma czego demonizować.

Ja mam koleżankę z CHAD, jajcarą jest niesamowitą, ale tylko w okresach manii.

Niezawodny lek na depresję to przytulanie.

oczywiści, w fazie manii CHAD-owcy są szalenie zabawni, wspaniali do wspólnych harców a zapytaj ich najbliższych, rodziców, mężów, żon, dzieci - co oni na ten temat, czy oni przyklasną i są szczęśliwi wtedy gdy CHAD-owiec wpada w manię i czy kiedykolwiek widziałeś takiego w okresie przeciwnym do manii - w depresji ???

owszem, WIDZIAŁAM Ja jestem lekiem na całe zło :p (oczywiście dla niezonatego bo za żonatych się nie zabieram NIGDY).

dobra spadam bo zaraz będzie wywód jaki to ten chad groźny. Znowu nie ma klientów na kozetce.

No ja mam koleżankę z CHAD (jak pisałam wyżej). W okresach manii jest jajcarą, ale w okresach depresji ciężko z nią wytrzymać. Mieszkała u mnie jakiś czas (chciała spróbować szczęścia na emigracji i przygarnęłam ją do siebie na początek) i ogólnie rzecz biorąc, życie codzienne z CHAD-owcem jest dość trudne, nie skłamię jeśli powiem skomplikowane. Bardzo lubię tą koleżankę, bo ogólnie nie jest złą osobą, a CHAD to przecież nie jej wina i od czasu do czasu się spotykamy, ale wolałabym już z nią nie mieszkać :O

Ja tam z nikim nie mieszkam, ale moge wam pozatruwać życie, do usług :)

No to koleżanka już u mnie nie mieszka :D i wolałabym już z nią nie mieszkać, ale gdyby potrzebowała bardzo pomocy, to bym ją na krótko przyjęła. Przecież nie zostawiłabym jej na ulicy :D

naturalnie, że to nie jest wina osoby chorej, że zachorowałą winą jest, że nie chce się leczyć albo to, że przerywa leczenie zaraz po tym jak wychodzi z depresji i uważa, ze sama może sobie odstawić leki a niestety jest tak, że osoba z CHAD musi być je brać do końca życia

Ta moja koleżanka leczy się cały czas i przyjmuje leki bez przerwy, ale mimo wszystko nie jest idealnie, jakkolwiek to ujmując. W epizodach manii można ją znieść, jest jajcarska, tysiąc pomysłów na minutę ma i ogólnie nie jest źle choć czasem trochę przymęcza swoją hiperaktywnością, gadatliwością, pomysłowością i nieogarniętym poczuciem humoru :) Mimo, że bierze leki, ale miewa też epizody depresji, wtedy bywa kiepsko i jest nie do zniesienia, często agresywna bez wyraźnego powodu z zewnątrz :O

w depresji człowiek jest zrezygnowany a nie agresywny. No chyba, że ty masz nietypową.

Jasne :D Ludzie w depresji nie tylko są zrezygnowani, ale bywają też agresywni, byle pierdoła ich złości. Znawca depresji się znalazł, haha.