Ogarnia mnie potworna bezsilność

Prace mam tylko jest cieżko a wypłata .... nie wiem jak dam rade ciągnąc z tej pensji przez miesiąc

To już zawsze coś. Pracuj na razie tam, gdzie pracujesz, a tymczasem szukaj czegoś lepiej płatnego.

własnie ja juz nie chce tu być nie chce tu życ chce się wynieść wyprowdzić

To odkładaj na wyjazd i tam szukaj pracy.

The way the wind blows - witaj ja mam tak samo jak Ty. No może z nieznaczącymi różnicami, bo jestem z mniejszego miasta niż Twoje. Ale też skończyłam studia i szukam pracy - bezskutecznie, mało ofert, a jeśli już to mają zadzwonić i nie dzwonią. Dobija mnie to bo zawsze byłam kreatywna, pełna życia, ambitna, a teraz już mam wrażenie, że nic mnie nie czeka dobrego. Brak pracy, a co za tym idzie brak pieniędzy. Sama rozumiesz jak to jest. Też mieszkam z rodzicami, wiadomo jakieś pieniądzę drobne koło siebie mam, ale to nie o to chodzi... No i samotność - brak faceta, brak miłości... Nie mam pracy więc nie mam jakichś planów, perspektyw to co się będę oglądać za facetem, szczególnie, że ostatnio kiedy z kimś się spotykałam, to właśnie chyba z tego powodu on nie chciał, niby nie powiedział wprost, ale mam wrażenie, że o to chodziło. Chociaż nie wiem - może to moje odczucia... Znajomi też raczej mają swoje życie, swoje drugie połówki, niektórzy zaręczeni, pojedyncze koleżanki są wolne, ale to nie takie dość bliskie, więc tylko czasem się widzimy. Ogólnie to nie wiem czy może być gorzej... wiem, że pewni są ludzie co mają gorzej, są chorzy itp., ale ja będąc w swojej sytuacji już powoli nie mam siły.

Witam Cię serdecznie.:) Doskonale rozumiem to, o czym piszesz. Też jestem osobą bardzo ambitną, wytrwałą, posiadam wiele pomysłów na siebie (projektuję ubrania, biżuterię, maluję, piszę), ale niestety czuję się nikim w dzisiejszym świecie zdominowanym przez wyścig szczurów. Liczą się tylko ci przebojowi, zadowoleni, którzy oczywiście mają doświadczenie. Nikt mi nie chce dać szansy.

U mnie tak samo, też nikt nie chce dać szansy i wszędzie liczy się ktoś z doświadczeniem. Co mnie skreśla, bo gdzie mam je niby zdobyć... No a w tym wszystkim brak faceta jest dobijający, tak to zawsze ktoś Cię kocha, wspiera, a tu ani w sprawach zawodowych się nie układa, ani w życiu prywatnym

I jak tu znaleźć motywację, by coś zmienić? Ja mam artystyczne zamiłowania, maluję obrazy, piszę wiersze, opowiadania i felietony, ale z powodu tego stanu, w jakim tkwię, nawet te zajęcia mnie opuściły. I to jest dla mnie tragedia.

Rozumiem Cię, ja już też straciłam motywację do wszystkiego, do wszystkich swoich zainteresowań, nie wiem już co mam robić, żeby się coś zmieniło, żeby to życia jakoś poszło do przodu, szukanie pracy bez efektów, też już mnie dobija...

A nie myślałaś, żeby wyjechać?

Przez te bezskuteczne poszukiwania to myslałam wiele razy, ale jeśli chciałabym wyjechać to z kims, bo samej to niebardzo, a jakos nie mam kogos z kim mogłabym wyjechać, jedna kolezanka była chetna, no ale zareczyla się i teraz już nie mhysli o wyjeździe. A Ty nie myslalas tez żeby wyjechać?

Rozważam taką opcję, ale też nie mam z kim, niestety.

A myślałaś o konkretnym miejscu odnośnie tego wyjazdu, jakiś konkretny kraj?

Uderzałabym pewnie do UK, choć myślałam też o Holandii.

no ja mam mieszkanie, które mogę wynająć lub sprzedać,

Czy wysyłałaś te felietony do gazet, te twoje projekty ubrań mają szansę powstać, czy robisz to wszystko do szuflady? Wykorzystujesz swoje polonistyczne wykształcenie w jakiś sposób, np. żeby zbijać kasę na głąbach, którzy potrzebują prac maturalnych itp., korepetycje? Jakbyś miała pomysły na siebie to nie potrzebowałabyś kogoś, kto da ci szansę. Wyścig szczurów to jest w biznesie, a rynek pracy nie składa się z samego biznesu, owszem, w innych dziedzinach czasami też trzeba wykazać się jakąś 'wolą przetrwania', ale ponoć jesteś wytrwała i ambitna...

Tak, współpracowałam z kilkoma redakcjami, mam też doświadczenie jako copywriterka. O korepetycjach myślałam.

Ja też myślałam o Uk...

Chętnie bym tam pojechała, ale dopiero w grudniu. Teraz mam jeszcze nieco spraw do ogarnięcia w Polsce. Jestem ambitna, ale ostatnio depresja sprawiła, że straciłam wolę walki i nie potrafię się do niczego zmobilizować.

ja mam prace ale to gowno nie praca i stoje w miejscu, zarz zaczynam studia ostatni rok i nie mam pomyslu na co moge zmienci prace, bo wszedzie malo hajus

Ja też gdybym się wybierała to grudzień, albo po Nowym Roku, też obecnie mam tu kilka spraw. No tak nawet jak się ma chęć i motywacje, to z czasem może się wszystkiego odechcieć, jeśli nic nam się nie układa

No to co się stało, że ambitna i wytrwała dziewczyna z pomysłem na siebie w dużym mieście, mając na koncie jakieś doświadczenie i współprace nagle zostaje bez roboty i perspektyw? O ile jeszcze można uwierzyć w to, że ambitnej osobie powinęła się noga i jest w chwilowym impasie, to nie uwierzę, że taki człowiek może nie mieć żadnych perspektyw.

the way a masz prawko i dostęp do samochodu?

ja mam::)

ale ty nie jestes z katowic :)

Przykro mi, depresja odebrała mi wszystko. Nawet wstanie z łóżka graniczy w moim przypadku z cudem, więc nie wiem dlaczego tak się dziwisz. Wiem, że muszę wyjść z tego stanu, ale pytanie : jak?

Nie mam prawka. Mam uraz do samochodów.

Dokładnie, u mnie to chyba też już jakiś stopień depresji, bo tak to można nazwać, jeśli osoba, która zawsze była pełna życia, kreatywna, ambitna, nagle właśnie nie widzi sensu chociażby wstania z łóżka... Nie ma żadnej motywacji, nie widzę lepszej przyszłości, próbuję jakoś z tego wyjść ale jak...

A skąd mam mieć wiedzę o twoim wstawaniu z łóżka? Z tego co pisałaś chodzi ci o jakiś tam wyścig szczurów, brak szansy od innych, brak doświadczenia. Jeśli masz depresję to należy zacząć się na nią leczyć.

A byłaś może u psychologa/psychiatry?