propozycja małżeństwa z rozsądku weszłybyście w to

od jakiegos czasu przyjaciel proponuje mi zebysmy w wakacje polecieli do las vegas i wzieli slub, a po powrocie zrobili jakis obiad dla najblizszych i oznajmili im 'radosna wiadomosc.' oboje zblizamy sie do 30-ki, znamy sie pol zycia, jestesmy prawie jak rodzina, pociagu fizycznego nie ma miedzy nami zadnego, chociaz nie jest to wynikiem braku atrakcyjnosci. w zwiazkach nam nie wychodzi, jak jemu sie wali, to i mi. jestesmy praktycznie jak bratnie dusze, a rodziny naciskaja i nie wierza, ze jestesmy tylko przyjaciolmi. na poczatku go wysmialam, ale z drugiej strony czy to byloby takie zle zyc w otwartym zwiazku, zamknac geby rodzinie i znajomym (kazdy z naszego otoczenia kogos ma)? oboje nie wierzymy w milosc, bo do tej pory spotykalo nas samo gowno. weszlybyscie w to?

jedno malzenstwo z r9ozsadku w zyciu mialem tylko kobieta zapomniala mnie o tym poinformowac...

Nie, po co komplikować, masz przyjaciela, zaczniesz cudować i stracisz przyjaciela.

A jak któreś z Was naprawdę się zakocha, to co? Rozwód? Lepiej nie niszczyć tej przyjaźni.

ale cywilny to nic wielkiego. taka formalnosc. na pewno sie w sobie nie zakochamy, mielismy ku temu wiele okazji i nic takiego sie nie stalo. nawet po pijaku nas do siebie nie ciagnie. milosc to same problemy i cierpienie pozniej. mielibysmy ze soba dobrze, a to chyba najwazniejsze?

Dorosła kobieta a pisze bzdury, za rok dwa ty czy on poczujecie pociąg do kogoś innego i nie będzie ani małżeństwa ani przyjaźni, bedzie dym, ogień i niesmak.

skoro tak twierdzisz...to przeciez wasz wybor

fiku mikuuu - no to niech poczuje. ja go nie kocham, nie bede zazdrosna, ani zraniona. to ma byc uklad. ani on nie wyklucza poznania kogos, ani ja. ale biorac pod uwage caly syf w naszym zyciu milosnym juz nawet nie szukamy. spedzamy mase czasu ze soba i to nam wystarcza.

nie. jesteście przed 30stką, a więc jeszcze młodzi i przez następne 20 lat możecie spotkać swoje miłości. z reguły w życiu tak jest, że się pieprzy w najmniej spodziewanym momencie. hajtniecie się, a za rok, czy dwa któreś pozna miłość życia i co wtedy? pozostanie żal jednej strony, przyjaźń diabli wezmą, do tego rozwód. ja wolę być panną niż rozwódką. po co sobie i innym życie komplikować.

Nie jak nic nei czujecie to nie ma sensu. Co innego jakbyscie sie kochali. Bylaby przyjazn plus jakis pociag. A miedzy Wami przenigdy nic nie bylo, no nie? Nie spaliscie nigdy razem nie calowaliscie sie?

dokladnie tak - nic miedzy nami nigdy nie bylo i nie bedzie. obiektywnie podoba mi sie jako facet i ja jemu jako kobieta, ale jestesmy dla siebie aseksualni. moze nie jak rodzenstwo, ale prawie. ja np. nie weszlabym w cos takiego z kims, z kim mogloby kiedys cos byc, bo balabym sie, ze jak nie wyjdzie bedziemy zranieni. ale tutaj nie ma takiej opcji - nie kochamy sie 'romantycznie' tylko jak rodzina. wspieramy sie, znamy od lat, nasze rodziny sie lubia. wszystko jakby jest na miejscu poza wiadomym elementem. ale ch*j z miloscia. wiem, ze jestemy mlodzi, tyle ze po prostu tyle mielismy f**k-upow w zwiazkach, ze na sama mysl o kolejnym i nastepnej porazce dreszcze nas przechodza.

czasami warto poczekać koleżanko;)

A może jednak poczekać jeszcze trochę na kogoś kto będzie dla nas naprawdę ważny.

"latka lecą" napisała kobieta przed trzydziestką :| jasne hajtaj się, zmarnuj sobie życie z kimś kogo nie kochasz, bo tak wygodnie i rodzina naciska. Boże co za ludzie.

Autorko to bez sensu jak tak, naprawde, w jakim wieku sie poznaliscie? Bo czasem ludzie sie przyjaznia latami i po prostu nie sa ze soba chociaz ciagnie ich do siebie. Wtedy mogloby byc pieknie a tak bez sensu

musicie ustalić zasady jak by to życie miało wyglądać? Co w razie jeśli któreś z Was zakochaloby się w kimś innym i co wtedy ?

musicie ustalić zasady jak by to życie miało wyglądać? Co w razie jeśli któreś z Was zakochaloby się w kimś innym i co wtedy ?

ale z was romantyczki dziewczyny :D poznalismy sie 10 lat temu. wiem wszystko na jego temat, a on na moj. rozumiem, ze nie jestem jeszcze nad grobem i wszystko moze sie zdarzyc, ale tak jak napisalam: juz w to nie wierze. nie przezyje kolejnego faceta-c***a, pozniej miesiacami dochodze do siebie, musze sie odbudowywac, a to zabiera duzo energii i zdrowia. ech, jak widac zadna z was by na takie malzenstwo nie poszla. moze to i dobrze

Zapewne Wasza przyjacielska milosc jest wieksza niz wiekszosc pseudoromantycznych, ale ale... wlasnie, chyba spieprzycie wszystko malzenstwem, beda konflikty jak jedno cos wywinie.

uklad ma wygladac tak: - cywilny (nikt na koscielny i tak by nie naciskal, bo jestesmy niewierzacy) + impreza dla rodziny + szopka jak to sie kochamy + wspolne mieszkanie - miedzy nami nic sie nie zmienia: jestesmy przyjaciolmi, sex uprawiamy z kim chcemy, jak chcemy isc z kims na randke idziemy - jezeli jakims cudem odejdzie nam awersja do zwiazkow 'romantycznych' i kogos poznamy, rozwodzimy sie

ale p co Wam ten ślub? Po prostu zamieszkajcie razem, jeżeli czujecie się samotni. Po co ta szopka zwana ślubem?

a dzieci nie chcesz mieć ?seksu ze sobą nie będziecie uprawiać ?

fiku mikuuu przeciez napisalam na samym wstepie: dla rodziny, bo sie czepiaja i nie daja zyc. wiem, ze to glupota, ale ktos, kto nie ma takiej rodziny nigdy tej presji nie zrozumie.

'seksu ze sobą nie będziecie uprawiać' sexu uprawiac nie bedziemy, a nawet gdyby to sie zdarzylo ja nie moge miec dzieci, wiec nie bedzie wpadki i nikt nie bedzie pozniej cierpial.

weszłabym w to. mam prawie 30 lat i taki układ by mi bardzo odpowiadał. tylko że ja nie mam takiego przyjaciela. w naszym wieku niestety lepiej wygląda "rozwódka" niż panna - bo panna to taka, której nikt nie zechciał, a rozwódka to ta, którą przynajmniej ktoś chciał ale nie wyszło. Taka jest mentalność naszych rodziców i dziadków, więc żeby im zamknąć paszcze, sama chętnie bym się ochajtała, tak ja chwilę, na rok albo dwa, i spokój, rozwód, a potem mogę sobie żyć po swojemu.

wiesz co możesz się zdziwić :) Ja jestem w takim małżeństwie, znamy jak super dobrze, miło się spędza czas, dużo wspólnych tematów tylko moj maz sie zakochal we mnie, ja w nim nie I problem, bo poznalam kogos i zwariowalam z milosci :( Bylam pewna, ze nie ma opcji, ze ja sie juz nigdy nie zakocham po tym co przeszlam I teraz mam 32 lata i nie wiem co robic Czy zranic meza i rozwiesc sie, by pojsc za sercem Czy stlumic uczucie i zostac w spokojnym zwiazku bez wiekszych emocji ? :( :( uwazaj wiec, bo neistety ktos zawsze ucierpi wczesniej czy pozniej

dzieki za jakies inne glosy w sprawie ;) twoja sytuacja jest straszna, z jednej sytuacji przyjaciel, ktory zawsze byl przy tobie, z drugiej milosc, z ktorej nic moze nie wyjsc (jak to czesto w zyciu bywa), a wtedy zostaniesz z niczym, bo przyjaciela na bank stracisz. u nas do czegos takiego nie dojdzie. nie wierze, ze mozna znac sie tyle lat ile my sie znamy, spedzac ze soba mase czasu, miec mase okazji do kontaktow intymnych i nie popchnac tego dalej, a po slubie dla picu nagle sie w sobie zakochac. jezeli do tej pory nam sie to nie zdarzylo - juz sie nie zdarzy. mysle, ze mogloby nam sie udac z tym lewym malzenstwem, ale czlowiek jest glupi i zawsze ma jakies obawy. ech...:O