Chyba stałam się cyniczna

Witam Jestem po 30 i doświadczenia życiowe oraz rozmowy ze znajomymi na temat związków i obserwacje otoczenia sprawiły, że zupełnie nie wierzę w uczucia i sens bycia z drugim człowiekiem. Nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji, w której jestem zakochana i buduję z kimś fajny związek. Nie to, że jakoś bardzo nie chcę,czy że chcę, ale raczej jest to dla mnie jakaś abstrakcja. Chyba nie wierzę w uczucia do drugiego człowieka, ale nie jest to podszyte jakimś negatywem czy pesymizmem. I to też jest dla mnie zastanawiające-że nie wywołuje to we mnie dołujących odczuć, ani też pozytywnych. Może dopadła mnie jakaś znieczulica? Gdy ktoś mi mówi-ee Ty na pewno z kimś będziesz to na końcu języka mam odpowiedź "taaa.. ;) ". Totalny cynizm. Chyba nie ma już dla mnie ratunku.

dorosłaś :) witaj w naszym swiecie, ludzie to szczury :)

tak to właśnie widzę, po prostu spadły z oczu różowe okulary

Widzę ´że nie jestem osamatniony ze swoim cynizmem´ale jak tu kogos pokochac w tym wilczym swiecie? Jak tylko serce mięknie to inni tylko czekaj aby ci dokopac!

No pan cyniczny zlamal mi serce - doswiadczony zyciowo, ja juz szansy nie dostalam :(

to nie znaczy ze w norze nie ma fajnych białych laboratoryjnych szczurków ;) ale trudno trafić, bezpieczniej trzymać na dystans

Przez Wasz cynizm bede sama;p

A i tak z kimś będziesz. Nie ma szału u większości.

Miękie serce=twarda d**a! Sorki za wulgaryzm´wiem´że tego nie lubicie miłe panie!

Życie zawsze daje po du*ie taka prawda. Dlatego zawsze trzeba liczyć tylko na siebie. A co do wchodzenia w związki to czy tak na prawdę warto ? Ok, są romantyczne początki, motyle w brzuchu i niby ma się oparcie w tej drugiej osobie i powinno być łatwiej. No właśnie powinno.. Bo prędzej czy później przychodzi w końcu moment zranienia przez bliską osobę i jest więcej łez niż było miłości na początku. Takie doświadczenia "zamykają nas w sobie" i sprawiają, że właśnie jesteśmy cyniczni i obojętni.

To nie jest powiedziane, że z kimś będzie bo niby po co ? Ludzie ranią siebie nawzajem bardziej niż kochają. Taki jest brutalny świat. Każdy myśli o własnej d u p i e i reszta się nie liczy. Poniekąd wszyscy jesteśmy egoistami, ale niektórzy wręcz wybitnymi :)

Tak na prawdę samotni jesteśmy bardziej szczęśliwi.

Mnie poraniony chlopak nie zechcial a ja dobre dziecko jestem :(

Co zrobic taki swiat...

sprecyzujmy nasze potrzeby, oczekiwania względem drugiej osoby bazując na naszym doświadczeniu. w sumie tak nudno jest byc samemu, nie ma komu marudzić prawda drogie Panie ;) :P

Ja jestem zla np, ze nie dostane szansy.

Są jeszcze przyjaciele

To całe życie to trochę jak rosyjska ruletka!

Gogo siedlce, on mnie nie chce;(

Złosc pięknosci szkodzi! Chyba ´że chcesz byc brzydka na własne życzenie?

Może inny on Ciebie będzie chciał...

Ale ja chce GO

jak jest już brzydka to nie zaszkodzi

Ale wiesz´że do tanga trzeba dwojga? Nie rob nic na przymus.

To smutne co piszesz..... :-)

Wiem, ze trzeba. Ale gdybym byla przed jego dziewczynami to by mnie chcial! Kobiety go zmienily!

Szkoda tylko´że prawdziwe ... Niestety!

Widzę´że bardzo Ci zależy´ale na siłę nic nie zrobisz.

Ja mam podobnie. Jestem przed 30tką. 10 lat temu wierzyłam w miłość, wierzyłam w to, że się zakocham, wyjdę za mąż z miłości, choć dzieci nie chciałam nigdy i do tej pory nie chcę, no ale wierzyłam, że spotkam swoją drugą połówkę i weźmiemy ślub i będę szczęśliwa i zakochana :) Marzyłam o ślubie, o pięknej białej sukni, przystojnym mężu brunecie, na którego widok by mi miękły kolana. I że będziemy sobie razem żyć aż do śmierci, szczęśliwi i zakochani w sobie. Tymczasem minęło prawie 10 lat, jestem po kilku nieudanych związkach, moja pierwsza miłość (w wieku 22 lat) mnie zostawiła, 2 lata miałam depresję. Nikt mnie nigdy tak nie zranił, bardzo cierpiałam, straciłam zaufanie do facetów. Kochałam go a on po prostu mnie olał... i miał mnie gdzieś. To była dla mnie naprawdę straszna trauma, no ale jakoś się pozbierałam. Miałam potem kilku facetów z którymi się spotykałam ale nie czułam tej miłości, więc to nie miało sensu. Aż w końcu poznałam chłopaka, którego pokochałam całym sercem, on mnie podobno też, kilka lat przyjaźni, potem związek, miłość, było cudownie. Niestety bardzo mnie rozczarował, ale nie chcę o tym pisać. Myślałam, że to moja druga połówka, mój przyszły mąż, bardzo go chciałam za męża, marzyłam o tym. Ale niestety nic z tego nie wyszło, za bardzo go idealizowałam, a on okazał się po prostu tchórzem... Przyjaźnimy się dalej ale przyszłości żadnej to ja z nim miała nie będę. I też się stałam właśnie cyniczna i nie wierzę już że coś dobrego spotka mnie w życiu, po raz kolejny mi się nie udało :( Mam teraz nowego faceta ale nie kocham go, jestem z nim bo on bardzo chciał być ze mną więc się zgodziłam, bo czemu nie? zawsze lepiej wyjść gdzieś z kimś niż siedzieć samej w domu. Poza tym i tak już nikogo lepszego nie poznam, a on jest naprawdę fajnym facetem, a teraz ciężko znaleźć kogoś na poziomie, a on właśnie taki jest człowiek bardzo kulturalny, na poziomie. Jednak nie chcę już wychodzić za mąż, bo nie ma sensu bez miłości. Mogę mieszkać na kocią łapę, być konkubiną, nie chcę już żadnych zobowiązań. Dzieci nie chcę, on to akceptuje. Ech i tak mi się chuuujowo życie ułożyło :(

A napisz cos wiecej o tym przyjacielu... czemu nie wyszlo?