Czy ja kiedyś będę miała normalne życie mam już 30 lat i jestem samotna

Jestem uzalezniona psychicznie od rodziców, od dziecka znam tylko kłótnie, moi rodzice wzięli slub z rozsądku i sa tego efekty - wyzwiska od kurw, szmat, dziwek, s*******i, dziadów, k***sów i wszystkiego co najgorsze. Chwila spokoju, niedziela, jedziemy na zakupy, do kosciola, jest ok. Poniedzialek - znow to samo :( Zyje w ciąglym stresie, moja mlodsza siostra ktora ma 19 lat tez cierpi, widze to po niej, byla radosnym wesolym dzieckiem a teraz? slabo sie uczy, jest malomowna, reaguje agresją, ciezko sie z nią dogadac, wychodzi na cale dnie z domu i wraca poznym wieczorem. Ja tutaj nadal mieszkam bo nie mam gdzie...to sredniej wielkosci miasto, pracuje ale nie zarabiam duzo, nie stac mnie na samodzielny wynajem, coraz czesciej mysle zeby wyjechac stad do Krk, Wwy czy innego miasta, rozmawialam nawet z siostrą czy chcialaby zamieszkac ze mną. Moi rodzice sa naprawde p******i, w głowie im tylko kredyty, ziemia, majątki, co ludzie powiedzą, ciagle mają kontakty z rodziną na wsi, tamci to juz kompletna patologia, cos jak w filmach z Pawlakiem i Kargulem. Boje sie, ze jesli nic nie zrobie to skoncze w psychiatryku albo powiesze :(

mam tak samo jak ty znaczy mam 20 lat ale czuje ze bedzie tak samo..... faktycznie najlepiej sie wyprowadzic jak najdalej i nie ogladac sie za siebie! od razu poczujesz ze zyjesz

hej pogadam z toba o tym jesli chcesz napisz na gg

ja sie moge toba zaopiekowac

Odsuń się od tego patologicznego środowiska.

jak masz pojemną i przyjazną dla korpodylków waginkę to możemy wejść w spółkę :)