Przyjaciel a miłość

Cześć wszystkim jak w temacie.Mam przyjaciela-nazwikmy go M.Znamy się od 4 lat.Teraz oboje mamy po 20. Słowem wstępu:jest on moim ideałem(teraz jestem tego pewna :;)). Straszliwie inteligentny(aż mnie to czasami przeraża),skryty jeśli chodzi o jakieś informacje o nim,przeważnie dusza towarzystwa-rozbawia wszystkich w tym mnie do łez.Czasami zupełnie cichy,zamyślony,poważny.Mogę z nim zarówno wyjść na piwo jak i bardzo poważnie porozmawiać.Raz szaleje na imprezie,innym zaś razem wydaje mi się,że najchętniej zaszyłby się gdzieś w ustronnym miejscu i patrzył na gwiazdy.Czyta ogromną ilość książek-wszelakich.Gra na akordeonie(choć z tego co mówi to b.rzadko),skończył 1stopień szkoły muzycznej o czym dowiedziałam się niedawno i był to dla mnie szok ;) Jeździ na motocyklu. Jest spokojny,opanowany,szarmancki,dżentelmen. Wysoki(1.84m)dobrze zbudowany,całkiem przystojny,brązowe oczy,brunet. Z tego co słyszę nie wszczyna bójek,lecz z własnego doświadczenia wiem,że umie dać w pysk-odprowadzał mnie raz do domu w nocy,po wyjściu z klubu. Zastąpiło nam drogę 2 "karków"-wyższych od M,typowych 2x2 z tekstem:"dawać telefony i kasę" po krótkiej wymianie zdań M powiedział do mnie:"uciekaj bo mogą Ci zrobić krzywdę"po czym trzasnął karka w twarz.Oczywiście bójka na całego.Efekt? M cały we krwi,karki całe we krwi,telefony zostały z nami ;) Tu znów zmiękczył mi serce pytając mnie(a sam miał białą koszulkę zmienioną na czerwoną przez krew!) czy nic mi nie jest. Po tym przydługim wstępie chcę przejść do konkretów. M swoim charakterem zdobył moje serce.Ale jest moim przyjacielem.Jak pisałam na wstępie to dla mnie ideał faceta,tylko nie wiem czy próba zmiany z mojej strony przyjaźni w coś bardziej...intymnego,miłosnego nie zniszczy tej przyjaźni. Jasna cholera,jestem w nim zadurzona po uszy,jak jakaś smarkula,ale się z tym kryję. Co mam robić!?