zerwać

hej, nie mam ochoty dłużej być w związku a jesteśmy zaręczeni. między nami wszystko niby ok ale po prostu doszłam do wniosku że nie pasujemy do siebie. po prostu... nie cieszą mnie spotkania z nim i spotykam się tylko z poczucia obowiązku. trwa to już bardzo długo, to chyba brać ślubu nie ma sensu :-( tylko jak zerwać żeby go nie ranić? gdyby chociaż mnie zdradził albo się pokłócili... a tu nic. ;( nie mam siły ani tupetu zerwać. nie chce go zranić. ale ślubu też nie chce... :(

porozmawiaj z nim i jemu to powiedz...

rozstancie sie probnie na 2 mies

problem w tym że jesteśmy razem już 4 lata... po prostu mnie w środku ściska jak sobie wyobrażam, że mogłabym go tak skrzywdzić i teraz odwołać ślub :(

Skoro nie potrafisz mu tego powiedzieć, to skrzywdź siebie biorąc z nim ślub, najwyżej po roku się rozwiedziesz.

:(

help :(

czy może jakoś to wskrzesić, naprawić? ale nie wiem jak, jak się nie rozumiemy. I nie wiem, czemu on tego nie dostrzega :(

Czasem jest tak że coś gdzieś się spierniczy i zrobi się nieklawo .W takiej sytuacji chyba najuczciwiej jest siąść pogadać ,popłakać i zwinąć żagiel . Na szczęście autorko nie macie ślubu a mniemam że i dzieci . Najgorsze dla obojga partnerów jest gdy jedna ze stron ciągnie związek z litości . To zawsze kończy się tragedią , lepiej zakończyć go w sposób cywilizowany . Zawsze możesz próbować ratować sytuację ale musiałabyś tego naprawdę chcieć . Jakakolwiek będzie Twoja decyzja przemyśl ją dokładnie .

Byłem w podobnej sytuacji. Tylko po drugiej stronie. Zakończyliśmy to w cywilizowany sposób. Jednak myślałem, że po takim długim okresie możemy zostać zwykłymi znajomymi, którzy gdy się gdzieś przypadkiem spotkają, to powiedzą sobie "cześć" i zamienią kilka zdań. Jej to o dziwo nie pasowało. Zachowywała się jakbym to ja był winny temu, że ona musiała odejść i zawsze gdy ją widzę, to udaje że mnie nie widzi. Tak jakby bała się tego, że coś w niej odżyje. Co mnie cieszyło? To, że powiedziała to szczerze i szybko to zakończyła. Uczucie się wypaliło i tyle. Jakoś to przeżyłem. Było trudno, ale zasadniczo cała ta sytuacja mnie wzmocniła. Mile wspominam czasy z nią spędzone i nie mam jej za złe. Życzę jej dobra, chociaż gdzieś coś podpowiada mi, że będzie/jest nieszczęśliwa. Przemyśl to dobrze, zastanów się czy nie warto spróbować porozmawiać, pójść do jakiegoś specjalisty etc. Pamiętaj, że możesz później trafić na gorszego (tak się często zdarza). Jesteś dorosła i nikt nie podejmie decyzji za ciebie. Jedno co doradzę, to gdy już będziesz chciała odejść, to bądź w tym konsekwentna i po prostu zerwij z nim całkowicie kontakt. Dzięki temu, będzie mu łatwiej ciebie znienawidzić, dzięki czemu szybciej stanie na nogi.