Dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jak sobie radzicie

Byliście na jakiejś terapii, czy radzicie sobie sami? Jak duży wpływ mają doświadczenia z przeszłości na wasze obecne życie? Nie mam z kim o tym porozmawiać, dopiero niedawno odkryłam, że też należę do tej grupy.

Za małolata czułem się gorszy, ale dzięki ludziom jacy mnie otaczają wiem, że tak nie jest. Radzę sobię dobrze, chociaż nie zawsze tak jakbym chciał, ale tak ma prawie każdy.

a czy w twojej rodzinie coś się zmieniło? masz z nimi jakiś kontakt?

Pochodzę z rozbitej rodziny, ojciec alko, ale od 5 lat nie żyje. Nic się nie zmieniło.

ja się wyprowadziłam, ale przeszłość wraca. gdyby nie to, że mama tam została, odcięłabym się całkowicie. a tak niestety nie mogę.

Młoda jesteś?

25

Czyli młoda :-) Z czasem inaczej będziesz patrzyła na to wszystko. Co mnie nie zabije to dwukrotnie wzmocni mnie.

nie radz3e sobie, mam problemy z komunikowaniem sie z ludzmi, nie mam przyjaciol, tylko rodzine, meza, dzieci i tyle. nie mam ani jednej przyjaciolki, mam za soba probe samobojcza juz po wyjsciu z domu rodzinnego, wczesniej gdy tam mieszkalam mialam dwie. mam zanizona samoocene, jestem krytyczna wobec siebie, przejmuje sie opinia innych o mnie itp. czyli do bani. a ha. no i siwetnie ukrywam uczucia. maskuje sie dzielnie a w srodku sie gotuje.

myśleliście może o terapii? zastanawiam się czy ma to jakikolwiek sens...

Nie, sam radzę sobie ze swoimi problemami.

ja tkwie w dysfunkcyjnym zwiazku, pochodze z dysfunkcyjnej rodziny, z mojim mezem walcze o siebie bo prawie codziennie sie klocimy, mam juz dosyc nie jestem w stanie dluzej ukrywac tego co tak naprwde mysle I czuje, choc zjada mnie to od srodka mocniej I mocniej kazdego dnia

ostatnio jak mi cos nie odpowiada to mowie to bardzo glosno I wyraznie bez przebierania w slowa

Odłącz się od tego. bo sama się wykończysz

nie tak latwo jak ma sie dzieci

też jestem DDD,chętnie poszłabym na terapię skierowaną głównie na ten problem ale u mnie takiej nie ma:(

Ojciec był alkoholikiem. Mam 6-ro rodzeństwa. Wszyscy jesteśmy już dorośli i mamy własne rodziny. Doświadczenia z przeszłości wydaje mi się, że miały wpływ na moje dalsze życie. Przede wszystkim taki,że potrafię radzić sobie w życiu, nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych, nie przejmuję się porażkami, bo wiem,że i tak zawsze ,,spadnę na cztery łapy". Nie piję alkoholu nawet okazjonalnie przez co czasem jestem postrzegana jako niepijąca alkoholiczka.

Dodam,że moje pierwsze małżeństwo było porażką, bo mój ex mąż lubił wychlać. Jednak dziada szybko pogoniłam z mego życia, bo nie miałam zamiaru przechodzić tego co moja mama.

Ja chodze na do psychologa. Jestem DDA mam prawie 19 lat.. W następnym roku właściwie chyba bede na serio dorosła - w sensie studia, mieszkanie z dala od domu.. I jestem przerażona.. Nie wyobrażam sobie siebie samej gdzieś dalej. Nie umiem w ogole żyć z ludzmi. Całe zycie przesiadziałam w domu.. w swoim pokoju, ze strachu przez innymi.. Chociaż wróg zazwyczaj był w domu..

na szczęście go nie znam. Nie wychowałam się w rodzinie dysfunkcyjnej, gdyż od małego miałam tatę ( drugi mąż mojej mamy).

Ja (z godz. 21.05)nie jestem z rodziny alkoholowej.

,,Jestem DDA mam prawie 19 lat.. W następnym roku właściwie chyba bede na serio dorosła - w sensie studia, mieszkanie z dala od domu.. I jestem przerażona.. Nie wyobrażam sobie siebie samej gdzieś dalej. Nie umiem w ogole żyć z ludzmi. Całe zycie przesiadziałam w domu.. w swoim pokoju, ze strachu przez innymi.. Chociaż wróg zazwyczaj był w domu.." To ja chyba DDA nie jestem, bo ja wręcz przeciwnie. Niosło mnie wszędzie, aby tylko w domu nie siedzieć. Nie boję się ludzi, potrafię szybko się zaklimatyzować w nowym otoczeniu i ludzie mnie raczej lubią

21:05 a co to znaczy DDD?

Dorosłe Dzieci z rodzin Dysfunkcyjnych

DDD-dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych;DDA-dorosłe dzieci alkoholików;schematy są takie same tylko dysfunkcja w rodzinie jest inna-u mnie rodzice byli bardzo toksyczni,ojciec był tyranem i despotą

Alkoholicy to też tyrani, więc problemy zapewne podobne.

Tak,dlatego właśnie schemat jest ten sam:(Role przyjmowane przez członków rodziny są takie same jak u DDA ;ja np. byłam najpierw "niewidzialnym dzieckiem" a następnie "bohaterką"

Musiałam wczoraj wyjść a tu proszę ile osób się znalazło do rozmowy. Słyszałam, że są takie jakby "grupy wsparcia" gdzie się rozmawia w grupie o pewnym problemie i wspólnymi siłami próbuje znaleźć rozwiązanie, dzieli się doświadczeniami itp. Jedynie taka terapia wydaje mi się mieć jakikolwiek sens. Ale muszę też przyznać, że część cech których się nabawiłam przez sytuację w domu, jest bardzo przydatna w życiu. Właśnie to "co mnie nie zabije to mnie wzmocni", świadomość tego, że nie mogę na nikogo liczyć więc muszę poradzić sobie sama. Ale niestety obok pozytywów jest ogrom negatywnych uczuć i emocji, które to zagłuszają. Ja bałam się ludzi kiedyś. Teraz nie boję się ich poznawać, ale mam duży problem z relacjami. Nie potrafię nawiązywać przyjaźni, boję się odrzucenia, dlatego sama rzadko się odzywam do znajomych żeby sami nie mieli okazji mnie odepchnąć i zranić. Bywam przewrażliwiona, mam kłopoty z samooceną, nie potrafię rozmawiać o swoich problemach. Jest nas sporo z tego co widzę. Nie chce by moja rodzina którą kiedyś założę była taka jak moja kiedyś. Nigdy w życiu,

mozesz podac mail,gg?

mail: allie_m@o2.pl