czy to juz sie kwalifikuje pod leczenie psychiatryczne

4 lata mijaja odkad sie zakochalam w facecie, nigdy nie bylismy razem ale wiedzialam wtedy ze to sie tak nie skonczy... pierwszy raz w zyciu czulam ze kiedys bede z danym czlowiekiem i nie interesowalo mnie to kiedy to nastapi - miesiac czy za 20 lat, poczekam, cos jak dotyk przeznaczenia - po prostu to czulam. no i czekam teraz, bo to jedyny facet z ktorym kojarze same pozytywy mimo tego ze czarne strony tej znajomosci tez byly, jedyny na ktorego widok cale moje cialo szaleje - rece sie trzesa, lataja motylki w zoladku, zaliczam natychmiastowy skok endorfin i pojawia sie usmiech jakiego chyba nikt inny nie wrzucil na moja twarz, nawet po 4 latach te same reakcje :o z reguly o nim nie mysle, on jest aktualnie w zwiazku, wyraznie mu sie powodzi, mi sie powodzi srednio i nie jestem w stanie stworzyc dlugotrwalych zwiazkow z facetami, wiec ciesze sie jego szczesciem ale WIEM ze kiedys jeszcze staniemy na swojej drodze i bedziemy razem. czy ja jestem normalna? :o

jesteś normalna, ale mocno zakochana. musisz sobie przetłumaczyć, że nie będziesz z tym facetem i że on ma inne życie. Im dłużej będziesz się oszukiwać, tym ciężej zniesiesz wiadomości o jego ślubie, dzieciach i innych sprawach.

kurna, zycie jest takie c*****e :(

jest. dlatego człowiek powinien nauczyć się żyć dla samego siebie. miłość jest ważna, ale nie najważniejsza. im prędzej to zrozumiesz, tym łatwiej pogodzisz się z porażką i będziesz szczęśliwsza.

Nie jesteś normalna, powinnas zmienić swoje życie o 180* i zacząć żyć na nowo. Nie będziecie już razem, nigdy.

no chyba tak bedzie najlepiej dla mnie i dla wszystkich... nie wiem jak to zrobie ale chyba faktycznie czas sie otrzasnac. w sumie juz teraz mam dola, bo koncze studia i jedyny dostep jaki bede do niego miala to tablica na facebooku, nie wiem jak sobie poradze w sytuacji kiedy wisi nade mna widmo tego ze juz go wiecej nie zobacze ale to chyba bedzie najciezsze "rozstanie" w moim zyciu :o

ja miałam podobną sytuację. trzy lata temu (a może cztery) zakochałam się w jednym koledze. miałam na jego punkcie obsesję i chyba nadal lekką mam. od początku było wiadome, że za nic w świecie razem nie będziemy. mimo wszystko nie mogło to do mnie dotrzeć. do niedawna nawet myślałam, że może jeszcze się ułoży. ponad rok temu straciłam z nim zupełnie kontakt i została mi tylko jego "tablica" na fejsbuku. na szczęście coraz rzadziej na nią wchodzę, ale ciągle wchodzę...

ja mam obsesje napadowa chyba, potrafie o nim nie myslec, nie wchodzic, nie zauwazac go przez jakis czasu az tu nagle jak mnie pieprznie to wyje i ciesze sie jednoczesnie bo boli mnie to ze nie jestesmy razem ale z drugiej strony jestem szczesliwa ze on w ogole jest na swiecie... porypalo mnie do reszty chyba :o moze ta utrata kontaktu cos mi pomoze, mimo ciezkich poczatkow. ja pierdziele, strace chyba jedyny sens mojego zycia :o