Jak niewiele potrzeba do szczęścia

Zastanawiałam się, czy to forum to dobre miejsce na taki temat. Tyle tu jadu, nienawiści, brzydoty. Ale doszłam do wniosku, że jeżeli skłoni ten tekst do refleksji chociaż jedną osobę, to warto było, bez względu na to, jakie padną komentarze. www.klocekikredka.com/gdy-to-byl-film/ Nie wiem, czy znacie bloga Kredki, ale to nieistotne. Napiszę tylko, że warto zostać na dłużej, bo przy zalewie internetowej tandety to naprawdę wyjątkowe miejsce. Albo przeczytajcie tylko ten wpis, jeśli dacie radę to drugi i trzeci raz... A potem uświadomcie sobie, że wiekszośc z nas ma cholerne szczęście, a marnuje zycie na pierdoły - teściowa wybrała kolor wózka, mąż nie wyrzucił śmieci, dziecko wylało sok na dywan... Warto dostac czasem mocnego kopa w d**ę żeby przypomniec sobie, co jest naprawdę ważne.

znam tego bloga ale nie jestem czytelnikiem i owszem czasami zdarza się tej kobiecie napisać coś ważnego (kiedyś jakimś sposobem trafiłam nań czytając o czeszce u której zdiagnozowano nowotwór z przerzutami i miała mieć z jego powodu skrobankę i w zaawansowanej ciąży połączoną z histerektomią chyba i bała się komplikacji, że nie przeżyje i osieroci straszą córkę), ale poza tym to ta pani ma problemy banalne i błahe właśnie. ten blog niewiele wnosi. jest taki trochę na pokaz, pusty, czyli 'pochwalmy się ciuchami, lustrzanką, drogimi zabawkami, akcesoriami, mieszkaniem, wojażami itd. itp.' coś w klimacie updatów na facebooku od wkurzających znajomych uzależnionych od pokazywania tego co mają, gdzie byli i co kupili (stylizowane nienaturalne ujęcia). jednym słowem nie moje klimaty. nawet te wrzucone gdzieniegdzie osobiste wynurzenie na jakiś temat, czy recenzja jakiejś książeczki nie zachęcają do częstego zaglądania na ten blog, bo ogólnie sztuczny jest.

up... bo poruszajace..:(