Czy ja naprawdę jestem nienormalna

Moja mama na początku myślała że to tylko okres dojrzewania a potem minie. Dla mnie nie było problemu ale od jakiegoś czasu moje zachowanie stało się uciążliwe. Tracę wszystkich na kim mi zależy...Jestem "panną z dobrego domu", wszyscy ode mnie wymagają nie wiadomo jakich ocen, muszę być idealna jak moja siostra. Muszę iść do najlepszego liceum w mieście jak ona itp. Moi nauczyciele uważają mnie za osobę taką "ogarniętą', która wszystko załatwi, pomoże jak będzie trzeba. A tak na prawdę? Nienawidzę ludzi. To nie tak że oni mnie nie lubią bo zawsze ktoś tam zagada, będzie chciał się zbliżyć a ja wszystkich odtrącam. Miałam przyjaciółkę, naprawdę bliską ale moje ataki szału ją odtrąciły. Mam chłopaka ale boję się że go stracę bo wybucham jak tylko dotknie się czegokolwiek...np moją słabą stroną jest mój pokój. Jak ktoś przesunie mi cokolwiek co tam stoi to zaczynam krzyczeć, płakać, bić. Tak samo np mama mi mówi że moja kuzynka schudła to od razu czuję że daje mi sygnał że mam schudnąć...Zaczynam płakać, krzyczeć i idę zwymiotować wszystko co jadłam. Ogólnie jestem bardzo wrażliwa jak ktoś coś powie. Nie lubię wychodzić z domu, nic mnie nie cieszy. Siedzę tylko w domu i pilnuję żeby nikt mi nie przestawiał nic w pokoju bo np mam przyniesie pranie i włoży majtki do szuflady z biustonoszami to dostaje szału. Mam idealnie ułożony plan dnia.. Jeśli np wstanę 5 min później to już dostaje "ataku szału i płaczu" że się spóźnię. Czy to normalne? Czy po prostu taka jestem? Moja mama powiedziała że zapisze mnie do psychiatry...