Jestem już zmęczona

tymi próbami zwrócenia na siebie jego uwagi. Nie są one jakieś znaczne, praktycznie mało zauważalne, a i tak w jakiś sposób godzą we mnie. Czuję się dziwnie z tym, że muszę się starać pokazać z jak najlepszej strony tylko po to, żeby on stwierdził, że jestem kobietą jego marzeń. Tak jakby nie mógł mnie zaakceptować taką, jaką jestem, autentyczną.

I co dalej? Przez resztę życia też będziesz udawać żeby go przy sobie zatrzymać? Myślisz, że warto prawdziwą siebie poświęcać?

Właśnie nie, bo już teraz mam dość. To kłóci się z moją naturą, czuję, że się upokarzam, mimo że nie jestem żadną natrętną dziewuchą, która łazi za facetem w kółko. Z drugiej strony trudno mi wyobrazić sobie, że ktoś mnie pokocha za bycie sobą.

Jeśli nie kocha cię takiej, jaką naprawdęjesteś to nie kocha ciebie tylko osobę, którą udajesz.

On mnie jeszcze nie pokochał, jestem dla niego tylko kumpelą, jestem z wielu. I dlatego też zaczęłam próbować mu się przypodobać, np. słuchając tych samych wykonawców, chodząc na te same koncerty itp. Czuję jednak, że to nie mój świat.

jedną z wielu miało być sory

Zatem pozwól by pokochał Cię taką jaką jesteś , a nie jakiś wyimaginowany obraz Twojej osoby.

Tylko problem w tym, że przy facetach nie umiem być sobą. Wiem, że nie powinnam udawać, ale gdy już znajdę się w pobliżu tego mężczyzny chcę strasznie zyskać w jego oczach i stąd takie zachowania. Niby trzymam dystans, nie zależy mi, ale w głębi duszy próbuję się dostosować.