moja siostra adoptuje dziecko

wszyscy ich wspieramy, bo wiemy jak bardzo pragną dziecka, ale chciałam pogadać o sobie i swoich lękach, bo nie mam z kim. Siostrze nie chcę przysparzać dodatkowych problemów swoimi dylematami, mamie też nie tym bardziej że sama potrzebuje wsparcia, które jej daję. Boję się. Lubię dzieci, na co dzień pracuję w przedszkolu i uwielbiam swoją pracę. Boję się, że nie będę umiała całkowicie pokochać tego dziecka. Siostra z nim będzie na co dzień i więź będzie większa, ale my spotykamy się parę razy w roku z racji odległości, nie chciałabym, zeby dziecko odczuwało jakiś mój dystans tym bardziej, ze bardzo bardzo chcę już być ciocią.

pomimo tego, ze spotykamy się tak rzadko, jesteśmy wszyscy bardzo blisko i mamy ze sobą stały kontakt

dasz sobie radę

też chciałbym być ojcem i świetnie się do tego nadaje ale nie mam partnerki :(

znajdziesz partnerkę, gorzej kiedy ludzie naprawdę się kochający od prawie 20 lat nie mogą mieć dziecka

Boję się. nie wiem, jak to jest kochać dziecko, które nie będzie biologicznym dzieckiem mojej siostry. wiem, ze to idiotyczne, ale ja od razu myślę w kategoriach takich, ze nagle to dziecko potrzebuje, zebym oddała mu nerkę itp. i tu zaczynają się schody. Biologicznemu to nawet bym się nie zastanawiała, bo to przeciez dziecko mojej siostry, ale takiemu adoptowanemu to sama nie wiem i czuję się z tym tragicznie, ze jestem taka wredna i podła.

.

ktos pogada ze mna

a kto ci mowi, ze masz kochac to dziecko? przeciez nie bedzie twoje?

ale będzie w rodzinie, w mojej najbliższej rodzinie

i co z tego? nie masz obowiazku kochania tego dziecka wystarczy, ze bedziesz je akceptowac, z czasem polubisz i tyle

nikt mnie nie zmusza, ja bardzo chcę pokochać to dziecko, chcę być kochającą ciocią, ale boję się, że nie będę umiała

wiem że nie mam obowiązku nie rozumiesz, ze ja tego chcę... widocznie jesteś mało empatyczna

Jak chcesz to pokochasz . Na pewno .

Myślę że jak już je zobaczysz to poczujesz że to twoja rodzina, z czasem pokochasz. Moja siostra też nie ma dzieci, jakby doszło do takiej sytuacji jak u Ciebie, tak bym zareagowała. Będzie dobrze. Pozdrawiam serdecznie.

nie, nie jestem malo empatyczna po prostu nie rozumiem dlaczego nagle, natychmiast musisz kochac to dziecko daj sobie ( i temu dziecku) czas na poznanie sie, zaprzyjaznienie skoro tak bardzo chcesz milosci, nawiazanie jakiejs wiezi, milosc przyjdzie z czasem

chciałabym, żeby bylo jak piszecie, ale boję się samej siebie, ze jednak nie będę umiała go tak naprawdę, prawdziwie pokochac, ze zawsze będę miała w tyle głowy, ze jest adoptowany, w sensie 'nie nasz', chociaż czuję jakie to jest podłe i wcale tak nie myślę. nie wiem, co się ze mna dzieje, nie radzę sobie z tym, siostra z mężem chodzą na liczne kursy, rozmowy z psychologami przygotowującymi ich do roli rodziców itp. a ja nie mam znikąd wsparcia, nie mam komu powiedzieć o swoich obawach, boję się po rpostu

boję się, że kiedyś to dziecko wypnie się na siostrę i ona będzie strasznie cierpieć, ja już niemalże widzę takie sytuacje oczyma wyobraxni i jest cięzko to zmienić

Podejdzie , da buziaka , powie ,,ciociu" i po sprawie . Będzie dobrze .

to nie jest normalne ze bedziesz go traktowac inaczej, maz tez jest OBCY a bedziesz go kochac czy nie bardzo?

to nie jest normalne ze bedziesz go traktowac inaczej, maz tez jest OBCY a bedziesz go kochac czy nie bardzo?

ooo dziękuję oby tak było dziękuję

maz tez jest obcy to nie powinnyscie kochac mezow skoro adoptowanego dziecka nie potrafisz pokochac

maz tez jest obcy to nie powinnyscie kochac mezow skoro adoptowanego dziecka nie potrafisz pokochac

nie wiem czy będę, ja SIĘ BOJĘ, ze mogłabym tak o nim mysleć, a nie tak go traktować

nie porównuj męza do dziecka

nie porównuj męza do dziecka

pokochasz na pewno

naucz się myśleć tak:L martwić się trzeba jeśli jest zmartwienie. Na zapas nie warto. A swoją drogą naprawdę nie masz żadnych przwdziwych problemów???

ale masz zryty beret,a dzeici w przeczkolu tez kochasz,