Trudne rodzicielstwo

joszka - moze wklej to coś o co chcesz zapytać :) tyle tutaj gości ..........:)

a książka o relacji właśnie. Matki z córką, a także matki z jej rodzicami. O powtarzalności, braku zrozumienie i empatii. Trochę też o buncie, któremu człowiek się poddaje nie zważając na koszty, a później płaci za to wysoką cenę, czasem nawet nie mając o tym pojęcia. Dopiero później, po czasie, dochodzi do niego co zrobił i jak bardzo go to przejechało.

allium, to też jest jakiś pomysł :P

a fabuła?

tak będzie najprościej i najskuteczniej bo jestem tu podejrzewana o smog w Tokio i spadek PKB w Polsce :)

Grunt to precyzja! Zastosuję się karnie :P Książka zaczyna się od tego, że młoda kobieta wraca do miasta swojego dzieciństwa na pogrzeb swojej matki, która właściwie była jej jedyną rodziną. Kobieta wyprowadziła się z domu, a właściwie uciekła w wieku 16 lat, W trakcie sprzątania mieszkania matki, odnajduje jej pamiętniki i okazuje się, że matka była dla niej całkowicie obcą osobą.

czemu uciekła?

Nie dogadywała się z matką, właściwie można powiedzieć, że jej nienawidziła.

okropne. to jest strasznie trudny okres, w który wiekszość z nas mniej lub bardziej nawywijała.

Ano, ano, poniekąd – jak mawia moja przyjaciółka – to trudny czas, ale myślę, że ten egocentryzm i brak widzenia czegokolwiek poza czubkiem własnego nosa u nastolatków, mnie mierzi.

To smutne, ale moim zdaniem nastolatkom tez się należy odrobina zrozumienia, przecież „świat ich nie rozumie” :P. Głównie dlatego, że bez względu na to, jak taki szesnastolatek jest odklejony od życia, to relacja jest zawsze dwustronna.

to znaczy?

to znaczy, że każdy kij ma dwa końce

niby tak

nie niby! Tak samo jest w związku – najczęściej nie jest tak, że za rozpad relacji odpowiada jedna strona, zwykle gdzieś wina, czy może lepiej, odpowiedzialność, leży po obu stronach. Jasne, z zewnątrz takie sytuacje mogą wyglądać jak relacje kat-ofiara, ale moim zdaniem to nie jest do końca tak.

No a jak? Chyba z tym się nie mogę zgodzić, bo jak mąż leje żonę, to chyba nie obwiniasz żony o to?

Przede wszystkim ja nikogo nie obwiniam. I nie mówię tu o winie. Oczywiście, sytuacja, w której żona jest bita przez męża (albo odwrotnie, co też się zdarza), jest absolutnie niedopuszczalna i trzeba to piętnować. Piszę o tym, że odpowiedzialność za relację jest po obu stronach, tzn, że i mąż i żona mają na nią wpływ.

Bez sensu, jaka odpowiedzialność? Przecież często jest tak, że kobiety się boją, nie wiedzą, co ze sobą zrobić itd.

Masz rację, tak właśnie jest. I to jest okropne, ale nie zmienia to faktu, że patrząc na to obiektywnie, ta kobieta ma przynajmniej kilka wyjść.

np?

Na przykład może zadzwonić na niebieską linię, może zwrócić się do znajomych i rodziny (jeśli ich ma i jeśli istnieje tak możliwość), policja, Centrum Praw Kobiet, są różne stowarzyszenia i fundacje, które oferują pomoc prawną, psychologiczną, socjalną itd.

to się nazywa wyuczona bezradność :(

to trochę krzywdzące :(

nie do końca, używam terminu „wyuczona bezradność” jako terminu z zakresu psychologii i broń boże nie trywializuję tego.

to znaczy?

Cytuję za wiki: termin oznacza stan wyuczony, wytworzony przez narażenie na szkodliwe, nieprzyjemne sytuacje, w których nie ma możliwości ucieczki lub których nie da się uniknąć. Dotyczy najczęściej osób marginalizowanych, osób długofalowo korzystających ze wsparcia ośrodków pomocy społecznej jak osoby długotrwale bezrobotne, dotknięte ubóstwem, bezdomne czy niepełnosprawne. Z drugiej strony – coraz częściej mówi się o tym, że społeczeństwa cywilizacji high tech są dotknięte tą przypadłością.

W psychologii termin oznaczający utrwalenie przekonań o braku związku przyczynowego między własnym działaniem (reakcją), a jego konsekwencjami (wzmocnieniem).

to okropne

Tak rodzicielstwo jest trudne żeby wychować wartościowego człowieka. Jestem matka 2 synów czasami tłukom się strasznie ,ale jak dzieje się krzywda któremuś to drugi jest przy nim i to jest najtrudniejsze w wychowaniu żeby miłość rodzicielska była taka sama do dzieci i rozmowa z dziećmi o tym że się je kocha trzeba im to mówić i przytulać mój 20 letni syn nie wstydzi się przyjść do mnie i powiedzieć kocham,, Cię mamo '' to jest nagroda za trudy rodzicielstwa

No tak, ale tak to działa. I to nie tylko wśród ludzi, bo to jest coś bardzo instynktownego. W trakcie badań nad tym zjawiskiem, w latach 60-tych, panowie Seligman i Meier zrobili okropne doświadczenie na psach. I znowu cytuję Wiki: umieszczali psy w klatce tak, by nie mogły one uniknąć porażenia prądem elektrycznym. Po pewnym czasie i kilkunastu nieskutecznych próbach uniknięcia bólu psy kładły się na podłodze i biernie znosiły cierpienie. W warunkach pierwotnych (całkowity brak kontroli) wszystkie zwierzęta umierały z powodu apatii, odmawiania przyjęcia pokarmu. W innej grupie badawczej wykazano, że zwierzęta nie podejmują prób odzyskania kontroli nawet wtedy, gdy przeniesiono je do klatki, z której mogły łatwo uciec, przeskakując barierkę. Nawet jeśli smutnego, depresyjnego psa siłą przeciągnięto przez przeszkodę w celu pokazania, że druga część jest bezpieczna, psy nie powtarzały tego zachowania samodzielnie.