przez nadopiekuncza matke nie umiem podejmowac decyzji nie mam swojego zdania

o wszystko co robie musze pytac innych sama nie umiem wlasciwie ocenic\ matka zawsze musiala wszystko sprawidzic i kontrolowac zazwyczaj stwierdzala ze wszystko robie zle i poprawiala za mnie

,

biedna :( ja mam dokladnie to samo...autorytarny ojciec i nadopiekuncza mama ...jestem zyciowa oferma, sierota

ja nie tyle przez nadopiekuńczość,ale przez to,że klimaty w rodzinie wpędzały mnie zawsze w coś w rodzaju nerwicy,tu trzeba było uważać,bardziej niż w polityce,na to jakie decyzje się podejmuje,mi nigdy nie wolno na luzie do czegoś podejść,nawet na jakąś próbę

mi zabronili pracowac ...a to,ze umowa moze byc podejrzana a to,ze cos,ze w sklepie kradna wiec ja bede dokladac do interesu, a znowu jako fryzjerka zle obetne itp itd jestem dnem

o rzeczach które powinny w danych okolicznościach być wręcz banalne,nagle ktoś ci o nich tak n*******la,że gdyby jakiś karabin mieć w rękach,to różnie by to mogło się skończyć

ja do dzisiaj słyszę to n*******lanie,że nie wolno iść na osiemnastkę,bo wpadnie się tak jak siostra w narkotyki i ciążę

no dokladnie ona od zawsze mi sprzatala i meblowala pokoj nigdy nie moglam wybrac koloru sciany lub ulozenia ubran bo ona decydowala,a jak zrobilam po swojemu to zmieniala do skutku pod moja nieobecnosc dzisiaj jestem calkowicie niedecyzyjna nie wiem co powinnam robic drobne sprawy zajmuja mi duzo czasu nie umiem ubran kupowac sama nic nie umiem zalatwic szkoda ze nie umarlam w dziecinstwie dzisiaj bym sie nie męczyla

Wyprowadź się od rodziców i przestań do nich dzwonić w każdej sprawie. Czas odciąć pępowinę!

i to matki to chyba była najmniejsza wina,ogólnie klimatów rodem z psychiatryka w rodzinie

po prostu tak to jest,jak kto ktoś sobie robi z desperatem,czując,że coś jest między nimi bardzo nie tak

,

ja naprawdę chciałbym żeby rodzina się ode mnie odp********a,nie zastanawiać się co oni chcą ode mnie,od innych,jakie mają plany,nastroje,nie chciałbym na nich patrzeć,materialnie nie było mi i nie jest zle,ale pscyhicznie,jak w szpitalu psychiatrycznym

mam kuzynkę, która miała to samo. I wiem, że to było dla niej okropne, bo skończyła u psychologa. Tak to się kończy czasem, zalezy jaką kto ma psychikę. Postaraj się może o tym z nią porozmawiać. Albo staraj się zrobić wszystko sama zanim ona cos wymysli. A jak to nie da rady to musisz znaleźć ujście dla swoich emocji. Coś jak sport, lub jakieś hobby, przy którym bedziesz czuła uspokojnienie. Bo jak będziesz taka przytoczona i wszystko się skumuluje to może sie skończyć jak u mojej kuzynki. Ale pocieszając powiem, że ona wyszła już z tego na prosto. Ma chłopaka, 18 lat i już jej mama nie kontroluje jej aż tak jak kiedyś, bo często wyjeżdża do niego :)

dzieci tak mają, gdy dorośniesz będziesz bardziej rozgarnięta i zdecydowana

mam 25 lat

jak masz 25 lat to znajdź sobie faceta, zamiast użalać się na forum na matkę jak nieudacznica

po co mi facet niby faceci to debile

wiem,że z jednej mamy szczęście,bo jesteśmy skazani na życie z niezle prosperującego biznesu,ale jakiś kompromis trzeba będzie wypracować,żeby za bardzo nie patrzeć na siebie

takiematki powinny isc do psychologa