mam zmyślonych przyjaciół

nie mam prawdziwych przyjaciół, nigdy nie miałam, dlatego sobie ich wymyśliłam.... rozmawiam z nimi w wyobraźni, razem żartujemy itp. robię juz tak od 7 lat, obecnie mam 20 :/ chyba jestem chora psychicznie, obawiam się że to początki schizofrenii, jednak ja ich nie widzę ja sobie ich po prostu wyobrażam. Sa w każdym momencie mojego zycia :/ z kolei ja w w tych wyobrażeniach jestem idealna: piękna, szczupła, zabawna, wygadana, a w realu niestety taka nie jestem. Zaczynam sobie tłumaczyć, że przecież ich nie ma, oni nie istnieją i wtedy czuję się okropnie samotna. Co mam zrobić, często przez to płaczę :(

wiem, że jestem nienormalna nic na to nie poradzę i do psychologa też nie pójdę, nie potrafiłabym się przyznac do czegoś takiego, a wiecie co jest najlepsze?! jak na ironię, studiuję psychologie!!

Tez tak mam. Takich jest miljony, kazdy gdzies tam se siedzi sam i rozgrzewa czache myslami dlaczego:-)

myślę że to przykre i że nie powinnaś tak fantazjować, to odcina Cię od rzeczywistości z pewnością skłonność do fantazjowania nie pomoże Ci w znalezieniu prawdziwych przyjaciół rozumiem to co robisz, bo ja tak fantazjuję przed zaśnięciem, wyobrażam sobie coś bo to ułatwia mi zasypianie, wymyślam historyjki, ale one mają jedynie pomóc w zwalczaniu stresu i by nie myśleć o przykrych wydarzeniach nie wiem jak się nazywa taka skłonność do fantazjowania ale czytałam kiedyś artykuł o tym

wiem, że to przykre, ale nie potrafię przestać :/ jestem naprawdę samotna i wypełniam tą pustkę swoimi marzeniami o lepszym życiu...

wiem co czujesz, miałam dokładnie tak samo. Też zaczynałam siebie podejrzewać o jakąś chorobę psychiczną. Miałam okropne dzieciństwo i okres nastoletni :( Brak koleżanek w szkole, rodzice który traktowali mnie jak śmiecia, wychwalając jednocześnie moją siostrę... czułam się bardzo źle :( Wycofałam się w końcu z realnego życia uciekając w marzenia. Wyobrażałam sobie różne rzeczy, że nagle przez przypadek spotykam reżysera na ulicy który dostrzegł we mnie osobę idealną do głównej roli, dzieki której staję się gwiazdą, wszyscy mnie doceniają i wychwalają za niesamowity talent. Wyjeżdzam do Londynu gdzie mam bajeczny apartament i chodzę sobie po sklepach i pierwszy raz w zyciu kupuje co chcę, wchodzę do kawiarni i pierwszy raz w zyciu zamawiam to na co tylko mam ochotę. W domu jadłam tylko chleb z serkami topionymi i takiś tandetny rosół z zeschniętym makaronem :( Wyobrażałam sobie każdy detal, jakie ubrania by kupiła, jaką biżuterię... Albo wyobrażałam sobię również, że mnie porwano jak byłam malutka (ok 6lat) i chcieli mnie wywieźć do burdelu ale kiedy "przerzucali" mnie jakimś małym samolotem nad granocą Meksyk-USA samolot się rozbił i ja przeżyłam. Błakałam sie po lesie aż w końcu wyszłam na stację benzynową gdzie jakaś bezdomna się mną zaopiekowała. Jakiś czas spędziłam z nią lecz niestety ona umarła i znalazła mnie policja. Wzięli mnie do amerykańskiego domu dziecka myśląc że jestem córką tej bezdomnej. Z domu dziecka adoptowało mnie małżeństwo milionerów i od tamtej pory miałam zycie jak w bajce. Te marzenia były tak intensywne, że zablokowałam się w pewnym momencie, ie myślałam w ogóle o niczym innym, ciągle byłam pogrązona w marzeniach, na lekcjach nie słuchałam bo marzyłam, wracając ze szkoły specjalnie szłam wolno żeby miec więcej czasu na marzenia w których mi nikt nie przeszkadzał. Na szczęście udało mi się wyjśc z tego "nałogu" bo poznałam w końcu jakieś koleżanki które mnie zaakceptowały taka jaką jestem i miałam już z kim się przyjaźnić. Potem powoli się rozkręcałam, coraz więcej znajomych, chłopak, teraz mąż. I nie mam czasu już na takie marzenia :) Jedyne rozwiązanie to wyjść do ludzi :)

Autorko - Ja mam podobnie ale tylko w polowie - Rozmawiam w wyobrazni, ale to wszystko. Ale od wielu lat tak mam, od kiedy siegam pamiecia, nie wiem skad to mi sie wzielo... Ale tylko z jedna "osoba" :D

Też tak mam i nie chcę, wolałabym mieć odwagę do "zmierzenia się z rzeczywistością", boję się, że na dłuższą metę to może się źle skończyć, bo to uzależnia:( Ja sobie też wyobrażam, że mam męża, kochamy się, a naprawdę mam 26 lat, jestem dziewicą i boję się komuś zaufać i zaangażować się, zawsze przed tym uciekałam. Byłam u psychologów (nie tylko z tym), ale nie pomogło. W marzeniach wszystko jest cudownie, w realu sobie nie radzę, uciekam w marzenia i robi się błędne koło, a "powrót na ziemię" jest bolesny, bo nie ma świata i ludzi z marzeń. To nie jest dobre, prawda?:(

Qrwa, dlaczego mi uznaje za spam. Nie jestes chora!

Może jakoś nami "potrząśniecie", bo np. mnie to tak uzależniło, że właściwie przez większość czasu żyję tym drugim życiem, w domu, na dworze, a nie powiem o tym rodzicom, obawiam się, że by nie zrozumieli. Ogólnie jestem wrażliwa, już jako dziecko miałam "przyjaciół w głowie", bo w realu się nie bardzo dogadywałam, w domu też średnio bywało, rzadko byłam przytulana, czułam się bardzo samotna.

A ja mam wyimaginowana trojke rodzenstwa. a naprawde nie mam wcale :O I to mnie boli ze w rzeczywistosci nei istnieja i nigdy nie beda. ale zyje w miare normalnie.