marnuje swoje zycie

nie mam studiow, nie mam pracy, mam fobie spoleczna i od roku nie wychodze z domu po tym jak rzucilam studia nie mam marzen ani pragnien nie chce mi sie zyc nie wiem co dalej robic, chcialabym sie nie obudzic caly moj dzien wyglada tak ze wstaje o 12 i do 3 nad ranem siedze bez przerwy na kompie, ogladam filmy lub czytam durnowate strony typu pudelek albo gram w simsy wpadlam w jakas petle czasu i nie jestem w stanie nic zmienic

Depresja. Idź do lekarza, na terapię, i zacznij powoli wprowadzać zmiany. Może idź na inne studia, zgodne z takimi zainteresowaniami?

Terapia+praca+zaoczne studia. Nie ma co się uzalać nad sobą, bo tylko stracisz najlepsze lata, to trudne, ale trzeba walczyć, przełamywać się non stop. Jak się zasiedzisz w domu, to będzie najgorzej...

Nie mam zadnych zainteresowan. Byłam na beznadziejnym kierunku pedagogice i nie miałam motywacji dłużej tego ciągnąć. Ja się męcze wśród ludzi, mam napady paniki. Nie sądze by terapia mi coś pomogła...

a ile masz lat ? zawsze tak miałaś ?

mam troche podobnie. A kto cie utrzymuje? ile masz lat?

Próbuj. Najlepiej idź do psychiatry, on przepisze ci leki, które pomogą opanować napady lęku wśród ludzi. Z czasem może się wyrobisz i poradzisz sobie bez leków.

To idź na inny kierunek! A terapia pomoze, brak wiary to typowa oznaka depresji.

Właściwie to podaję Ci rady, które u mnie samej nie działają, tak, że spoko :P niemniej jednak ja strasznie żałuję, że tyle czasu zmarnowałam przez FS, wiem, jak bardzo ta choroba potrafi dowalić...

Skoncze 24 lata w tym roku. Nie chce wracać na studia, mialam cały czas pustkę w głowie ze stresu i nie umiem sie wysłowic, nawet jak sie obkułam to pozniej przez to uwalalam egzaminy ustne. tamten okres wspominam jako najwiekszy koszmar w moim zyciu. Rodzice mnie utrzymują. Oboje sa pracoholikami a ja jestem jedynaczka wiec i tak nie maja na co wydawac pieniedzy.

Nic nie jest łatwe. Mi do dziś przed prezentacją robi się nie dobrze. I co, mialabym zrezygnować z pracy, która kocham? Cwicz techniki relaksacyjne i nie narzekaj.

ty kochasz swoja prace, ja niczego nie kocham

Właśnie, musisz znaleźć cos, co kochasz.

a pracowałąś kiedyś? może to by ci się podobało?

nigdy nie pracowałam. sama mysl o pracy mnie przeraża :(

walcz o siebie. Ja tak trwałam na kierunku studiów, który był dla mnie męczarnią i już wtedy ludzie z niego uciekali. Ja to skończyłam, malo co doktoratu nie obroniłam.... potem próbowałam pracować w tzw.wymarzonym zawodzie, ale przerosło mnie to. Nie można sobie ciągle odmawiać tego, czego potrzebujesz, żeby inni mieli spokój...ja mam więcej lat, niż ty i budzę się od lat o świcie ze strachem co ze mną będzie. Godziłam się, żeby to inni za mnie decydowali i teraz jestem w ciemnej upie a wyrwać się jest trudno.

trafnie ujęłaś temat rozumiem, że trudno robić cokolwiek, kiedy nie czujesz w tym żadnego sensu nie znajdziesz jednak odpowiedzi siedząc z założonymi rękami szkoda marnować czas, bo jeszcze kiedys uświadomisz sobie, że mogłabyś/powinnaś być w innym miejscu, gdybyś tylko kiedyś nie zmarnowała tego czasu

mi pomaga planowanie na piśmie i odhaczanie. Oczywiście niewiele robię, ale chociaż widzę ile spraw nade mną wisi. A co twoi rodzice na to, co się z tobą dzieje?

Jak rzuciłam studia to mowili, zebym szukala pracy. Wiec zarejestrowalam sie w urzędzie. I mowie im ciągle ze nie ma pracy. Teraz jakos przestali sie pytac. widza ze nie wychodze z domu i wiedza o moich lękach ale nic nie mowia.

ale do urzędu pracy jeździsz tak? czy dałaś sobie spokoj i jesteś bez ubezpieczenia?

nie jezdze, przeciez pisałam ze nie wychodze z domu...

czyli jesteś bez ubezpieczenia, tak samo jak ja...

dlatego nie mam jak podjac terapii i nie pojde do psychologa

to z czego żyjesz ?

a kto cie utrzymuje??? dziwne.... żerujesz na rodzicach?

podaj swoj numer gg, dogadamy sie

pisalam ze rodzice mnie utzrymuja chodze od roku po domu w starym dresie wyzeram jedzenie z lodowki ktora uzupelniaja rodzice komorka wylaczona od 8mies bo nie prosze rodzicow o kase na karte, nie mam i tak do kogo zadzwonic mama kupuje mi podpaski

o fajnie ze kogos bawi moja sytuacja

ja mam bardzo podobnie do Ciebie, z tym że jestem kilka lat starsza, nigdy nie pracowałam, studia skończyłam, na utrzymaniu rodziców, też mam fobie społeczną i strach przed pracą. No i z domu wychodzę jednak. Poza tym piszę prace przez neta więc mam jakieś tam grosze na swoje potrzeby typu podpaski ;)

nikt poza rodzicami się nie interesował ? a jakaś dalsza rodzina ?