co ja mam zrobic z moim narzeczonym

Historia miłosna ale nie z wielkim happy endem :( Poradźcie mi, co mam robić? Zawsze kochałam się w T, od dzieciaka wychowywaliśmy się na jednym osiedlu. Przysięgaliśmy sobie miłość, jednak później ambicja nas rozdzieliła. Ja wyjechałam studiować za granicę, T przeniósł się do innego miasta. Po roku kontakt się rozluźnił i w końcu zerwał. Po latach spotkaliśmy się przypadkiem na ulicy naszego rodzinnego miasta. I oszaleliśmy na swoim punkcie na nowo! To miłość na całe życie, pokrewieństwo dusz, przez lata byłam w kilku związkach ale nigdy niczego nie byłam tak pewna jak tego, że chce się przy T zestarzeć. Tylko, że przez czas naszego zerwania zdarzył mu się wypadek - zaciążył inną laskę. A dokładnie znajomą koleżanki.. na imprezie. Potwierdziło to parę osób. A ponieważ jest dobrym człowiekiem, chciał wziąć na siebie odpowiedzialność, więc zostali parą. Jednak jeszcze przed urodzeniem powiedział, że nic z tego związku nie będzie. Po narodzinach tylko ta Mała nadawała mu wówczas sens życia, więc się jej oddał zupełnie, opiekując się od porodu, ale często nie rozmawiając nawet z "matką". W sensie poza zakupami typu wózek czy pieluchy, dbał o spokój matki ,załatwiał za nią rzeczy w urzędach i pracy, robił zakupy, pomagał w pielęgnacji Małej. Spotkaliśmy się przed ukończeniem przez Małą 6 miesiąca. W tym czasie T powiedział "matce" o mnie a ta mu kibicowała, trzymała kciuki za nasz związek. Przynajmniej tak pisała w smsach. Ich relacja praktycznie nie istniała, podobno byli na stopie:ja-ojciec, ty-matka, Ona-nasza córka, my nie razem. Przynajmniej wówczas tak mówiła. My zamieszkaliśmy ze sobą, spotkałam ją tylko raz czy dwa, mało rozmawiałyśmy, bo to nie typ który lubi się poznawać z innymi. Ale od tego czasu zaczęły się jazdy. "Matka" nastawia wszystkich wokół przeciwko mnie, łącznie z przyszłą teściową, mówiąc wszystkim, że byli szczęśliwą parą a ja to rozbiłam, że planowali ślub (mimo że przyjaciele T stanowczo wyśmiewają jakiekolwiek ich bliskie kontakty więc nie wierzę nawet w to, że się dogadywali), że zniszczyłam jej życie i pogrążyłam w długach. Co chwilę dzwoni albo smsuje, że Mała czeka na tatusia, że potrzebne pieniądze na to i na to, że ja go zmieniłam i teraz on porzucił dziecko i się Małą nie interesuje(co jest nieprawdą, odwiedza Małą jak tylko jest możliwość, min 1-2 w tyg), chcemy ją zabierać do nas, ale ona się nie zgadza. Znaczy, raz się zgodziła, przygotowaliśmy pokoik, kupiliśmy łóżeczko, wszystkie akcesoria, mała pobyła u nas 2 dni i na tym koniec. "Matka" twierdzi, że to nieodpowiedzialne, że Mała nie może tak podróżować, zmieniać miejsca, potrzeba jej stabilizacji a to budzi u niej lęk. Oczywiście, T może przychodzić w dowolnej chwili i siedzieć u niej w domu z Małą, ale przywieźć ją do naszego mieszkania już nie, bo to przecież burzenie rodzinnych relacji, mama sama a tata i nowa mama? Że to chore i ona się nie zgadza na takie relacje, mam nie istnieć w życiu Małej. Przyznam, że szalenie działa mi na nerwy, nie chcemy dla niej nic złego, wręcz jakby potrafiła ze mną rozmawiać miałaby niemalże cudownie, ale w tej sytuacji ja jestem strasznie nerwowa. Wiem, że robi wszystko by uprzykrzyć mi życie i nasze szczęście. Wiem, że żadne argumenty do niej nie trafiają i nie ma szans na rozmowę z nią sam na sam. Wiem, że T jest po mojej stronie, ale i on nie może ofensywnie walczyć z "matką" to boi się stracić kontakt z Małą (tak na marginesie, ma teraz 15 miesięcy, jest kochana). Do tego wiem też, że "matka" trzyma zdjęcia mojego T w swoim domu, na widoku, i nie usunęła też z fb. I w końcu meritum: zaakceptowałam Małą, ale nie mogę sobie psychicznie poradzić z faktem, że T ma dziecko z taką głupią babą, która możliwe, że do końca życia będzie nas posądzać o swoje "nieszczęście" i uprzykrzać życie. Sama ona też jest bardzo nieporadna życiowo, w tym momencie ma gigantyczne długi u znajomych i rodziny. Nie mogę sobie poradzić z myślami, że nastawia całą rodzinę T przeciwko mnie, umie fantastycznie grać, więc póki co ja jestem ta zła. Nie wiem jak reagować na to, że wysyła mu kilka razy w tygodniu Jej (Małej) zdjęcia, przychodzą w najmniej oczekiwanym momencie, np gdy się kochamy lub planujemy ślub. Oczywiście nastrój od razu znika, ja czuję przygnębienie jakbym faktycznie rozbiła jakiś związek... Czuję się jak w trójkącie, z tym że my się kochamy a ona niby tylko dba o interesy dziecka. Jak w tym żyć? Czy lepiej odejść nim się uwiążę z tym do końca życia? Cierpię bardzo mocno w środku, ale i też miłość dodaje mi skrzydeł, czuję, że moja psychika balansuje każdego dnia jak amplituda, od szczęścia do rozpaczy, co mam robić?

a co ty sobie myslalas wiazac sie z facetem z dzieckiem? ze bedzie tylko na twoje zawolanie? przeciez to logiczne ze zawsze bedziesz trzecia. zastnanow sie bo nic sie nie zmieni procz tego, ze dziecko bedzie mialo wiecej wymagan wraz z latami

Nie mogę sobie wybaczyć, że byliśmy sobie przeznaczeni od wczesnych lat dzieciństwa, a ja go wypuściłam z rąk przez manię studiów... to nas rozłączyło. On stracił nadzieję, ja chciałam innego życia, ale to już przeszłość. A teraz nie mogę mu pozwolić odejść, ale i też nie mogę patrzeć jak tamta "matka" mnie rani bezczelnie, a przy tym i jego. I nie poniesie za to żadnych konsekwencji, za oczernianie i kłamstwa, bo w końcu w oczach innych to ona jest ta porzucona-nie porzucona, w każdym razie samotna matka. Nie chcę go zostawiać, ale takie codzienne huśtawki nastroju wpędzają mnie w depresje i stan otępnienia, nie wiem już w którą stronę iść...

jestes na przegranej pozycji, nic sie nie zmieni procz twojego podejscia do problemu: albo akceptujesz to i nie zwracasz na nia uwagi albo odchodzisz bo zwariujesz - twoj wybor

pogadaj z nia, powiedz ze chcesz miec z nia dobry kontakt, zaproponuj jakies rozwiazania z tej sytuacji dla was obu korzystne

naiwna, lepiej go sobie odpuść i poszukaj bez barażu...