Książka o zorganizowanej grupie przestępczej i miłości czy pisac dalej

Nie cierpię takich kłopotliwych sytuacji. Nie lubię kłamać, ale muszę to robić. Gdyby ktoś się mnie zapytał "Po co kłamiesz?" - Żeby było lepiej - odpowiem. Większość kłamie, by "chronić własnej d**y". I my też to robimy. Jesteśmy jedną paczką, handlarzami, przemytnikami, prawilnymi złodziejami..., ale i świetnymi przyjaciółmi. W Polsce nikt nas nie zna z tej prawdziwej strony, zawsze byliśmy ostrożni. Mamy jeszcze kilkunastu swoich ludzi w Czechach, Rosji , Niemczech i kończymy na Holandii. Ja byłam jedyną dziewczyną w ''rodzinie'' w Polsce. Żyjemy pod przykrywką. Wszyscy myślą, że mam jak każdy, dom z matką i ojcem, że jestem przeciętna. Kiedy zapraszałam, "przyjaciół" do domu to podstawialiśmy dla mnie tzw. "rodziców-aktorów", którzy zachowywali się jak gdyby nigdy nic, dalej kontynuowali obiad w między czasie, który Paczka wcześniej robiła, a każdy z mojego otoczenia wie, że to naprawdę moi rodzice. Mieszkamy w willi w Brwinowie pod Pruszkowem. Nie mogłam się zakochać w nikim poza Paczką, miała być reguła, bo wtedy za dużo może wyjść na jaw. Jednak nikt z Paczki nie kochał jako kobietę mnie, a ja nikogo z nich. Kiedy doszło do zakochania z "poza" kręgu, sprawy zaczęły wybiegać spod kontroli..., a wtedy zaczyna się robić gorąco. Brwinów, pod Pruszkowem. 2009 rok. Wyszłam z Bidula, miałam swoje mieszkanie, szkołę skończyłam na liceum i zaczęłam jakąś pracę przy produkcji. Dodam, że nie chciało mi się żyć. Kiedy mnie wyrzucili z pracy, bo nie chciało mi się pracować, szwędałam gdzie się da. Wtedy którejś nocy poznałam Bryana, gwara ruska, odrazu mnie zaintrygował. Był dużo starszy, ciekawe, wyraźnie rysy twarzy i dobrze zbudowany. Widać było, że sympatyczny człowiek, a że ufna jestem to wypiłam z nim wino i kilka piw. Opowiedziałam mu w ciągu nocy całe swoje "s******lone" życie. Wtedy on zdecydował, że będę jedną z nich. I w ciągu kilkunastu miesięcy stałam się w świetle prawa złym człowiekiem. Kocham jednak tą adrednalinę. Dziś jesteśmy jak bracia, zrobimy dla siebie wszystko. Musiałam pracować w szarym świecie, bo musiałam też poznawać ludzi. "Szary" świat nazywam ten, gdzie mam znajomych, kumpli, pracę do bani i gdzie życie płynie na tzw. kocią łapę. Nikt z nich nie wiedział, ani nie domyślał się, że jestem jedną z mafijnej rodziny. Uczyłam się kiedyś zaocznie, bo na dzień nie miałam czasu na wykonywanie "prawdziwej pracy". Tej którą lubiłam. Każdy z paczki żył w społeczeństwie, ale w nim musieliśmy udawać, że nie znamy się. Lepiej tak, bo po co więcej do kłamstwa, gdyby pytano "a skąd się znamy, a ile lat?..." Wszystko i tak zawsze było zaplanowane idealnie. Byłam ich kobiecą głową, brakowało im tego. Z początku się ich bałam, ale to dobrzy ludzie dla dobrych. Ja wśród nich nie dawałam nigdy plamy i pewnie dlatego mnie nie biją, ani nie duszą ;)Zresztą nawet bym sobie na to nie pozwoliła. Nie wiem do dziś kim są moi prawdziwi rodzice, zostawili mnie po narodzinach. Dla mnie rodzina to Paczka.

Drugiego dnia obudziłam się z wielkim bólem głowy, jakbym miała kaca. To był chyba kac "stresowy". Dzisiaj sobota. Impreza u Kamila, tego żula. Nie wiem czemu tak na niego mówię, ale nigdy nie przepadałam za tym człowiekiem. Był w moim wieku, ale zachowywał się jak psychicznie chory głupek. Wielu takich wokół. Poznałam go przez Roberta. W sumie wszystkich prawie poznałam przez Roberta. Z rozmyśleń wybił mnie dzwonek komórki, o wilku mowa. Robert. - Taak pamiętam, siema - odrazu wiedząc co za chwilę powie ziom. - No właśnie, miałem pytać czy pamiętasz, bo zamotana jesteś zawsze. - Dużo ludzi będzie, czy tylko nasza ekipa? - Dziewczyno tym razem masa ludzi, większej połowy nie znam, ale mam to gdzieś, będzie beka jak zawsze. - No dobra, luźno. O której ? - Podjade o 20stej. - Nie musisz. - No podjade, nara. Chłopaki z Paczki znają Roberta z opowiadań i żaden z nich go nie lubi. W sumie mają go gdzieś, ale to przez Roberta jest ciągle zamieszanie z rodzicami-aktorami. Jak już ktoś z bliskich uprze się żeby posiedzieć u mnie to nie mogę wiecznie nie mieć starych w domu, czy opowiadać że boli mnie głowa i idę spać. Dziś Robert nie będzie do mnie wchodził napewno, podjedzie pod bramę, więc sytuacja opanowana, mam nadzieję. Zeszłam na śniadanie na dół do kuchni, był tam tylko Bryan i Andrzej. - Śniadanie pierwszej klasy mi się należy - przywitałam ich słowami - Ta? Co Ty nie powiesz? Co takiego zrobiłaś prócz dobrego wrażenia? Weszłaś i wybiegłaś, miałaś najmniej roboty... - załamał mnie Bryan - ... ale zrobiłaś i tak najwięcej - i ulżyło mi, że nie muszę od rana skopywać włanego szefa. - Robimy dziś coś? Nasza wspólna impreza? - zaczął Andrzej - O no to nie głupie, trza opić wczorajszą akcje - odrazu wtrącił Bryan - Ja odpadam, mam impreze wieczorem - odrazu się wytłumaczyłam. - To nie idziesz na tamtą imprezę - odpowiedział pewny siebie Andrzej - Idę, nie mam opcji innej - stanowczo zakomunikowałam. Chłopaki mogli być na mnie za to źli, ale zawsze szanują moje zdanie i to cenie.

nie pisz dalej bo tego typu ksiazki sa beznadziejne, poza tym nic tak nie razi w ksiazce jak przeklenstwa :O

zostalo usuniete polowa tresc*****srodku, k**wa mac!