Czy naprawdę jestem podła

No bo kocham rodziców, babcię i siostrę i kocham wszystkie rośliny, zwierzaki a dobrym ludziom staram się pomagać (dobrym znaczy dobrym dla zwierząt dla ludzi niekoniecznie). Ale nie jestem taka ufna jak inni, chociaż nie daję tego po sobie poznać. Mam 3 "przyjaciółki" i kilkunastu znajomych znamy się dobre 15 lat a przyjaźnimy 13-10 lat (one się nie znają). Dopadły mnie wyrzuty sumienia że może jestem jakaś dziwna? Bo one mi ufają, powierzają sekrety itp. Ja oczywiście jestem lojalna ale nie dla tego że są mi bliskie... to raczej kwestia honoru. Po prosu od 11 lat zachowuję dystans, razem spędzamy czas, one na mnie polegają ale dla mnie są po prostu formą spędzania czasu. Przy ostatniej dużej kłótni uświadomiłam sobie że odejście jednej z nich totalnie mnie obeszło. Po 3 tyg. zorientowałam się że się obraziła kolejne 2 miesiące mało mnie to obchodziło teraz się pogodziłyśmy... Zauważyłam że nie jestem w stanie szczerze przyjąć się losem kogoś innego niż osoby które kocham (jak pewnie policzyliście jest ich 4 + wszelkie zwierzaki). Zachowanie dystansu wobec ludzi to moja nadrzędna zasada... Normalne to jest? Czy ktoś też tak ma?