strasznie jej zazdroszczę jego uczucia

cholera dałabym wszystko żeby to mnie kochał tak jak ja jego i żeby tak bardzo mu mnie brakowało jak mi jego brakuje i jak bardzo za nim tęsknie..

daj mu dobrze to może sie zakocha.

nie jestem tak ograniczona i pusta żeby wierzyć że seks sprawi że mnie pokocha

:(

komu kogo ?

zazdroszczę nowej dziewczynie mojego eks.. bo wychodzi na to że ją kocha i szanuje. Mnie potraktował jako worek treningowy. Rozkochał a potem stwierdził że ma mnie gdzieś i może mnie obrażać...

jak Cię obraża to widocznie nie był Ciebie wart...

czemu zatem wolno mu było to robić.. nic złego mu nie uczyniłam a on tak mnie potraktował podle. Czemu może teraz tworzyć szczęście z kimś innym, czemu nie umiał odejść normalnie tylko najpierw zwymyślał. Ją kocha więc nic jej nie zrobi mnie nie potrzebował to mógł się wyżywać psychicznie...

Jakie szczęście? Facet jak jedną skrzywdzi to i drugą też, niech tylko się znudzi. Nie ma czego zazdrościć, złego ziarna się nie zazdrości.

pewnie masz rację. Tylko mnie jakoś ciężko do tego przekonać, że problem leżał po jego stronie a nie po mojej i że to wcale tak nie jest że dla innej będzie dobry. Oczywiście nie o to mi chodzi, żeby ją skrzywdził ale jakoś ciężko patrzeć na coś czego bardzo sie pragnęło a jeśli dostało się coś zupełnie odwrotnego.

:(

Słuchaj się tych koleżanek wyżej to pewnie zawsze będziesz szczęśliwa.

staram sie ale mało do mnie dociera. Chyba potrzebuję jakiegoś wstrząsu...

Wyciągnij wnioski z tego związku i nie spieprz następnego.

co to znaczy nie spieprz? a co ja takiego zrobiłam że to niby ja zniszczyłam poprzedni?

Opiszę Ci tak po łebkach moją historię. Poznałam faceta, zakochałam się na zabój, do dzisiejszego dnia twierdzę, że był miłością mojego życia. Jednak on odszedł wyzywając mnie przy tym od najgorszych, mówił wszystkim wkoło, że zostawił mnie bo jestem pusta, głupia, brzydka. Tak naprawdę na horyzoncie pojawiła się inna, a moje wady były tylko pretekstem do odejścia. Wpadłam w depresję, moje poczucie własnej wartości sięgnęło dna, byłam cieniem człowieka. Patrząc na nią (afiszował się z nią przede mną ile tylko potrafił) ciągle żałowałam swojej niedoskonałości, ciągle wyszukiwałam w sobie coraz to nowsze wady. Wylałam morze łez. On mnie ośmieszał, ubliżał mi publicznie, często do znajomych. Dałam się złamać bo jestem miękką i wrażliwą kobietą. Szukałam winy tylko w sobie. Byłam już tak załamana, że w akcie ostatniego ratunku odizolowałam się od niego ile tylko mogłam, zerwałam całkowicie kontakt. On z nią zerwał. Po fakcie okazała się o wiele gorsza ode mnie. Nadużywała alkoholu, zachowywała się wulgarnie, imprezowała, była materialistką, skończyła zawodówkę i za nic nie chciała pracować-szukała męża, który na nią zarobi. Ja skończyłam studia, mam dobrze płatną pracę, kupiłam auto, kawalerkę, nie jestem od nikogo zależna. Po tym całym cierpieniu, które mi zadał dalej coś do niego czuje, ale jakaś iskierka rozsądku każe mi się trzymać od niego z dala. A on? Oczywiście zgrywa pokrzywdzonego przeze mnie misiaczka, który cierpi z powodu nieszczęśliwej miłości, bo tak go zraniłam i oszukałam... Wniosek: Los się jeszcze może odwrócić na Twoją korzyść, ale wtedy już nie będziesz tego potrzebowała. Skup się na sobie, a ich zostaw w spokoju. Są szczęśliwi-niech są, skup się byś sama była szczęśliwa.