Doprowdza mnie do rozpaczy mnie zycie rodzinne a wlascicie maz

Pracuje na 3/4 etatu (zmniejszylam, zeby moc odbierac dziecko z przedszkola). Codziennie wstaje o 5 rano, dziceko do przedszkola, z wywieszonym jezorem do pracy, harowka tak, potem z wywieszonym jezorem do przedszkola po dziecko, po drodze dzwiajac siaty z zakupami. W domu biegiem - obiad, sprzatanie, prasowanie, szykowanie wszystkiego na jutrom myc dziecko, klsc je spac... Gdy wreszcie poloze sie do lozka zapadam w sen jakbym wpadala w czarna dziure. Nie mam czasu na kontakty z przyjaciolmi, ha hobby... bo zyje w kieracie. Mam meza, ale tak jakbym nie miala. Tzn jest dobrym czlowiekiem, szanuje go I kocham ale jego zycie ogranicza sie do pracy, jedzenia I siedzenia przy kompie gdzie pyka w idiotyczna gre calymi wieczorami. Gdy poprosze go o pomoc, natychmiast sie klocimy, bo podnosi sie z taka nichecia I zazwyczaj nie ma pojecia jak sie zabrac do najprostszych domowych prac. Przy dziecku tez nie pomaga...a jak juz czasem cos tak zrobi to I tak trzeba po nim 10 razy poprawiac. Mysle ze sa kobiety ktore maja damskim bokserow, alkoholikow I staram sie przekonac siebie, ze ma dobre zycie. Ale nie czuje sie szczesliwa. Czuje sie jak kon zaprzegniety do kieratu, mijaja miesiace I lata ...na tym samym. Ni moge zrobic niczego dla siebie, bo nie ma to pieniedzy. Zazynam byc coraz bardziej zgorzkniala I nieszczesliwa. gdy probuje t=o tym rozmawiac z mezem...to jakbysmy byli z dwoch innych planet. On tez ciagle jest zmeczony, bo pracuje na nocne zmainy... Czy ja przesadzam?

Tak.

Moze ja mam jakies stany depresyjne czy co..?

Autorko postu - uważam że nie przesadzasz wcale...przykro czyta się Twój post w którym piszesz że jesteś nieszczęśliwa a mąż prawie w ogóle Ci nie pomaga...myślę że powinnaś spróbować z nim porozmawiać i powiedzieć że czujesz się przytłoczona ilością obowiązków która jest na Twojej głowie... wygląda na to że jesteś kolejną z tysięcy polskich kobiet które dobrowolnie zgodziły się na przyjęcie roli służącej niewolnicy bo całe pokolenia ciotek, babek i matek tak właśnie postępowały. Czas najwyższy zmienić ten stan rzeczy. Dlaczego wracając z pracy codziennie musisz dźwigać ciężkie zakupy.A po powrocie do domu sprzątać, prasować, gotować i szykować dziecko do przedszkola na drugi dzień. Musisz koniecznie podzielić się obowiązkami z mężem, przecież razem prowadzicie ten dom i razem postanowiliście iść przez życie. Jeżeli ty robisz zakupy to on w tym czasie powinien pomóc w sprzątaniu czy prasowaniu. Jeżeli na przykład niecierpi prasować to niech on idzie na zakupy a ty w międzyczasie posprzątaj i przyszykuj dziecko. Musisz zawalczyć o podział obowiązków! Nie będzie to łatwe bo już przyzwyczaiłaś swojego męża do wygód ale jeśli chcesz odzyskać choć trochę spokoju i odpocząć musisz powiedzieć mężowi że on ma przejąć część twoich obowiązków. Powodzenia i trzymaj się ciepło

współczuję Ci bardzo. Miałam to samo, a teraz - dzieci są już dorosłe, maja swoje życie a ja nie mam nawet marzeń. Nie potrafie już myślec tylko o sobie, czegoś chcieć dla siebie. Pogadaj z mężem, bo to nie jest życie