Wojna rodzinna

Mam zaraz 20 lat, od kilku lat biorę czynny udział w wojnie rodzinnej. Wujo który ma otrzymać w spadku dom w którym mieszka z moją babcią( po śmierci dziadka już po części jest jego, a babcia całe życie jakoś starała się nam to wynagrodzić, że dom otrzyma on...) nie opiekuje się nią w ogóle. Nawet gdy babcia miała biegunkę, to on nie miał czasu jechać do apteki po leki tylko ja z domu( 12 km w jedną stronę do babci) pędziłam na rowerze. Węgiel przerzucić? Tak, ja przerzucałam jeszcze z dziadkiem świętej pamięci, bo on nie miał czas a ciotka udaje wiecznie chorą... Ciotka wolała się byczyć, siano na polu gniło, babcia płakała to ja też pędem leciałam. Wiele gadania. Staram się z wszystkich sił, jakoś dbać o babcie, staram się wysłuchać płaczącej mamy która ma tego dość. Tylko w tym wszystkim nie ma miejsca na mnie :( Nigdy nie było miejsca na moje problemy. Były problemy babci, były problemy mamy, problemy taty który nie miał pracy i musiał sie jakoś wyżyć czyli na mnie nakrzyczeć. Była siostra której dzieckiem nie miał kto się zająć, więc byłam ciotka, matką, ojcem... Byłam opiekunką babci, siostrzenicy, pomagałam ojcu w remontach, kiedyś puścił szafę... Na mnie. Trzy dni bolał mnie brzuch i plecy. Nie dałam rady sama utrzymać szafy. Takich głupot jest tysiące, setki. A ja się rozpadam. Mam wrażenie, że zaraz się rozsypię, ale nikt nie zauważy, tylko ktoś się wścieknie, ze nie pozamiatane, że nie ma kto pozamiatać...