Czy wypada rodzicom mowic takie rzeczy?

Kiedy rodzic powie ze chcial np chlopaka i mial wybrane dla dziecka imie a nie dziewczynke, ze bylo wybrane imie dla chlopaka( ze sie dziewczynki nie bralo pod uwage)?dla mnie to jest to samo jakby powiedziec dziecku bylo wpadka nie chcemy cie.Dobrze mysle?

A pozniej co za tym idzie ubieranie dziewczynki" na chlopaka", obcinanie " ala chlopak" tlumaczac tym ze niby wlosy sa za rzadkie itd itp

Nie wiem, ja miałam być Andrzej. Imię dostałam po położnej, bo coś na szybcika trzeba było wymyślić. Dziś kształcę się na mechanika... Chcieli syna to mają, w sukience i długich włosach...

Ja przez to czuje sie skrzywdzona, mniej Kochana jaka to trzeba byc swinia zeby takie rzeczy dziecku powiedziec I na odwrot..

Moja koleżanka jest w ciąży i powiedziała, że imię ma tylko dla dziewczynki, bo sobie nie wyobraża że to mógłby być chłopak. Krew mnie zalewa jak słyszę takie rzeczy naprawdę. Można mieć jakieś preferencje co do płci (chociaż osobiście tego nie rozumiem), ale o tym się nie powinno gadać nikomu, a już tym bardziej dziecku!

A ja mam na to wywalone. Wiem, że nie byłam ukochanym dzieckiem i się tym nie wzruszam. Fajnego faceta sobie znalazłam i on mnie kocha.

Dokladnie!! Moj maz mial byc sylwia i tez zawsze czul sie tym gorszym Mniej kochanym.

ja w ciązy też nie wyobrazałam sobie siebie w roli mamy chłopca. też miałam imie dla dziewczynki - ojciec miał wymyslec dla chłopca. Akurat urodziła sie dziewczynka ale gdyby był chłopiec to chyba bym mu tego nie powiedziała.. no.. moze jak byłby juz "starym koniem"

Tez mialam byc Jackiem i zaluje, ze nie bylam, ale jakos nie ubolewalam, ze nie spelnilam pragnienia syna, bo to nie moja wina i nie uwazam, ze to tak samo jak z wpadka. Inaczej jak sie czegos w ogole nie chce, a inaczej jak sie gra na loterii i ma zal, ze nie taki los wypadl. Aczkolwiek moja trzecia siostra ( dopiero po niej wyszedl syn) ma inaczej- ma spory zal.

Ja miałabym być Jakubem. Wiem o tym od początku i jakoś mi to wisi

Aha, czasem faktycznie lepiej nie mowic takich rzeczy.

Klapnęli coś bez przemyślenia i poszło w eter.

Ja ponoć miałam być Michałem - rodzice się z tego ciągle śmiali. Ale nigdy nie czułam się niekochana, sama się z tego śmiałam. Miałam już starszą siostrę, a rodzice i tak doczekali się Michałka ktory urodził się 13 lat pozniej.

Moj brat mial byc monika:) i jakos nikt nie orzezywa tego,dzis wszyscy sie smieja. Znajomi do konca mieli miec zoske,chociaz juz bylo pewne ze chlopak ale.z przyzwyczajenia na brzuch mowili juz zoska;) ja o nastepnej coazy mysle:malgosia,chcialabym miec dziewczynke,jak bedzie drugi chlopak? Trudno,bede go tam samo bardzo kochac jak i malgosie. Ale uwazam,ze jako czlowiek mam prawo miec marzenia dotycxace plci dziecka jak marzenia nt.marki samochodu:P to co mamy w glowach to jest w glowach,wazne by potem do rzeczywistosci podejsc odpowiedzialnie i jedak nie zalamywac sie,ze mial byc chlopak/dziewczynka a jest na odwrot.

Ja tam nie wiem jak miało być, ale dostałam imię Karolina, że niby po papieżu (Karol) i miałam zawsze włosy ścinane na krótko, bo cienkie są a także chodziłam prawie zawsze w spodniach bo rzekomo nie chciałam w sukienkach. Żeby nie było to mam starszego brata :P

a co powiecie o mojej kolezance? miała już dwóch synów i zaszła w trzecią ciąże. całą ciąże az do porodu lekarze mówili jej ze córke bedzie miała, mieli już imię - Emilka. a na porodówce trzeci syn i szok wszyscy przezyli, ale jakos nie zauwzylam zeby go mniej kochali.

To nie jest to samo, jak powiedzieć o wpadce. Moja mama mi powiedziała, że na początku mnie nie chciała, byłam wpadką, potem, jak już się pogodziła z ciążą, bardzo chciała syna i była niezadowolona, że jest córka, nie cieszyła się. Do dzisiaj, mimo że mam męża, który cały czas mówi mi, że mnie kocha, uważam, że nie zasługuję na miłość i nie do końca mu wierzę... Jestem za brzydka, za głupia, po prostu gorsza. To już w człowieku zostaje na zawsze...

No a jak moj brat co mial byc monika tez byl wpadka i to wie? I ja tez jestem wpadka 7 lat pozniej? Moi rodzice nigdy nie ukrywali tego,nigdy dzieci nie planowali ale nigdy nie dali nam odczuc,ze nas mniej kochaja. Zawsze zaznalismy duzo milosci,moja mama jest wrecz nadopiekuncza az do dzis(a mam 30 lat).mysle,ze u was problem jest gdzies glebiej,musicie miec wiecej problemow w rodzinie niz tylko glupie imie i sprawa plci.

Podnosze

Ja jestem "z wpadki" :) I nie przeszkadza mi to. Moi rodzice mnie kochają, zawsze mnie wspierali. Są moimi najlepszymi przyjaciółmi. Nie planowali drugiego dziecka, ale to nie znaczy, że mnie nie pokochali i nie cieszyli się z moich pierwszych słów, nie całowali po stopach, nie "gudziali" do mnie. Tak samo jak to, że ktoś liczył na inną płeć. Samo to niczego nie zmienia :)

W mojej rodzinie większosc dzieciaków mojego pokolenia to wpadki :) Ja też :D I serce mnie nie boli z tego powodu. Co więcej mam starszą siostrę wiec rodzice założyli, że bedę Filipem. ale niestety ich zaskoczyłam :D Mimo wyżej wymienionych nigdy nie czułam się niechciana czy niekochana. U tych, którzy tak się czuli problem pewnie jest głębszy. rodzice może dawali odczuć im, ze nie spełnili ich oczekiwań.

moje pierwsze dziecko miało być chłopakiem a jest dziewczynką, drugiego mamy chłopaka i co mam mu nie mówić że wybraliśmy mu też dziewczęce imię jakby miał być dziewczynką? Paranoja.

Miałam być Marcelem. Dzięki Bogu, że nie mam sisiaka.

Ale jest roznica jak dziewczynke ubierasz jak chlopaka i wychowujesz twardo jak chlopaka.

Prawda?

Nie jestem pewna, czy dobrze rozumiem, w czym rzecz, bo nieskladnie piszesz, ale masz chyba jakis urojony problem. Ja wrecz wypytywalam rodzicow kto u nas byl planowany a kto z wpadki i nie mam zadnej traumy. Chyba tez mialam byc chlopakiem.

Nie wiem:(

Up

moja babcia ciągle kupowała spioszki dla Stefanka jak mama była w ciąży, urodziłam się ja - Kasia. i nie raz mi mówiła, że myślała, że będzie Stefanek a tu taka niespodzianka. a kochała mnie nad życie.

Ale haloooo jest roznica jak cie kochaja a nie jak toba pogardzaja.Jak mozna zalozyc ze bedzie tylko i wylacznie chlopak.