Przy rodzinie udaję zupełnie inną osobę niż jestem w rzeczywistości, kompletnie

nic o mnie nie wiedzą. Uważają mnie za porządnego, wręcz świętego człowieka, a ja gram dla świętego spokoju. Różnica jest drastyczna. Nie mogę pokazać swojej prawdziwej twarzy, nie mówię im o swoich problemach, zachowuję się zupełnie inaczej, mówię przy nich inaczej, ważę każde słowo. Ma ktoś tak?