Otworzyłam oczy

Po 5 latach związku. Kocham mojego faceta, ale nie tylko uczucia się liczą. On nie ma pracy, samochodu. Żyje z renty po ojcu i ciągle udaje, że się uczy w jakiś gównianych liceach dla dorosłych. Nie ma nawet porządnego zawodu. Ja w swoim życiu na wszystko musiałam zapracować sama. No i na brak pieniędzy nie narzekam no i luby to wykorzystuje. Nie ma u niego problemu z tym, abym ja ciągle wszystko stawiała, kupowała. Jestem załamana. To fajny facet, ale nie potrafi się ogarnąć. Wiem, że nie będzie potrafił się mną zająć, naszą rodziną. Pozwala mi o wszystkim decydować. I wyobraźcie sobie o wszystko pyta się matki. Umieram jak o tym myślę.

uciekaj póki nie jest za późno

Boję się, strasznie się boję. Nie jestem jakaś stara, mam 22 lata, ale martwię się, że nikogo już nie znajdę :( Wiem, chore to moje myślenie.

Lepiej mu kupuj wszystko bo faktycznie nie masz już szans na znalezienie innego, a już na pewno nie lepszego :P ...5 lat temu trzeba było myśleć

Nikogo nie znajdziesz? No jasne, juz tylko jakieś 60 lat życia ci zostało, to prawie nic. Nie wiem o co wam chodzi z takim myśleniem, jakis zaścianek czy co? Koniecznie trzeba mieć faceta i obrączkę w wieku 18 lat?!?