adopcja czy warto

z powodu operacji ginekologicznej nie mogłam zajść w ciążę.18 lat temu przywiozłam do domu 3 m-cznego chłopca. zanim zdecydowaliśmy się na adopcję powiedzieliśmy sobie "- chcemy być rodzicami, pewnie jest tam gdzieś maleństwo, które chce mieć rodziców " i tak po wyboistej drodze adopcyjnej zostaliśmy rodzicami. W tamtym czasie nikt nam nie powiedział,że dziecko pomimo wysokiej punktacji urodzeniowej może mieć mikro uszkodzenia mózgu,które rzutują na rozwój (dysleksja;zabużenia uwagi i.t.p.- skutkujące trudnościami w nauce)- dobrze o tym wiedzieć przed adopcją, bo niektórzy nie dają rady póżniej (gdy dziecko źle się uczy); my daliśmy radę- co prawda przez całą szk.podst. i gimnazjum musiałam walczyć z nauczycielami o uwzględnienie niedomagań syna (ostatecznie miał bardzo ueozmaicone świadectwa od 2 do 6- ale nie jakieś równo 3 ze wszystkiego); ogólnie-było warto. mam 18-letniego kochającego syna, który zna swoją wartość; okres dojrzewania był bez problemów (czego najbardziej się obawiałam).wszystkim zdeterminowanym życzę sukcesu w adopcji i cierpliwości, będącej gwarancją dobrej rodziny

Chwała Tobie i mążowi za cierpliwość i walkę! Znam to po sobie choć dziecko nie było adoptowane :-) Wiesz, ludzie ze zdrowymi dziećmi nie mają do nich cierpliwości. Przykre. Myślę że w waszym przypadku, trudno było by określić rozwój 3 miesięcznego niemowlaka.

nie wiem ja bym sie nie zdecydowala, znam taka dziewczyne po szkole specjalnej ktora oddala z 6 noworodkow do adopcji ktore miala ze swoim lekko uposledzonym bratem tak wiec wpolczuje adopcyjnym rodzicom babaska ktory pewnie jeszcze w wieku 15 lat nie bedzie wiedzial ile jest 2 +2.