Nie widziałam Ciebie od miesiąca

widać można żyć bez powietrza

A gdzie ty mnie k***a widujesz? Chamstwa nie wpuszczają na salony - ciebie hehe

o co ci chodzi???

"Miłość" Nie widziałam cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, lecz widać można żyć bez powietrza! x Pawlikowska-Jasnorzewska... też ją uwielbiam :)

''A gdzie ty mnie k***a widujesz? Chamstwa nie wpuszczają na salony - ciebie hehe'' syndrom niewpuszczonego na salony :)

o bożżz cóż za poziom

Albo to: "Gdy się miało szczęście, które się nie trafia; czyjeś ciało i duszę całą - a zostanie tylko fotografia to - to jest bardzo mało" Byłam kiedyś mocno zakręcona na punkcie jej wierszy i do tej pory niektóre znam na pamięć, bardzo kobieca i subtelna poezja.

"fotografia" to mój drugi ulubiony :) Ja też, mam gdzieś tomik jej poezji. Często do niego wracam. Uwielbiam jej wiersze. Chyba nikt mnie nigdy tak nie zauroczył jak ona, do tego stopnia, żebym przeczytała cały tomik od a do z. Te dwa akurat znam na pamięć. Ale inne też lubię :)

Wolę Świrszczyńską (z tomu "Jestem baba") On stawia lody Co niedziela chodzili razem na spacer. On, ona i troje dzieci. Raz nocą, kiedy nie chciała go puścić do innej, wyciągnął spod materaca nóż sprężynowy. Teraz znów co niedziela chodzą na spacer on, ona i troje dzieci. On stawia lody, wszyscy się śmieją. Ona także.

Dzięki za info, jeszcze Świrczyńskiej nic nie czytałam, chętnie się zapoznam z jej poezją :)

Ja też pierwszy raz widzę, ale na pewno zagłębię się w jej twórczość :)

koniecznie, to kwitesencja kobiecości - ale tomik Jestem baba, z lat 70. Pisze odę do uda (czyli pochwy :P) na samym początku, a potem opisuje różne przypadki nieszcześliwych kobiet przez mężczyzn. Pisze o brzuchach, seksie (widok od strony kobiety) i o tym, ze facet bardziej przypomina zwierzę - dlatego ona tylko czasem uprawia seks, bo nie umie często czuc się jak zwierzę... -----------------XXXXX-------------------- BĘDZIEMY SIĘ DUSIĆ ZA GARDŁO Będę chodzić, chodzić lasami, górami, aż wycieknie ze mnie przez pięty moja męka. Będę śpiewać, śpiewać z całego brzucha, aż wytryśnie gardłem z bebechów moja męka. Będę się kochać, kochać ze zwierzętami, aż ze wstrętu wyrzygam z siebie moją mękę. Będziemy się dusić za gardło z moim cholernym losem, aż jedno z nas szlag trafi.

Ale ekstra, już trochę jej wierszy przejrzałam i widzę, że świetny namiar, coś właśnie w sferze estetyki Pawlikowskiej, ach ta Kafe, na coś się jednak czasem przydaje!

np. patrzcie na to: Odwaga Nie będę niewolnicą żadnej miłości. Nikomu nie oddam celu swego życia, swego prawa do nieustającego rośnięcia aż po ostatni oddech. Spętana ciemnym instynktem macierzyństwa, spragniona czułości jak astmatyk powietrza, z jakim mozołem buduję w sobie swój piękny człowieczy egoizm, zastrzeżony od wieków dla mężczyzny. Przeciw mnie są wszystkie cywilizacje świata, wszystkie święte księgi ludzkości pisane przez mistycznych aniołów wymownym piórem z błyskawicy. Dziesięciu Mahometów w dziesięciu wytwornie omszałych językach grozi mi potępieniem na ziemi i w wiecznym niebie. Przeciw mnie jest moje własne serce. Tresowane przez tysiąclecia w okrutnej cnocie ofiary.

w porównaniu z PAwlikowską wydaje się mi bardziej w****iona na świat i facetów! i trochę realniej patrzaca :P

ten fragment jest powalający, cala prawda :P Przeciw mnie jest moje własne serce. Tresowane przez tysiąclecia w okrutnej cnocie ofiary.

Anna Świrszczyńska UMARŁEŚ Umarłeś we mnie naprawdę nie wtedy, gdy inny dał mi rozkosz. Umarłeś we mnie, gdy inny dał mi ból.

opis na merlinie: To jest poezja prawdziwa! Nie jakieś tam stęsknione miauczenie czy kwilenie słabej, samotnej kobiety. W wierszach Anny Świrszczyńskiej kobieta ma ciało, które bywa i piękne, i brzydkie, niesie ból, ale i rozkosz, jest młode, a potem jest też stare. Świrszczyńska w swych prostych, jasnych wierszach nie bała się pisać o seksie, o orgazmie bez eufemizmów. Bohaterka tej poezji jest odważna, bezkompromisowa, silna, wygrywa lub przegrywa, pozostając wciąż jednak w stanie walki z mężczyzną, którego ocenia surowo, nieraz z pogardą, bywa, że i z humorem. To, że potrafi mocno kochać, wynika również z jej siły. Wszystko bez zasłon, upiększeń, bez zakłamania i fałszywego wstydu. Tak jak jest naprawdę. Dlatego Czesław Miłosz mógł o Annie Świrszczyńskiej napisać: Powinna być zaliczana do największych indywidualności poetyckich w dziejach całej polskiej literatury.

To jest zdecydowanie twórczość w którą powinnam się zagłębić

Chociaż obecnie emocjonalnie jednak bliżej mi do Pawlikowskiej...

Mnie właśnie Pawlikowska bardzo odpowiadała w okresie mojej pierwszej fascynacji nią, dalej mam wielki sentyment ale cieszę się, że dowiedziałam się o tej Świerszczyńskiej, bo tak jak mówicie, jest większą realistą i cyniczką zarazem, mi się charakter wykształcił właśnie bardziej w tę stronę dlatego jej poezja teraz mnie totalnie ujmuje.