Związek z wyrachowania

Po ostatniej rozmowie z córką, która nawtykała mi, że jestem życiową niedorajdą, bo rycerza na koniu szukam, a czas ucieka i zamiast konia zmarszczki przybywają jest mi już wszystko jedno. Kandydat by był. Różnica wieku ok. 20 lat. Ale szarmancki, bogaty, szanuje mnie i nie miałabym problemów, by go skłonić do stałego związku. Wdowiec - ja wdowa, u niego dzieci usamodzielnione. Tylko jak to w takim związku jest. Ja też sporo po trzydziestce. Faktycznie od śmierci męża, ponad 10 lat, nikt mnie nie przytulił. Tylko jak to będzie. Czy można tak z rozsądku, żeby samą nie być, żeby mieć kogoś. No i jak to jest wtedy w łóżku, bo przecież gdyby do związku doszło, to spać nie będziemy oddzielnie. Miała kiedyś któraś z was podobną sytuację? Bo i się boję tego związku i samotności na starość i już sama nie wiem, czego bardziej się boję. I córka, 14 lat, która zapowiada, że jak zdziwaczeję na starość, za kilka lat, to ona nie chciałaby przeze mnie mieć zmarnowanego swojego życia. Tylko czy da się tak, z wyrachowania? O pieniądze nie chodzi, zarabiam dobrze, ale o tego drugiego człowieka, który po prostu czasem bardzo by się przydał. Pracuję od 8 do 16, nie bywam nigdzie, przez internet randek nie szukam. Poznałam człowieka, o którym piszę, ale z uwagi na różnicę wieku to była raczej przyjaźń. Wiele razy mi pomógł, pokazał, że jest odpowiedzialny. Czy plan zaciągnięcia go do łóżka, a później namówienie na stały związek naprawdę zasługuje na potępienie? Bo coraz bardziej mam ochotę tak właśnie zrobić? Tylko czy los nie każe mi płacić, za to, że bez miłości, z rozsądku chcę układać sobie życie? Miałyście podobne dylematy?