mieszkanie z nowym partnerem

Z ojcem moich dzieci przestało mi się układać jeszcze,jak byłam w drugiej ciąży-poniżanie,bicie,wyzwiska....Uciekłam do rodziców,rozwiedliśmy się i przez ponad rok skupiałam się tylko na dzieciach. Po roku znalazłam pracę i faceta..,.Jest z Holandii,widujemy się co dwa tygodnie,na trzy lub cztery dni,on przyjezdża do nas, czasem ja jeżdżę do niego.Dzieci go uwielbiają, on uwielbia dzieci. Zaproponował, że może zamieszkalibyśmy razem z nim,co pozwoliło by nam na bycie ze sobą na codzień a dzieciom zapewniło by lepszą niż w Polsce przyszlość. Ojciec moich dzieci zgodził się, na rękę mu to jest,bo pewnie liczy na to, że będzie mógł przestać płacić alimenty i przyjeżdzać po dzieci....Jednak jest jedno "ale"- mój partner nie wyobraża sobie,że ja miała bym pracowac-mówi,że w jego kraju matka małych dzieci zawsze zostaje z nimi w domu. Córka poszlaby tam do zerówki, syn miałby prawie2,5 roku, więc mógłby iśc do przedszkola. On jednak nie chce o tym słyszeć i mówi, że to przecież normalne,że on zarabia.a ja skupiam się na dzieciach, żeby nie czuły się obco w nowym kraju. Ja natomiast nie wyobrażam sobie, że tylko on pracuje,bo od zawsze pracowałam (z przerwą na dzieci) i miałam swoje pieniądze,z których mogłam coś odłożyć dla siebie lub dzieci. jednocześnie muszę mu przyznać trochę racji....na początku dzieci będą pewnie bardzo zagubione.co byście zrobiły w tej sytuacji? nie byłoby wam głupio korzystać z tego typu pomocy materialnej? (bo dla mnie nawet mieszkając razem logicznym jest, że obydwoje współfinansujemy życie rodzinne)