czy będzie kiedyś lepiej?

Witam, Mam niespełna 30 lat, dwójkę dzieci i rozstałam się z mężem, przez jego nieodpowiedzialność i alkoholizm. Zostawił nas bez środków do życia, co prawda zaczęłam pracę na początku miesiąca ale teraz jest ciężko, finansowo pomaga mi rodzina ale u nich też za ciekawie nie jest. Wcześniej straciłam pracę i dopiero teraz znalazłam nową, chociaż szczytem marzeń nie jest, ciężka praca w fabryce na produkcji, nie mam już czasem sił a trzeba zająć się dziećmi i domem. Bardzo je kocham i to dla nich musiałam wziąć się w garść bo mąż nie przyniósł jeszcze żadnych pieniędzy na dzieci. Dzisiaj złożyłam pozew o alimenty. Czuję się bardzo samotna, czuję,że już nic dobrego mnie w życiu nie czeka :(

Przykro mi, wiesz, masz dzieci, uwazam, ze to jak dorastają, powinno byc dla Ciebie szczesciem

ja mam prawie 30 lat i mam błonę

cynicfm jest szczęściem i to dużym, tylko dzięki dzieciom się jakoś trzymam, nie chcą oglądać płaczącej mamy...wiem,że teraz jest ciężko, na pewno będzie troszkę lepiej po pierwszej wypłacie. Czuję się źle z tym,że muszą utrzymywać mnie rodzice.

Takie są realia w Polsce, mame zarobki, to nie Twoja wina, ze jest ciezko, tylko kraju, za to jakie warunki bytu daje swoim obywatelom.

W polsce można się dorobić tylko garba...żeby mieć jako taką wypłatę muszę brać nadgodziny. Dzieci chciałby żebym była dłużej w domu ale to jest nierealne