nie zadowolona z ciazy

Witajcie, mam 22 lata, 2 miesiace temu wyszlam za maz i doslowinie zaraz po tym zaszlam w ciaze. Dzisiaj mija drugi miesiac. Moj maz sie cieszy ja sie cieszylam - ale mi to minelo. Jestem zalamana. Mieszkam za granica, nie mam tutaj nikogo. Planowalam isc na studia od nastepnego roku i chcielismy kupic mieszkanie. Teraz wszystkie plany ida na bok. Jego rodzina bardzo sie cieszy,ze zaszlam w ciaze, moja natomiast nie. Uwazaja,ze w zyciu nic nie osiagnelam jeszcze, i ze zmarnowalam sobie zycie:/ Nie patrza na to, ze oboje pracujemy. Ja mam prace biurowa na dosc dobrym stanowisku maz tez. Nie miszkamy z ludzmi - mieszkamy w mieszkaniu w dosc dobrej dzielnicy i za slub zaplacilismy sobie sami. Nigdy od nikogo nic nie chcielismy ani nie bralismy. Czuje sie jak smiec i czuje sie nic nie warta:/ Slyszalam juz bicie serduszka i z jednej strony czuje wielka wiez miedzy mna a dzieciatkiem a z drugiej czuje,ze przegralam zycie i dzien w dzien placze.

Takie życie co mam Ci powiedzieć - odpowiedzi w tylu trzeba było się zabezpieczać już nic nie pomogą - Zostaje Ci tylko urodzić odchować i szybko oddać do żłobka i zająć się ustawianiem w życiu. Myślę że dasz radę - słabo że wcześniej na studia nie poszłaś ale na zaoczne nigdy nie jest za późno .

Jak Ci się uda ogarnąć z dzieckiem to będzie podwójny powód do domu bo to już niezłe wyzwanie jest. Dużo matek tak robi bo musi sobie jakoś radzić ale to jakoś zawsze znaczy co innego dla każdego. Jedna się cieszy że zarabia 3 tys jako młoda mama inna że ma własy biznes i zatrudnia kogoś na pół etatu a ona w tym czasie dom ogarnia jeszcze inna zachwyca się pracą dla korporacji tak więc nie ma jedynej słusznej drogi. Prawda jest taka że później na drogę nikt nie patrzy.. Liczy się ostateczny rezultat :) Tak więc dużo siły i powodzenia!

Nie wiem co Ci powiedzieć, bo nie chcę Cię dołować... sama będąc w takiej sytuacji chyba bym się załamała, ale to ja. Ja ogólnie nie chcę mieć dzieci nigdy, w ogóle nie czuję do tego chęci ani nie nadaję się na matkę. Ale są dziewczyny, które już w wieku 16 lat są matkami i czują się z tym świetnie, więc 22 też jest w porządku. Myślę, że jesli już się tak stało to tak miało być, najgorsze są początki, ta nowa sytuacja, koniec pewnego rozdziału w życiu i początek nowego, ale przyzwyczaisz się. Pomyśl, że dziecko umili Wam życie, za jakieś 3-4 lata takie rodzinne wypady jak prawdziwa rodzinka, będą super zajęciem. A dzieciak będzie miał młodą mamę.

Dziekuje za Twoja odpowiedz. Problem tkwi w tym, ze my tej ciazy nie planowalismy. Inaczej by bylo gdyby to bylo zaplanowane. Moja mama miala pierwsze dziecko w moim wieku i tak samo moja starsza siostra. Daly rade. pokonczyly studia i dorobily sie tego czego chcialy. Zdaje sobie sprawe,ze bardzo duzo poswiecen i nerwow je to kosztowalo ale jak sie ma dobrego meza mozna bardzo duzo zdzialac. Najbardziej doluje mnie reakcja calej mojej rodziny. Babcie, ciocie moje rodzenstwo i moi rodzice nikt sie nie cieszy natomiast z moja starsza siostra bylo inaczek- kazdy to zaakceptowal i sie cieszyl.

Dzieki dziewczyny. Nie widziala wczesniejszych odpowiedzi. Wiem,ze bedzie ciezko. Niestety zabezpieczenie zawiodlo. Po porodzie odrazu planuje zalozyc spiralke aby wiecej takich wpadek nie bylo. Stresuje sie ta cala sytuacja i czuje sie zagubiona. Moj maz powtarza mi,ze bedzie dobrze,ze damy rade - ale ja to jakos widze w innych koloroach.