jak sobie radzicie z tym ze nie jestescie perfekcyjni niczym perfekcyjna pani do

mu np? ;) ja mam bardzo duze kompleksy, jak sporo pracuje, ucze sie, to moje efekty sa wysokie, ale sa ludzie ode mnie lepsi... trenuje taniec, ale tez nie potrafie byc w tym najlepsza, jestem srednia, przecietna, a mama zawsze kazala mi byc we wszystkim najlepsza, a ja nie potrafie w niczym - czuje, ze zawiodlam rodzicow, miewam mysli samobojcze, prob nie, ale mysli sie pojawiaja i uczucie nielubienia siebie

a moze wy jestescie doskonali, moze tylko ja jestem przecietniarą?

jestem całkiem przeciętna, są rzeczy w którym jestem dużo lepsza od większości osób, a i tak zawsze będą ludzie jeszcze lepsi ode mnie. Nie ma w tym nic złego.

non stop dążę do perfekcjonalizmu

Nie mam z tym problemu bo moi rodzice nie przelewali na mnie swoich niespełnionych ambicji. Nigdy nie oczekiwali ode mnie więcej niż byłam w stanie osiągnąć i cieszyli się z najmniejszych sukcesów. Nie jestem idealna ale wiem, że takich ludzi nie ma. Nie mam kompleksów na tym punkcie.

Twoja mamuśka przelała na ciebie swoje kompleksy, ale należą do niej. Oddaj je właścicielce, rób to, co kochasz i bądź szczęśliwa.

chcialabym byc w czyms najlepsza, ale jestem tylko marnym czlowiekiem, ktory nie prosil sie na swiat

Po co ci bycie najlepszym w czymś? Ja też dostawałam już nie powiem jaki opierdol jak przyszłam do domu z tróją, chcieli w domu, żebym miała same piątki i szóstki. Ja się pytam po co? A no nie mogli się niczym swoim pochwalić.

Ja sobie wlasnie nie radze, przez to robie mniej, niz bym mogla, bo z gory wiem, ze geniuszem nie zostane. Wstretny sposob myslenia i tylko wlasnym wysilkiem, powoli, mozesz sie tego pozbyc. Mi teraz, jak doroslam, czasem pomaga wyrzucenie mamie kilku rzeczy i skrytykowanie jej, tak jak ona w przeszlosci i do teraz, krytykowala mnie - obie jestesmy w koncu pelnoprawnymi, doroslymi kobietami. Jednym z moich malych trikow, jesli chodzi o prowadzenie domu akurat, jest traktowanie rzeczy jako osobnych projektow, czesto z zaangazowaniem godnym lepszej sprawy - mam zeszyty, w ktorych rozpisuje listy zakupow, kosmetykow i inne smieszne, infantylne rzeczy. I tak mimo, ze stan mojego domu doprowadza mnie do rozpaczy (duzo rzeczy, maly metraz i nieumiejetnosc wyrzucania), udalo mi sie kuchnie doprowadzic do stanu, z ktorego jestem praktycznie dumna, i teraz powoli zabieram sie za planowanie nastepnych krokow.

''chcieli w domu, żebym miała same piątki i szóstki. Ja się pytam po co? A no nie mogli się niczym swoim pochwalić.'' Moi tez chcieli, zebym miala najlepsze oceny, ale nie oskarzam ich o nic podobnego. Mysle, ze kierowalo nimi to samo, co mna teraz - czysta chcec bycia najlepszym, mnie to autentycznie sprawia satysfakcje, kiedy sie faktycznie uda. A ze kiedy juz sie za cos zabiore, jestem przynajmniej dobra, co jakis czas sie udaje. I nikomu sie nie chwale, nawet zdarza sie cos przemilczec kiedy sytuacja wymaga. Grunt to isc do przodu.