walka z bialaczka, pozegnanie

bardzo wzruszyla mnie historia Twoich rodzicow, Twojego taty.. patrzac na moja rodzine, wyobrazam sobie, jak musialas cierpiec.. doszlam do wniosku, ze to wlasnie bliscy cierpia bardziej niz chorujacy.. wierze w swoje wyzrowienie, a przynajmniej sie staram, modle sie za mnie,za moja rodzine.. Pokonam to- to moja praktycznie codzienna mysl.. wspominalam wyzej ze zostawil mnie chlopak, jak sie dowiedzial ze jestem w domu, to mnie odwiedzil.. myslalam, ze uklada sobie zycie inaczej, na nowo, ale kiedy dzis z nim rozmawialam, a pozniej z jego mama przez telefon, wiem ze sobie z niczym nie radzi, zostawil mnie, bo nie chcial mnie dobijac swoim bolem spowodowanym przeze mnie i moja chorobe, to wszystko jest tak skomplikowane, przeciez potrzebuje jego i jego wsparcia, a z drugiej strony moze beze mnie bedzie mu lepiej..za poltora tygodnia ide na badania, zobaczymy co pokaza, jezeli bedzie lepiej kontynuacja chemioterpii, sama nie wiem co wole,przyjmowanie jej, czy nie.. w kazdym razie, za rada powyżej, będę zagladac tu co jakis czas i pisac co sie dzieje u mnie, wy tez dzielcie sie swoim zyciem i trzymajcie za mnie kciuki, mocne usciski dla was, za wasza dobroc:):))))

Ogladałam kiedys reportaz w tv o chlopcu ktorego wyslali do domu bo nie bylo dla niego ratunku.Przez 2 miesiace nie wstawal z łózka bo byl taki slaby.Po 2 miesiacach zacząl podnosić się ,wstawać.Po 3 pojechał na badania ,Nie było śladu raka. Nikt nie potrafil tego wytlumaczyć. Życzę Ci takiego cudu. Ja też byłam jedna nogą na tamtym świecie i żyję juz 25 lat.