Nic mnie nie cieszy

W moim życiu stale pojawiają się nowe problemy i zmartwienia. Najchętniej spałabym cały dzień :-o

rozumiem Cię, bo mam tak samo

Tez tak miałam. Stwierdzono u mnie depresję. Pomogli mi bliscy i psychiatra. Sama nie dałabym sobie rady.

Życie jest przytłaczające. I od jakiegoś czasu wiele czynności wykonuję choć wcale mi się nie chce.

Do psychiatry nie pójdę. Wiem co powiedziałaby rodzina, że wymyślam :-o

Mam tak samo. Malzenstwo mi nie sluzy

Z mężem problemów nie mam akurat ;) za 50% moich problemów odpowiedzialne są pieniądze. A wszystko zaczęło się od pożaru w lutym. Jezu, jaka to była tragedia :-o

Mnie właśnie rodzina wypchala do psychiatry. Musisz coś zrobić bo bez tego będzie gorzej.

I co powiedziałaś psychiatrze?

No zaczęłam od tego ze mnie nic nie cieszy ciągle śpię, każda czynność wykonuje z przymusu. Nie mam siły na nic. Generalnie byłam nastawiona sceptycznie. Trafiłam na dobrą panią doktor. Ona pytała. Wybuchła u niej płaczem na pierwszej wizycie i wyrzucilam wiele z tego co siedziało we mnie.

O rany :-o i dostałaś jakieś leki? Pomagają Ci? Obawiam się, że nigdy się na to nie odważę :-o

Mi też nie było lekko ale jak mówiłam miałam nacisk od strony rodziny i przyjaciół. Pomimo ich wsparcia nie dawałam rady. Dostałam leki. Po 2 tygodniach juz czułam się lepiej. Tak jakbym dostała pancerz ochronny. Nie byłam obojętna i bez uczuciowa jednak nie przejmowalam sie juz wszystkim i nie byłam tak senna. Brałam leki prawie 2 lata pomimo tego, że czułam się już dobrze. Od roku nie biorę nic. Chodzę co prawda raz na 3 miesiące do pani doktor ale na zasadzie kontroli jak się czuje.

Ja dobrze udaje.

Nie musisz się przyznawać rodzinie ze idziesz do psychiatry. Ja tez dobrze udawałam. Ale jednak bliscy nie dali się zwieść bo bardzo się zmieniłam. Zrobisz jak uważasz ale ja bez pomocy specjalisty nie dałabym rady. Płakałam cały dzień tylko dlatego ze w pracy ktoś powiedział mi coś przykrego.

Chciałabym jakoś sama dać radę. Ale tak jak Ty kiedyś bardzo się wszystkim przejmuję. Ech...

Ja Nie umialam docenić tego co mam. A miałam dużo. Mialam dobrą pracę, przyjaciół, rodzinę która mnie kocha. Zebrało się u mnie za dużo złych zdarzeń w przeciągu wielu lat. Wcześniej dawałam rade sama. Ale to było jak zamiatanie problemów pod dywan. Sama dasz moze radę ale "jakoś". Z perspektywy czasu wiem ze powinnam iść conajmniej rok wcześniej a nie się męczyć. Leki naprawdę mi pomogły.

Dużo nas łączy. Też nie doceniam tego co mam i dostrzegam same problemy.

To nie dobrze ze tak masz. Ale dobrze ze widzisz problem wiec tylko z nim walcz.

Ja mam identycznie, widzę same negatywy, żadnych pozytywów. Dostałam prace - już sobie wkręciałam, ze sobie nie poradzę, że ludzie będą do d**y, że tamto, że siamto. Jednego dnia jestem uśmiechnieta, a drugiego mam przez cały czas zeszklone oczy. Dla ludzi jestem towarzyska, radosna. Jak nie ma przy mnie obcych, w domu, jestem smutna, przygnębiona. Maskuję emocje. Już nieraz myślałam o psychiatrze, tym bardziej że ciągną się za mną przeżycia z dzieciństwa. Może kiedyś się wybiorę